Όταν χωρίζουν οι φίλοι χωρίζουμε κι εμείς μαζί τους;

Υπάρχουν κάποιες καταστάσεις στη ζωή στις οποίες πολλές φορές δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε. Χανόμαστε σε αποφάσεις που άλλοτε τις υποστηρίζουμε ένθερμα κι άλλοτε κάνουμε πίσω σε αυτές θεωρώντας πως δεν πράττουμε σωστά. Υπάρχει δηλαδή μια γενικότερη αβεβαιότητα η οποία προσθέτει πολλά ερωτηματικά ως προς τον τρόπο χειρισμού.

Μια τέτοια κατάσταση είναι ο χωρισμός φιλικών μας προσώπων και γενικότερα πολύ δικών μας ανθρώπων. Μπορεί να είναι οι άνθρωποι που δεν περιμέναμε ποτέ να χωρίσουν. Είναι εκείνοι οι φίλοι που γνωρίζαμε πριν καν γίνουν ζευγάρι. Είναι γενικότερα οι άνθρωποι κοντά στους οποίους βιώσαμε τον έρωτά τους. Είναι εκείνοι που μοιράστηκαν μαζί μας τις δικές τους προσωπικές στιγμές ευτυχίας κι εμείς ήμασταν πάντα εκεί πλάι τους ευγνώμονες που μας εμπιστεύθηκαν και μας επέλεξαν για φίλους τους.

Κι έρχεται η στιγμή που οι φίλοι μας λοιπόν χωρίζουν αποφασίζοντας για τους δικούς του λόγους ο καθένας, τα «γιατί» η όποια σχέση δεν πάει παρακάτω. Κι αφού το μυαλό μας ξεπεράσει το αρχικό σοκ, αφού προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει περνάμε στην επόμενη φάση που είναι το να διερευνήσουμε ως «σωστοί» φίλοι τα γιατί που βασικά απασχολούν το δικό μας μυαλό, προσπαθώντας να προσφέρουμε οποιαδήποτε βοήθεια. Και λέμε «σωστοί» φίλοι γιατί δεν είναι πάντα σωστή και ηθική από πλευράς μας η διάθεση για διερεύνηση των γιατί και των πώς. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να έρθει σε δεύτερη φάση. Μπορεί στο δικό μας μυαλό να μην είχαμε ποτέ την κατάληξη της σχέσης των φίλων μας με έναν χωρισμό αλλά θα ήταν προσωπική κι αναίτια ματαιοδοξία το να περιμένουμε να μην συμβεί ποτέ λόγω του δικού μας ιδεατού ροζ σεναρίου για εκείνους.

Κι εδώ αρχίζουν πολλές φορές τα διλήμματα. Με τίνος το μέρος να ταχθώ; Ποιον να υποστηρίξω από τους δυο αφού και οι δυο είναι φίλοι μου; Παράλληλα με την ανασφάλεια που βιώνουν οι άμεσα εμπλεκόμενοι λόγω του χωρισμού τους, βιώνουμε κι εμείς ως φίλοι την δική μας ανασφάλεια ως προς το πώς θα συνεχιστεί η δική μας φιλική σχέση μαζί τους. Όλα είναι απολύτως λογικά ερωτήματα αλλά σας έχω νέα. Δεν πρόκειται να λυθούν αμέσως και δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό αλλά ούτε και να το ζητήσουμε εμμέσως πλην σαφώς. Κι ερχόμαστε εδώ στο ζητούμενο. Η απάντηση είναι μόνο μια λέξη κι είναι τόσο δυνατή που δε χρειάζεται και πολλές εξηγήσεις αλλά για του λόγου το αληθές θα το κάνουμε.

