Ομολογουμένως υπάρχουν και τ' ανομολόγητα αισθήματα

Ανομολόγητοι έρωτες· οι έρωτες που ποτέ δεν μπόρεσαν να χωρέσουν στις κατάλληλες λέξεις επιλέγοντας την ασφάλεια της αφάνειας. «Ο έρωτας άπαξ κι έρθει είναι για να εκφράζεται και να δείχνεται» άκουσα να υποστηρίζει ένθερμα μια φίλη τις προάλλες.

Ομολογουμένως όμως υπάρχουν και οι ανομολόγητοι έρωτες. Εκείνοι οι έρωτες που ακόμη κι ο ίδιοι οι «παθόντες» δεν έχουν τολμήσει να ομολογήσουν ούτε καν στον ίδιο τους τον εαυτό. Από φόβο πως δε θα τα καταφέρουν; Από τη δική τους ανασφάλεια πως ίσως δεν καλύπτουν το άλλο άτομο στον βαθμό που θα επιθυμούσαν; Από χαζομάρα ίσως, μιας και όλα τα προηγούμενα μπορεί να είναι απλά εικασίες δίχως ίχνος βάσης; To θέμα πάντως είναι πως δεν τους εξέφρασαν, δεν μπήκαν ποτέ στη διαδικασία του να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνει την πολυπόθητη κίνηση.

Όχι, δεν είναι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, αυτό είναι άλλο, κάτι διαφορετικό. Οι ανομολόγητοι έρωτες είναι μακράν πιο επίπονοι από τους ανεκπλήρωτους. Κι αυτό επειδή στην ουσία επιλεκτικά και κατά συνείδηση δε θα δουν ποτέ το φως της ημέρας, δε θα βγουν από τα συρτάρια και δε θα συναντήσουν ποτέ ένα φιλί ή ένα χάδι. Δεν είναι ότι «δεν έκατσε» ή «δεν έτυχε». Οι ανομολόγητοι έρωτες αυτόκαταδικάζονται σε ισόβια κάθειρξη σιωπής και μαζί τους κάθε προοπτική από πλευράς του ενδιαφερόμενου για να αποκαλυφθούν.

Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το ρομαντικό στοιχείο που αιωρείται στην ατμόσφαιρα ενός ανομολόγητου έρωτα. Είναι πολλές οι ιστορίες των ανθρώπων που δεν κατάφεραν να ψελλίσουν ένα «σ’ αγαπώ» σε εκείνους για τους οποίους νοιάζονται. Πιθανότατα να το έχεις βιώσει και να γνωρίζεις από πρώτο χέρι το βάσανο του να ζεις μια τέτοια κατάσταση.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν καθημερινά κοντά σε εκείνα τα άτομα που έχουν ερωτευθεί και παρ’ όλα αυτά δεν έχουν πει τίποτε. Υπάρχουν άνθρωποι που με τον τρόπο τους συνέβαλλαν στον να προχωρήσει στη ζωή εκείνο το άτομο που αγαπούν δίχως να αποκαλύψουν το παραμικρό για τη δική τους συναισθηματική κατάσταση. Πολλές φορές έχει να κάνει με τον απεριόριστο σεβασμό προς τον άνθρωπο που αγαπάμε και τις δικές του ανάγκες που βλακωδώς θεωρούμε πως δε φτάνουμε ή δεν καλύπτουμε.

Το να ομολογήσεις τον έρωτα που νιώθεις με το ρίσκο του να χάσεις ίσως για πάντα αυτόν τον άνθρωπο είναι ο βασικότερος λόγος που οι ανομολόγητοι έρωτες δε βλέπουν φως. Είναι αυτή η εσωτερική ανασφάλεια που θα νικήσει οποιαδήποτε ακόρεστη επιθυμία και έλξη. Είναι η παράλογη λογική που θα ακυρώσει οποιοδήποτε αυθορμητισμό για να κατακτηθεί το όνειρο. Κι έτσι όλα, συναισθήματα και ανάγκες, μένουν στην αφάνεια. Είναι η ανόητη παραδοχή του «είναι για το καλό όλων μας» που δε θα αφήσει έναν ανομολόγητο έρωτα να δραπετεύσει από τα δεσμά του ήδη φιξαρισμένου μυαλού εκείνου που αγαπά με αυτόν τον τρόπο.

Και πού πάνε οι ανομολόγητοι έρωτες τελικά; Πού καταλήγουν και πώς λήγουν; Η ψυχολογική φθορά μιας τέτοιας κατάστασης μπορεί να προκαλέσει απωθημένα. Όλα εξαρτώνται από το πώς το χειρίζεσαι, από την απόσταση που θα επιλέξεις να έχεις κι από το πόσο συνειδητό τελικά ήταν όλο αυτό σαν απόφαση. Όμως πάντα στο μυαλό θα υπάρχει και θα αιωρείται εκείνο το «αν» που θα πλάθει σενάρια για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί ένας έρωτας αν είχε εκφραστεί και ομολογηθεί. Και θα πέφτουν βροχή οι ατάκες στο μυαλό και θα πλάθονται οι εικόνες αυτόματα. Γιατί εκείνος που δεν ομολόγησε ποτέ στον άλλον για το πόσο τον αγαπά, έχει ήδη ζήσει στο δικό του μυαλό τον έρωτα με αυτόν που νοιάζεται.

Αν ποτέ γνωρίσεις κάποιον άνθρωπο που έχει ζήσει κάτι ανάλογο θα σου πει πως «οι συνθήκες» δεν το επέτρεψαν. Θα δεις πως έχει πείσει τον εαυτό του για αυτό που δεν τόλμησε να κάνει. Θα ανακαλύψεις πως θεωρεί ακόμη και μετά από χρόνια πως έπραξε σωστά. Κι ίσως να έπραξε σωστά. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την πορεία ενός συναισθήματος άπαξ και μπει σε τροχιά. Ή θα σε απογειώσει ή θα σε προσγειώσει απότομα.

Οι ανομολόγητοι έρωτες είναι η αιώνια πάλη ανάμεσα στη λογική, του παραλόγου και τον πόθο. Είναι οι έρωτες που μοιάζουν να βγήκαν από κάποιο μυθιστόρημα με δακρύβρεχτο τίτλο. Είναι το απόλυτο «θέλω». Κι αν ποτέ ρωτήσεις κάποιον που το έζησε αν το μετάνιωσε, ίσως και να παραδεχθεί αυτό που για χρόνια απέφευγε, πως τον έρωτα τελικά πρέπει να τον ομολογείς.

Αφιερωμένο σε κάθε «αγαπώ» που δεν έφτασε στο δικό του «σε».