Οι πρώτες λέξεις, τα πρώτα βήματα!

Ο πελαργός έκανε το συνηθισμένο του δρομολόγιο ολοκληρώνοντας τη βάρδια του. Τα χαρμόσυνα νέα συνοδεύονται σε πρώτο χρόνο από μικρό έως και μεγάλο πανικό, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία των γονέων. Σε δεύτερο χρόνο, επικρατεί μια τάση για οργάνωση και προγραμματισμό, δίνοντας χώρο σε πιο ψύχραιμες αντιδράσεις. Οι 9 μήνες ίσως να ακούγονται μεγάλο χρονικό διάστημα, μα δεν είναι μπροστά σε όλα αυτά που θα πρέπει να γίνουν για να υποδεχθείτε το νέο μέλος της οικογένειας.

Πέρασε, λοιπόν, ο καιρός δίχως να το καταλάβεις –σχήμα λόγου, δηλαδή– κι αφού ξεπεράστηκαν τα στάδια του σε ποιον απ’ τους δυο γονείς μοιάζει –ή σε ποια γιαγιά και παππού εκατέρωθεν των δυο οικογενειών– όλοι αδημονούν για το επόμενο επεισόδιο. Το πότε θα περπατήσει και το πότε θα μιλήσει είναι πια μείζονα ζητήματα, που συζητιούνται καθημερινά. Η αγωνία των γονέων αντικειμενικά πάντοτε μεγαλύτερη από αυτή των υπολοίπων συγγενών, μιας και καραδοκεί πάντα το άγχος κι η ανησυχία αν όλα θα πάνε καλά.

Κι εκεί που παίζεις μαζί του κι επαναλαμβάνεις λέξεις κι ήχους, σκάει κι η πρώτη συλλαβή. «Μα» ή «μπα» δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο, αφού η χαρά είναι εξίσου μεγάλη, παραπέμποντας σε «μαμά» ή «μπαμπά» αντίστοιχα. Στιγμή μοναδική κι ανεπανάληπτη, δεδομένου πως σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, απ’ την κύηση έως και τώρα, ανυπομονούσες να ακούσεις αυτό το πλάσμα. Να ηχήσει στα αφτιά σου ο τόνος της φωνής του για να καταλάβεις πια πως επικοινωνεί μαζί σου.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, ένα μωρό είναι σε θέση να καταγράψει το ηχόχρωμα της φωνής των δυο γονέων κι έτσι στα πρώτα του λογάκια θα παρατηρήσεις πολλές ομοιότητες και στο δικό του ηχόχρωμα. Η ίδια συγκίνηση και μια δόση ευτυχίας κάθε φορά που ακούς να επαναλαμβάνει τις πρώτες λεξούλες. Κάπως έτσι μοιάζει η πληρότητα όταν είσαι γονιός.

Φυσικά, δε χάνεις ευκαιρία για λίγη επίδειξη ικανοτήτων μπροστά σε γιαγιάδες, παππούδες αλλά και λοιπούς συγγενείς της ευρύτερης οικογένειας. Να μη μιλήσεις για το κατόρθωμά σας; Να μη νιώσουν κι οι άλλοι την ίδια χαρά που νιώσατε ως γονείς στον καναπέ του σπιτιού, όταν ακούστηκαν τα πρώτα λογάκια; Έλα, όμως, που μερικές φορές υπάρχουν και τα απρόοπτα κι ενώ θεωρείς πως όλα θα κυλήσουν ρολόι και θα επαναλάβει τις λέξεις που έχετε κάνει πρόβα ώρες απίστευτες κάπου ανάμεσα σε ριλάξ και παιχνίδια, αρνείται να το κάνει, δίνοντας έτσι το δικό του στίγμα περί προσωπικότητας.

Βλέπεις, εκεί είναι που την πατάνε οι περισσότεροι γονείς κι έπειτα απογοητεύονται, όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει. Η επικοινωνία του μωρού είναι ταυτόχρονα και δική του ανεξαρτησία. Είναι θέληση και δύναμη για να το κάνει, δίνοντάς του την ίδια χαρά που γεύονται κι οι γονείς του. Φωνούλες κι ήχοι μέσα σε ένα περιβάλλον χαράς και γέλιου γονέων, συγγενών και φίλων, όπου όλοι μοιράζονται στιγμές πρωτόγνωρες κι ανεπανάληπτες.

Μαζί με τη λεκτική επικοινωνία θα ‘ρθει φυσικά κι η σωματική, μέσω των πρώτων βημάτων του μωρού. Εκεί να δεις χαρές και πανηγύρια! Σύσσωμη η οικογένεια παρακολουθεί τις προσπάθειες του μικρού μπόμπιρα να σταθεί στα ποδαράκια του μα και στο ύψος των περιστάσεων. Άλλοτε νωρίτερα, άλλοτε στην ώρα του κι άλλοτε λιγάκι αργότερα, τι σημασία έχει το πότε, αλλά το ότι τελικά συμβαίνει, κι όταν επιτέλους το μπεμπάκι κάνει τα πρώτα του βήματα, η στιγμή είναι απόλυτα μαγική για όλους!

Πέφτει, ξανασηκώνεται, κρατιέται, μπουσουλάει, αγγίζει αντικείμενα, και φτου κι απ’ την αρχή! Στιγμές μοναδικές που συνήθως απαθανατίζονται για να αποτελέσουν ένα νοσταλγικό αρχείο τόσο για τους γονείς όσο και για το ίδιο το παιδί μελλοντικά. Σκέψου και τη δική σου χαρά όταν είδες για πρώτη φορά φιλμάκια ή φωτογραφίες με εσένα να πρωταγωνιστείς στην προσπάθειά σου να κατακτήσεις την κορυφή, όχι του Έβερεστ αλλά του καναπέ του σαλονιού σου!

Την απερίγραπτη χαρά και τον ενθουσιασμό των πρώτων βημάτων διαδέχονται η αγωνία και το άγχος των πρώτων χτυπημάτων και μικροτραυματισμών. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι και θα πρέπει να μάθεις να τα διαχειρίζεσαι, αφού η αυτονόμηση ενός παιδιού ξεκινά με τα πρώτα του βήματα. Σίγουρα το να πέφτει και να τραυματίζεται δεν είναι ό,τι καλύτερο για τους γονείς, πόσο μάλλον το να ακούς το κλάμα του που δηλώνει ταυτόχρονα φόβο αλλά και πόνο. Το ίδιο, όμως, το παιδί σε διδάσκει πως πρόκειται για κάτι απολύτως φυσιολογικό, όταν μέσα σε δευτερόλεπτα το βλέπεις να ξανασηκώνεται για επόμενη προσπάθεια και πρόκληση.

Δίψα για ζωή θα μπορούσαν κάλλιστα όλα τα παραπάνω να ονομαστούν κι όλοι εμείς οι παρατηρητές, είτε γονείς είτε συγγενείς και φίλοι, παίρνουμε ένα και μόνο μάθημα από όλα αυτά: Πως οι στιγμές αυτές δε γυρίζουν πίσω, εν αντιθέσει περνάνε γρήγορα, τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνουμε πότε γίνονται όλα δεδομένα. Νιώσε τις, λοιπόν, ζήσε τις κι άσε αυτά τα υπέροχα στρουμπουλά ποδαράκια να σου δείξουν τον δρόμο.