Απόψε έχω έξοδο. Με τις αναμνήσεις μου. Έχω βάλει τα καλά μου και κατηφορίζω το δρομάκι που οδηγεί στο μπαρ της γωνίας. Η βραδιά είναι όμορφη. Η διάθεσή μου δεν είναι κι η καλύτερη αλλά θα βρει το ρυθμό της σιγά-σιγά. Είπα θα βγω και θα το κάνω, δε θα αθετήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου. Μπορεί να άλλαξαν οι συνήθειές μου, μπορεί να μην είμαι πλέον μόνη μου αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να μιζεριάζει προς τη ζωή.
Το μυαλό κάνει τα δικά του παιχνίδια καθώς περνάω από το στενό δρομάκι λίγο παρακάτω από το σπίτι. Ένα μικρό χαμόγελο έρχεται και καρφώνεται στα χείλη μου καθώς θυμάμαι τ’ αστεία που έκανες κάθε φορά που διασχίζαμε μαζί το δρομάκι. Θυμάσαι; «Μια μέσα και μια έξω από τα δεντράκια, σαν γαϊτανάκι» μου έλεγες και μπερδευόσουν και καλά για να καταλήξεις στα χείλη μου. Ένα παιχνίδι που τελείωνε μ’ ένα γλυκό φιλί. Μια σκηνή αγάπης ανάμεσα σε λίγα μικρά δέντρα και κάτι στραβές πλάκες ενός πεζοδρομίου.
Τα βήματά μου συνεχίζουν στο πεζοδρόμιο, μια πάνω και μια κάτω, σαν να μην ξέρω σε ποια πλευρά θέλω να συνεχίσω. Κάτι σαν τη διάθεσή μου. Να ανέβω πάνω ή να συνεχίσω να περπατώ στο δρόμο; Να νιώσω καλά συνεχίζοντας ή να πέσω ψυχολογικά «πενθώντας»; Θα κάνω αυτό που λέει η συνείδησή μου. Θα φανώ λογική. Είπα θα βγω και θα το κάνω. Είπα θα προχωρήσω. Είπα θα φανώ δυνατή. Είπα. Και συνεχίζω να λέω για να τ’ ακούω.
Φτάνω στο μπαράκι που πηγαίναμε μαζί. Με περιμένει η παρέα κι αυτό σκέφτομαι πως είναι καλό. Κάθομαι σ’ ένα από τα ψηλά σκαμπό και κοιτάζω γύρω μου πριν παραγγείλω το ποτό μου. Είχα την εντύπωση πως πλέον θα μου φαίνονταν όλα διαφορετικά αλλά έπεσα έξω τελικά. Όλα μοιάζουν ίδια. Είναι ίδια. Η αίσθηση που έχω είναι πως θ’ ανοίξει ξαφνικά η πόρτα και θα μπεις. Και κάποια στιγμή θα γίνει. «Στα ίδια στέκια, θα ξαναβρεθούμε» όπως λένε κι οι αγαπημένοι στίχοι.
Κοιτάζω γύρω μου και νιώθω κάπως άβολα στην αρχή. Η παρέα μου το αντιλαμβάνεται και σπεύδει να σώσει την κατάσταση με αστείες ατάκες. «Όλα οκ» λέω μέσα μου. Το ‘χω. Γιατί να μην το έχω εξάλλου; Τι να λέει που τώρα σ’ εκείνη τη γωνία του μαγαζιού βλέπω εμάς να πειράζουμε με τον τρόπο μας τους θαμώνες όπως συνηθίζαμε να κάνουμε; Τι να λέει, που στην άκρη του μπαρ βλέπω εμάς να πίνουμε και να συζητάμε άλλες φορές σοβαρά κι άλλες γελώντας; Τι να λέει που βλέπω εμάς να χορεύουμε, δυο σώματα που κινούνται ερωτευμένα; Διόρθωση, κινούνταν ερωτευμένα. Όλα σε παρελθοντικό χρόνο πια. Ο Αόριστος είναι οι πληγές μου αλλά ο Ενεστώτας είναι το δικό μου κίνητρο. Όχι Μέλλοντας, όχι «θα». Ξεκινώ εδώ και τώρα. Με την αποψινή μου έξοδο κι ας είναι στα δικά μας τα μέρη.
