Οι καρδιές που χαμογελάνε. Τα χέρια που ξέρουν ν’ αγγίζουν. Οι λέξεις που βγαίνουν αβίαστα. Το συναίσθημα που ρέει. Η αγάπη σε γκρο πλαν. Τίποτα να δεις εδώ, μόνο να ζήσεις. Και πάμε τώρα στην αντίπερα όχθη. Πετάμε το νόμισμα στον αέρα και κάθεται στην άλλη όψη.
Μίζερες καρδιές. Λέξεις που δεν μπορούν να βρουν την έξοδο κινδύνου για ν’ ανασάνουν. Βλέμματα παγωμένα και χέρια που έπαψαν ν’ αποζητούν το άγγιγμα. Αγάπες που δεν έχουν ταυτότητα, εκείνες χωρίς αντίκρισμα. Κι είναι τελικά οι πιο σκληρές στον κόσμο.
Είτε το δεις ρεαλιστικά είτε πιο ποιητικά, μια αγάπη που δεν έχει αντίκρισμα περιφέρεται στον χρόνο με μια μόνιμη κατάρα πάνω από το κεφάλι της. Ο Μενέλαος Λουντέμης έχει πει,«αγαπώ, θα πει εγώ αγαπώ, το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά.» Η άνευ όρων αγάπη είναι για πολλούς πολύτιμο αγαθό, μα ταυτόχρονα μια ικανότητα που ελάχιστοι έχουν. Ειλικρινά, δεν ξέρω πόση δύναμη ψυχής απαιτεί κι αν θα μπορούσα να το κάνω σε μια σχέση. Ίσως η αλήθεια μιας τέτοιας αγάπης να βρίσκεται στο ότι ο ένας είναι ικανός ν’ αγαπήσει τόσο πολύ που θα αρκούσε και για τους δυο. Κομματάκι ειρωνικό βέβαια, όλο αυτό, αλλά η αγάπη άνευ όρων φαίνεται πως λειτουργεί με ιδιόρρυθμο και παράξενο τρόπο.
Αυτό όμως που κανείς δεν μπορεί ν’ αναιρέσει είναι πως η αγάπη χωρίς αντίκρισμα είναι μια αγάπη που σε μαραζώνει. Πληγώνεται σε βάθος χρόνου εκείνος που δε λαμβάνει το συναίσθημα που δίνει. Λαβώνεται μετά από καιρό εκείνος που αν και το προσπαθεί, δεν καλύπτεται από μια αγάπη που λειτουργεί με σταγονόμετρο. Κι αν αρχικά οι λιγοστές αυτές σταγόνες αρκούσαν, με τον καιρό καταλαβαίνει κανείς πως δεν είναι αρκετές για να ξεδιψάσει.
Η αγάπη χωρίς αντίκρισμα είναι ένα παιχνίδι ανήθικο. Γιατί απλούστατα το παιχνίδι το ορίζει επί μονίμου βάσεως εκείνος που δεν ανταποκρίνεται στο συναίσθημα. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ένας εκ των δυο μέσα σε μια τέτοια σχέση, εμπαίζει με έντεχνο τρόπο τον άλλον ώστε να προκαλεί μια ατέρμονη αναμονή. Να έχεις να περιμένεις δηλαδή. Να έχεις προσδοκίες που μπορεί ποτέ να μη γευθείς. Κοινώς, να σου τάζουν αλλά χωρίς αντίκρισμα.
Βέβαια, για να λέμε και όλες τις αλήθειες, όταν αγαπάς και βλέπεις πως δεν υπάρχει το αντίκρισμα της αγάπης που δίνεις, δε γίνεται να παραβλέπεις τα όποια σημάδια. Δεν μπορείς να ξεγελάς τον εαυτό σου με την ανώφελη σκέψη, «θα μ’ αγαπήσει, δεν μπορεί». Κι αν αποφασίζεις να δώσεις πολλές ευκαιρίες πρωτίστως στον εαυτό σου ώστε να δεις στον άλλον τις αλλαγές που προσμένεις, κάποια στιγμή θα πρέπει να πεις «οι αντοχές μου τελείωσαν.»
Μια αγάπη που δεν έχει αντίκρισμα είναι μάλλον μια αγάπη που σιγοσβήνει. Οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος. Τώρα το ποιος από τους δυο θα το σφυρίξει, αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Θα είναι γενναίο να το κάνει αυτός που μέσα στη σχέση δεν παίρνει την αγάπη που δίνει. Θα είναι επίσης λύτρωση αν το τέλος το δώσει αυτός που δε δίνει όση αγάπη παίρνει. Όπως και να έχει, οποιαδήποτε περίπτωση κι αν ισχύσει, είναι ένα τέλος που θα πονέσει.
Κι ίσως, σε πείσμα των αντοχών κι ενός εγωισμού που δεν επιτρέπει σε κανέναν από τους δυο να φύγει, μια αγάπη χωρίς το σωστό και δίκαιο αντίκρισμα μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει. Μόνο που τότε δε θα είναι πια αγάπη. Θα έχει ξεφτίσει το συναίσθημα ακόμη και γι’ αυτόν που ήξερε πώς να την προσφέρει. Θα έχει πάει περίπατο ο σεβασμός κι όλα θα λειτουργούν στα κόκκινα. Αποφάσεις, όρια, αντοχές και μυαλό.
Στους ανθρώπους που αγαπούν χωρίς να έχει αντίκρισμα η αγάπη τους, θ’ απαντήσω με μια φράση από τον Μικρό Πρίγκιπα. «Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές· μερικές φορές το μόνο που χρειάζονται είναι ένα χέρι για να κρατηθούν, ένα αυτί να τους ακούσει και μια καρδιά που να μπορεί να τους καταλάβει.»
Αφιερωμένο στους γυρισμούς που δεν ευδοκίμησαν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
