Όταν μετά από καιρό βλέπουμε φωτογραφίες και στιγμές από τη ζωή εκείνων που αγαπήσαμε, που ερωτευτήκαμε και που υπήρξαμε μαζί τους, πώς νιώθουμε; Ποια είναι η πρώτη αντίδραση; Θυμός συνοδευόμενος από έκπληξη και μετά απογοήτευση; Νοσταλγία και τρυφερότητα; Ένα στιγμιαίο σοκ και μετά τι;
Η αλήθεια είναι πως τα τινά είναι δυο ως προς την αντίδραση που θα είχες σε μια τέτοια κατάσταση. Βλέπεις όλα εξαρτώνται από τα βήματα που κι εσύ έχεις κάνει στη δική σου ζωή στη μετά-σχέση εποχή. Αν λοιπόν έχεις προχωρήσει στη ζωή σου, αν βρίσκεσαι επίσης σε μια νέα σχέση κι αν έχεις κλείσει τους «λογαριασμούς» σου με τη προηγούμενη, τότε η αντίδρασή σου θα είναι πολύ διαφορετική απ’ ό,τι αν παραμένεις σε συναισθηματική εμπλοκή.
Κι εκεί λοιπόν που χαζεύεις αμέριμνα στα social πέφτεις πάνω σε στιγμιότυπα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε αναστατώνουν. Και δε χρειάζεται σώνει και ντε να είναι ροματζάδες και φιλάκια. Ίσως είναι απλώς καρέ που δείχνουν ευτυχιά, ξεγνοιασιά, χαρά.
Με πόση ανιδιοτέλεια μπορείς να εξοπλιστείς και να πεις μέσα σου «πολύ ωραία, χαίρομαι για τον άνθρωπο αυτό που κάποτε ήμασταν μαζί»; Κι αν όντως προσπαθείς να το κάνεις, πόσο ειλικρινές είναι; Ίσως αν αυτοκυριαρχήσεις σε κάποιο βαθμό να το καταφέρεις, αν κι εφόσον δε σου βγαίνει φυσικά, πόσες όμως είναι οι πιθανότητες να μην μπεις στον πειρασμό να κάνεις ένα κοντινό πλάνο σε ένα τέτοιο φωτογραφικό στιγμιότυπο ώστε να τσεκάρεις τα πράγματα που θέλεις; Να ικανοποιήσεις βρε παιδί μου τη περιέργεια που έχεις πάνω στο θέμα.
Καθώς η ειλικρίνεια είναι πρόσόν τεράστιο, ας παραδεχθούμε όλοι μας -ή έστω οι περισσότεροι- πως και τα κοντινά μας θα τα κάναμε και θα ξανακοιτούσαμε τις φωτογραφίες που έσκασαν μύτη στη δική μας οθόνη. Γιατί ως γνωστόν ο άνθρωπος είναι ελαφρώς μαζοχιστικό ον. Μπορεί να πονάει, μπορεί να καίγεται αλλά θα διαιωνίσει το πόνο και τη κάψα έτσι για την αλητεία του πράγματος και για να δραματουργήσει.
Φράσεις όπως «καλά περνάς τώρα που δεν είμαστε μαζί» και «καλά να πάθεις γιατί όταν ήμασταν μαζί δεν εκτιμούσες» σκάνε συχνά με ορμή στο κεφάλι μας και σπεύδουμε να τις λογοκρίνουμε ως ξεκάθαρα εκδικητικές που στην τελική δεν έχουν να μας προσφέρουν και κάτι. Τις έχουμε μονολογήσει όμως κάποιες φορές.
Ένα παράπονο και μια θλίψη θα υπάρχει και θα πλανάται στην ατμόσφαιρα, αυτό είναι σχεδόν βέβαιο ειδικά αν ακόμα μια απορία σιγοκαίει. Στο σημείο αυτό κρίνεται ο χαρακτήρας μας και το αν έχουμε κάνει δουλίτσα με τον εαυτό μας. Εκεί που νιώθουμε την πικρία να μας τα σκάει, να προσπαθήσουμε να αποστασιοποιηθούμε, να κρατήσουμε πιο ουδέτερη στάση και αν δεν μπορούμε να σκεφτούμε πως στον καθένα αξίζει να περνάει καλά κι ότι στην τελική είναι όμορφο να βλέπουμε να χαμογελάει κάποι@ που κάποτε ερωτευτήκαμε, υπάρχει πάντα κι η μαγική λειτουργία του hide και του unfollow να ‘ρθει να μας σώσει από περιττές αναστάτωσεις. Θέλει όμως κι αυτό την τόλμη του.
Αν το καλοσκεφτούμε το να δούμε ότι οι άλλοι προχωράνε μπορεί να αποτελέσει τελικά την ιδανική αφορμή για να πάρουμε τη σημαντική απόφαση να κάνουμε το ίδιο. Να πάψουμε να ασχολούμαστε. Να φρεσκάρουμε τη ζωή μας. Όχι για αντίποινα, όχι για να το δείξουμε και «να μάθει» μα με αποφασιστικότητα. Για εμάς.
Ας εκμυστηρευτούμε ωστόσο κάτι όσο γίνεται με αλήθεια: Καμιά φορά το να κοιτάμε πού και πού πίσω σε μια σχέση που δεν υφίσταται στο παρόν μας, δε θα τελειώσει απόλυτα και ποτέ. Θα γίνεται μία στο τόσο. Μα τι σημαίνει τελικά το «κοιτάζω πίσω»; Είναι τόσο παράξενο; Είναι λόγος να νιώθουμε αμήχανα; Το να ενδιαφερόμαστε για τη ζωή εκείν@ που κάποτε αγαπήσαμε μας κάνει μόνιμα κολλημένους και μας στερεί την ευκαιρία να προχωρήσουμε; Εδώ καταλαβαίνετε ότι οι απαντήσεις είναι πολλές – κι ο καθένας ξέρει μόνο μέσα του σε τι βαθμό τον επηρεάζουν.
Υπάρχουν level: Άλλο το κοιτάω μία στο τόσο από καθαρό ανθρώπινο ενδιαφέρον κι άλλο ξημεροβραδιάζομαι πάνω απ’ τα σόσιαλ κι έχω ενεργοποιήσει κι ειδοποιήσεις στο προφίλ τ@ μην τυχόν και χάσω ανάρτηση. Κοιτάω κι ικανοποιώ την ανθρώπινη περιέργεια μου ή κοιτάω για να διατηρώ μια σύνδεση; Ποστάρω κάτι γιατί όντως ευχαριστιέμαι τη στιγμή που ζω ή το ποστάρω για να περάσω ένα μήνυμα σε συγκεκριμένα πρόσωπα; Αυτές είναι οι ουσιαστικές ερωτήσεις.
Στα φωτογραφικά στιγμιότυπα των προηγούμενων σχέσεων που φανερώνουν αγάπη, έρωτα, ρομάντζο και χαρά αντιδρούμε με ένα χαμογελάκι. Πραγματικό κι όχι ειρωνικό. Γιατί οι άνθρωποι δε μας ανήκουν και δεν τους ανήκουμε. Οι σχέσεις δεν είναι συμβόλαια ζωής με όρους omerta. Αυτό ας μας το θυμίζουμε όταν νιώθουμε ότι χάνουμε το μέτρο και μαζί του την επαφή με την πραγματικότητα του παρόντος.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