Αντικειμενικότητα είναι η σωστή και θεμιτή στάση απέναντι στα παραπάνω διλήμματα. Καθαρή κι αδιάλλακτη αντικειμενικότητα απέναντι στα φιλικά μας πρόσωπα που αποφάσισαν να χωρίσουν. Η υπερβολική εμπλοκή στον δικό τους χωρισμό δε θα βοηθήσει κανέναν. Το κλισέ «όταν ο φίλος χωρίζει, χωρίζουμε κι εμείς» δεν αποτελεί στην ουσία ζητούμενο των φίλων που χωρίζουν αλλά έναν ίσως δικό μας ηθικό εφησυχασμό θέλοντας να δείξουμε πως είμαστε πλάι τους, στη δική τους στενάχωρη στιγμή. Προσέξτε, τη δική τους στενάχωρη στιγμή γιατί ναι τους ανήκει, είναι δική τους κι αυτή τη φορά δε θα τη μοιραστούν μαζί μας όπως έκαναν με όλες τις προηγούμενες της κοινής τους ζωής.

Η συνειδητοποίηση είναι μια άλλη ξεκάθαρη απάντηση στα παραπάνω διλήμματα. Η δική μας συνειδητοποίηση πως αυτό συμβαίνει στα αλήθεια, πως οι φίλοι μας χωρίζουν. Πως η σχέση τους έφτασε σε τέλμα και τέλος. Πως το δικό τους παραμύθι μπορεί να έχει τίτλο «και ζήσανε αυτοί καλά αλλά από μια άλλη σκοπιά». Με το να εμπλεκόμαστε, να ρωτάμε, να αναμοχλεύουμε και να αναλωνόμαστε μια στο πλευρό του ενός και μια στου άλλου δεν καταφέρνουμε τίποτε ως φίλοι. Δε βοηθάμε κανέναν. Δε θα σημαίνει αδιαφορία από πλευράς μας το να κρατήσουμε μια αντικειμενική στάση αλλά αποτελεί μια υγιή αντιμετώπιση. Ακόμη κι αν έχουμε καταλάβει πολλά περισσότερα από όσα οι φίλοι μας θα θέλανε να καταλάβουμε, ακόμη κι έτσι, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαρα πλάι τους αλλά από απόσταση.

Κι αν στο δικό μας μυαλό έχουμε την επανασύνδεση των φιλικών μας προσώπων μετά από καιρό, αυτό θα είναι κάτι που θα πρέπει να παραμείνει στο πίσω μέρος του δικού μας μυαλού. Ποιος ο λόγος να φορτίζουμε τους φίλους μας τώρα που όντως μας χρειάζονται; Ποιος ο λόγος να βλέπουμε αυτό το συγκεκριμένο φως στο τούνελ όταν μπορούμε κάλλιστα να τους στρέψουμε προς το άλλο, εκείνο της ηρεμίας, του αμοιβαίου σεβασμού και των συναισθημάτων που δεν τελειώνουν και τόσο εύκολα με έναν χωρισμό; Αυτή είναι η υγιής στάση που επιβάλλεται να έχουμε ως φίλοι αλλά κι ώριμη ταυτόχρονα η οποία θα βοηθήσει τελικά όλες τις πλευρές.

Κι αν από την άλλη προσπαθήσει μια από τις δυο πλευρές να μας πάρει με το μέρος της, αν δηλαδή προσπαθήσουν να κερδίσουν τη δική μας αμέριστη συμπαράσταση σε βάρος της άλλης πλευράς, εκεί θα κερδίσει η ανιδιοτέλεια. Εκεί θα δείξουμε τι φίλοι είμαστε πραγματικά και πόσο όλο αυτό μας θλίβει ως άτομα και ως φίλοι δυο ανθρώπων που αποφάσισαν να μην είναι πια μαζί.

Κανείς δεν είπε ποτέ πως είναι εύκολος ο χωρισμός των φιλικών μας προσώπων. Κανείς δεν απαίτησε ποτέ από τους τρίτους να απομακρυνθούν και να μην εμπλακούν με κανέναν τρόπο. Αυτό θα ήταν ζημιογόνο για όλους. Υπάρχουν όμως και οι γκρίζες ζώνες και μια λέξη που είναι η τελευταία που θα συμπληρώσει το παζλ των διλημμάτων. Η διακριτικότητα.

Αφιερωμένο στις αποκαλύψεις που ποτέ τους δε ζήτησαν κάλυψη.