Κάποτε ο Καζαντζάκης μίλησε για εκείνα που πιο πολύ ποθήσαμε

«Όταν πιστεύουμε σε κάτι ανύπαρκτο με πάθος, τελικά το δημιουργούμε. Ό,τι δε συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.» Νίκος Καζαντζάκης

Είναι απ’ αυτές τις φράσεις που διαβάζεις ξανά και ξανά και σκέφτεσαι κάθε φορά πόση αλήθεια εμπεριέχει η κάθε συλλαβή. Γιατί εν τέλει στη ζωή όλα έχουν να κάνουν με το πόσο πολύ θέλεις κάτι. Πόσο διατεθειμένος είσαι ως άνθρωπος να κοπιάσεις γι΄αυτό. Πώς γίνεται; Κι όμως γίνεται.

Παίρνεις ένα σου όνειρο, το ντύνεις και το βοηθάς να κάνει τα πρώτα του βήματα. Κάνεις πλάνα στο μυαλό σου και σχέδια γι΄αυτό σου το ονειράκι. Το υποστηρίζεις με όλο σου το είναι, ακόμη κι όταν τα πράγματα δεν είναι ευοίωνα. Ακόμη κι όταν φαντάζει σχεδόν ανύπαρκτο, όπως το περιγράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στη φράση του. Και το έχεις φανταστεί κι οραματιστεί τόσες πολλές φορές, που τελικά το δημιουργείς. Το κάνεις αληθινό με ξεροκεφαλιά κι επιμονή.

Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται θεωρίες και φιλοσοφίες, σκέψου πάρα πολύ καλά όλες εκείνες τις φορές που μέσω της αυτοπεποίθησης κατέκτησες κορυφές βουνών ενώ κανείς δεν το περίμενε. Σκέψου για λίγα λεπτά οποιοδήποτε προσωπικό μικρό ή μεγάλο σου κατόρθωμα, μέσα από την αυτοπεποίθηση. Είναι μεγάλη ώθηση η σιγουριά που νιώθουμε και που εκπέμπουμε όταν πιστεύουμε στον εαυτό μας. Έτσι φτάνουμε στο να δημιουργήσουμε αυτό που έχουμε ποθήσει. «Ό,τι δε συνέβη, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.» Μέσα σ’ αυτές τις 9 λέξεις κρύβεται ο ορισμός της αυτοπεποίθησης.

Υπάρχουν εκεί έξω πολλοί οραματιστές σαν κι αυτούς που περιγράφει ο Καζαντζάκης στη φράση του. Εγώ γνωρίζω έναν κι είναι ο γιος μου. Όταν πήρε το δικό του «ανύπαρκτο» βήμα και το έκανε γερό πάτημα στη γη, δημιούργησε τις συνθήκες στο μικρό του μυαλό για να πετύχει τον δικό του στόχο. Να καταφέρει να κάνει όσο πιο πολλά γερά και τρανταχτά βήματα μπορεί. Και το σκαλοπάτι έγινε σκαλιά αμέτρητα. Το δρομάκι έγινε ευθεία μεγάλη και λεωφόρος. Κι η μεγάλη απόσταση μοιάζει πια μικρή, όπως μικρό μοιάζει πλέον το δικό μου χέρι μέσα στο δικό του. Κι όταν με ρωτούσε μεγαλώνοντας «πόσο ακόμη θα ψηλώσω», απαντούσα «όσο θέλεις εσύ».

Είμαι βέβαιη πως γνωρίζετε κι εσείς πολλούς ανθρώπους εκεί έξω που με τη δική τους αυτοπεποίθηση κατάφεραν να υλοποιήσουν πολλά. Μπορεί αυτό το άτομο να είναι αυτό που βλέπεις κάθε πρωί στον καθρέφτη σου όταν ετοιμάζεσαι για τη δουλειά και τις υποχρεώσεις σου. Κι ίσως να υπάρχουν ημέρες που νιώθεις πως σέρνεσαι στη κυριολεξία και πως δεν έχεις δυνάμεις ή αντοχές. Ίσως να υπάρχουν ημέρες που δε βρίσκεις τον λόγο να κάνεις όσα έχεις να κάνεις. Κατανοητό. Όμως δε θα είναι έτσι για πάντα.

Αυτά που δεν τα ποθήσαμε πραγματικά, με κάθε κύτταρο του σώματός μας, δε συνέβησαν. Μπορεί να είναι η σχέση που δεν προχώρησε. Ένας έρωτας που δεν ολοκλήρωσε το ταξίδι του. Οι σπουδές που δεν τολμήσαμε ν’ αρχίσουμε ή να τελειώσουμε. Η δουλειά που θέλαμε να στήσουμε και δεν το κάναμε. Η θέση εργασίας που δε βρήκαμε το θάρρος να δεχθούμε λόγω άλλων υποχρεώσεων. Η κάθε δικαιολογία που επινοούμε γίνεται άλλη μια πρόφαση που φοράει τη μάσκα της απόφασης  έτσι για να ξεγελάμε τον εαυτό μας. Έτσι για να πούμε «έλα μωρέ, καλύτερα ίσως που δεν έγινε».

Η φράση του αξεπέραστου Καζαντζάκη, επιβεβαιώνει πως στη ζωή πρέπει να έχουμε και να κάνουμε όνειρα. Να έχουμε σκοπό, θέληση κι αυτοπεποίθηση. Την τελευταία δε, σε πολύ μεγάλες δόσεις για να μην ξεμείνουμε ποτέ από δαύτη. Κι αν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κουράστηκε ν’ αναζητά την αυτοπεποίθηση που έχασε ή που ποτέ δεν απέκτησε, να θυμάσαι πως οι άνθρωποι ψηλώνουν, όταν το επιλέξουν, σηκώνοντας το κορμί τους και κοιτώντας ευθεία και ψηλά.

Αφιερωμένο στον γιο μου.