Σκέφτομαι πως μπορεί υποσυνείδητα τελικά να επέλεξα να βγω στα δικά μας στέκια. Μπορεί να ήθελα να νιώσω ασφάλεια έχοντας τις αναμνήσεις μας, ως σημείο αναφοράς κι οικειότητας. Σκέφτομαι όμως πως μπορεί να είναι και κάτι ακόμη. Λύτρωση. Είμαι στο μπαρ που τα πίναμε μαζί, επειδή θέλω να «ξορκίσω» τη δική μας αποτυπωμένη μυρωδιά στο χώρο. Επειδή αποζητώ τη λύτρωση. Πρόσεξε. Δε θέλω να ξεχάσω αλλά να τακτοποιήσω. Να βάλω σε τάξη και στα κουτάκια τους το κάθε τι.
Πίνοντας το ποτό μου στα δικά μας μέρη, συνειδητοποιώ πως η μετάβαση τελικά δεν είναι και τόσο οδυνηρή όσο θα περίμενα να είναι. Αν ήσουν τώρα εδώ θα γελούσαμε μ’ αυτό. Λες να είναι η επήρεια του αλκοόλ ή συναισθηματική ωριμότητα; Οτιδήποτε και να είναι, μου κάνει σαν αιτία. Τελικά χαίρομαι που δεν ακολούθησα τη συμβουλή του να αποφύγω τα στέκια μας ή τα μέρη που συχνάζαμε μαζί. Δεν υπάρχει νόημα στο να διαιωνίζω κάτι που έχει τελειώσει εδώ και καιρό.
Η παρέα μου έχει τελειώσει τα ποτά. Κάποιος προτείνει να συνεχίσουμε αλλού κι ενώ όλοι το σκέφτονται, έχω ήδη παραγγείλει τα επόμενα. «Κερασμένα για τα περασμένα». Η ατάκα μου κάνει κάποιους να νιώθουν άβολα κι άλλους να χαμογελάνε. Έτσι δε γίνεται πάντα μετά από έναν χωρισμό; Φίλοι και γνωστοί, αποσβολωμένοι τις περισσότερες φορές, μην ξέροντας τι να πουν και τι να κάνουν. Να μην πουν και να μην κάνουν είναι το θέμα. Η ζωή έχει το δικό της τρόπο. Ξέρει η ζωή.
«Κερασμένα για τα περασμένα» λοιπόν. Αλλά όχι ξεχασμένα. Αν ήσουν τώρα εδώ θα σου έλεγα πως πέρασα πολύ καλά απόψε. Κι ας μην ήσουν εδώ. Εξάλλου σου είπα. Είχα έξοδο με τις αναμνήσεις. Έβαλα τα καλά μου και κατηφόρισα το δρομάκι μου. Μπήκα στο αγαπημένο μου μπαράκι κι ήπια στην υγειά μου. Όλα «μου» από εδώ και στο εξής. Κι όχι με πίκρα αλλά με τη συνειδητοποίηση πως όλα εκείνα που κάναμε μαζί, θα συνεχίσω να τα κάνω. Για μένα.
Πέρασε η ώρα κι ανηφορίζω το δρομάκι προς το σπίτι. Φτάνω στην πόρτα και κοιτάζω πίσω μου. Σκέφτομαι πως σε όλη τη διαδρομή στον γυρισμό, δε σε είδα, δε σε έφερα στο μυαλό. Παράξενο. Ή μήπως όχι. Τελικά η λύτρωση δεν έρχεται μόνο μέσα από τον πόνο. Έρχεται από την αποδοχή. Κερασμένα για τα περασμένα λοιπόν. Μα όχι ξεχασμένα.
Το κάθε «τώρα» καθορίζεται από ένα «χθες». Αφιερωμένο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
