Πώς να χαρείς με τη χαρά του φίλου σου αν εσύ δεν είσαι χαρούμενος;

Το «Όλοι στα δύσκολα φαίνονται» είναι μια φράση τόσο γνωστή και χιλιοειπωμένη που τείνει να γίνει κλισέ. Αν ήταν πίνακας τα χρώματα της φράσης αυτής θα ήταν ξεκάθαρα και στο κέντρο, να βγάζουν μάτι. Μάς την έχουν εντρυφήσει και μεγαλώνοντας, την κληρονομήσαμε και την κάναμε δική μας ως έννοια. Κι επειδή όλα στη ζωή έχουν δυο όψεις σαν το νόμισμα, γιατί οι δικοί σου άνθρωποι να μη φαίνονται το ίδιο δυνατά και σθεναρά και στις χαρές σου; Τι σοι ζόρι είναι αυτό, το να φιλτράρουμε τους άλλους πάντα μέσα από τις λύπες και τις στεναχώριες που ζούμε;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχει να κάνει μόνο με το κατά πόσο έχεις ανθρώπους γύρω σου που θα χαρούν με τη χαρά σου. Το θέμα πάει πολύ πιο βαθιά. Έχει να κάνει με το κατά πόσο ο καθένας μας τα έχει τόσο καλά με τον εαυτό του εσωτερικά ώστε να μπορεί αυθόρμητα κι ειλικρινά να χαρεί με τις χαρές του άλλου. Διότι αν δεν είσαι χαρούμενος ως άνθρωπος μέσα σου, αν φθονείς κι αν μιζεριάζεις, το πρόσωπο αυτό δεν πρόκειται να σκάσει κανένα χαμόγελο σε κανένα χαρμόσυνο νέο που δεν αφορά το ίδιο αλλά άλλους. Είναι αυτό που λένε πως «δεν μπορεί να χαρεί ούτε με τη χαρά του παιδιού του». Σού φαντάζει υπερβολή όλο αυτό; Κι όμως αντικατοπτρίζει μια λυπηρή αλήθεια που λίγο πολύ μάς πονά όταν έχουμε αντίστοιχες εμπειρίες στο ενεργητικό μας.

Και μιας και μιλήσαμε για ειλικρίνεια, ώρα για ένα τεστ με τον ορό της αλήθειας. Σού ανακοινώνουν φίλοι ή κοντινά σου πρόσωπα πως περνάνε δύσκολα, πως βιώνουν κάτι δυσάρεστο. Φυσικά στο πρώτο άκουσμα της κατάστασης θα ενδιαφερθείς, θα τρέξεις να βοηθήσεις. Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα κι αυτό θέλεις να το κάνεις πράξη. Ακούγοντας το τι βιώνουν στο μυαλό σου περνάνε σκέψεις τύπου  ευτυχώς δε μου έχει συμβεί». Κι είναι απολύτως λογικό, δε θα πρέπει να λειτουργείς ενοχικά αν το σκέφτεσαι. Όμως από την άλλη, μήπως μας είναι πιο εύκολο να το παίζουμε μέντορες και συμβουλάτορες παρά συμπαραστάτες και συμπάσχοντες; Μήπως μάς είναι εν τέλει πιο εύκολο να εκφράζουμε τη λύπη παρά τη χαρά;

Νόμος: Ο μίζερος άνθρωπος δεν μπορεί να χαρεί με καμία χαρά. Και δεν έχει να κάνει μόνο με φίλους αλλά με όλους τους ρόλους των ανθρώπων γύρω μας. Τον φθόνο μπορεί να τον βιώσεις και να τον γευτείς από ανθρώπους που δεν περίμενες. Το ξέρετε πως υπάρχουν περιπτώσεις γονέων που εκφράζουν το φθόνο τους έμμεσα προς τα παιδιά τους, χωρίς να δείχνουν χαρούμενοι όταν εμφανίζεται κάτι θετικό στη ζωή των παιδιών τους; Δεν είναι παρατραβηγμένη σαν κατάσταση, συμβαίνει κι είναι άσχημο έως και απελπιστικό. Κι αν έχεις βιώσει κάτι τέτοιο από τους πιο δικούς σου ανθρώπους, τι να περιμένεις μετά από φίλους ή από γνωστούς;

Οπότε μπορείς πραγματικά να χαρείς με τη χαρά των άλλων; Εάν ναι, τότε θα μπορείς να μοιραστείς μαζί τους τον ενθουσιασμό της στιγμής. Θα λάμψουν τα μάτια σου όταν θα σού ανακοινώσουν τη χαρά τους. Θα χαμογελάσεις αβίαστα κι αυθόρμητα χωρίς προσποιήσεις. Θα αγκαλιάσεις και θα συγχαρείς όχι μέσα από τυπικότητες αλλά με τρέλες και χοροπηδητά. Θα εστιάσεις μόνο σε εκείνους και στη δική τους χαρά και δε θα προσπαθήσεις να κλέψεις λίγη από τη μαγεία της στιγμής αναφέροντας κάτι που αφορά εσένα. Πάνω από όλα, θα το νιώσεις. Γιατί αν δεν τη νιώσεις τη ρημάδα τη χαρά άσ’ τη να πάει από εκεί πού ήρθε.

Τα πάντα έχουν να κάνουν με την αυτοκριτική και τη δική μας εμβάθυνση. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας θα παραδεχθούμε πως στο άκουσμα ενός χαρμόσυνου νέου δεν μπορούμε να είμαστε 100% χαρούμενοι στον ίδιο βαθμό όσο κι εκείνος που το βιώνει. Κι αυτό δε μάς κάνει φρικτούς ανθρώπους αλλά γνώστες του μέχρι πού μπορούμε να χαρούμε με τη χαρά του άλλου. Όταν όμως υπάρχει ήδη η χαρά κι η αισιοδοξία μέσα μας σαν έννοιες, τότε κάθε φορά θα μπορούμε να πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στο 100% του συναισθήματος. Θα μπορείς να χαρείς αληθινά με τη χαρά του άλλου και μεγαλύτερη χαρά κι ικανοποίηση από αυτή, δεν υπάρχει πίστεψέ το.

Ταξίδι, προαγωγή, γάμος, εγκυμοσύνη, χρήματα, επιτυχίες είναι μόνο λίγες από τις χαρές στις οποίες θα κληθείς να αντιδράσεις με την ίδια χαρά όταν στις ανακοινώσουν. Η χαρά όμως είναι έμφυτη όπως και το αίσθημα της αγάπης. Δε ζορίζεται, δεν εξαγοράζεται και κυρίως δεν φορά το προσωπείο του «νοιάζομαι» αν δε συμβαίνει στ’ αλήθεια.

Τελικά το να χαρείς με τη χαρά του άλλου είναι ίσως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλείσαι να εκφράσεις. Η ουσία όμως είναι η πραγματική χαρά κι αυτή είναι αδιαπραγμάτευτη.

Αφιερωμένο σε κάθε χαρά που δε χαρήκαμε γιατί βουτήξαμε στη δική μας λύπη.