Οι άνθρωποι γεννηθήκαμε για να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε χωρίς καμία αμφιβολία. Από μικρά παιδιά ονειρευόμαστε, κάνουμε πλάνα και προσμένουμε τον τέλειο έρωτα, την τέλεια σχέση, την τέλεια συντροφικότητα. Κι αν στην πορεία διαπιστώνουμε πως δεν υπάρχει το τέλειο που αναζητούσαμε, ριχνόμαστε και πάλι στη μάχη για το όνειρο κάθε φορά που θα φάμε τα μούτρα μας σε μετωπική σύγκρουση με το ανύπαρκτο «τέλειο».
Στο κυνήγι της τέλειας σχέσης μπαίνουμε όλοι ανεξαιρέτως, θαρρείς και το τέλειο είναι αυτό που θα μας δώσει όλα όσα αποζητούμε από έναν έρωτα. Ουτοπία είναι οι τέλειες σχέσεις και μεγάλη πλάνη οι τέλειοι σύντροφοι. Κι αν οι ρομαντικές ταινίες, οι στίχοι των τραγουδιών και τα ροζ μυθιστορήματα πλέκουν το εγκώμιο των τέλειων σχέσεων, η διαπίστωση πως δεν υπάρχουν -τουλάχιστον με την ιδεατή μορφή που όλα αυτά μάς παρουσιάζουν- θα είναι σκληρή και απότομη.
Η ουσία είναι πως ο έρωτας ο ίδιος δε θέλει να είναι τέλειος. Θέλει δυο σώματα που με αυταπάρνηση θα καίγονται το ένα για το άλλο αλλά με φρένο για να φουντώνει ακόμη πιο πολύ η φλόγα. Θέλει δυο ψυχές που θα ενώνονται με αόρατες κλωστές αλλά με φειδώ για να μη σπάσουν. Θέλει δυο βλέμματα που όταν θα συναντώνται θα κλονίζονται τα πάντα αλλά με αυτοσυγκράτηση για να μη χάσουν από τη λάμψη τους. Το φτερωτό αγγελάκι δεν είναι άτρωτο, ξέρει να τσαλακώνεται χάριν εκείνων που το θαυμάζουν.
Ο ορισμός της τέλειας σχέσης είναι οι καθ’ αυτώ ατέλειες των συντρόφων. Η σχέση που βασίζεται στην «αγιοποίηση» των συντρόφων, παρουσιάζοντάς τους άμεμπτους κι αλάνθαστους είναι αβάσιμη. Δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα το να πιστεύεις πως ο άνθρωπος που αγαπάς δε θα σε πληγώσει ποτέ. Πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό όταν μιλάμε πάντα για ανθρώπους με διαφορετικές προσωπικότητες και διαφορετικά «θέλω»;
Ο ιδανικός έρωτας ή τουλάχιστον αυτό που πλησιάζει το ιδανικό, είναι η πλήρης αποδοχή του άλλου γι’ αυτό που ξεκάθαρα είναι. Αναγνωρίζεις κι αποδέχεσαι τα ελαττώματα του άλλου. Μαθαίνεις να τα αγαπάς με τον καιρό. Τα δικαιολογείς πού και πού για να τονίζεις αντικειμενικά την ύπαρξή τους. Τα επαινείς και κάποιες φορές οικειοποιείσαι κάποια από αυτά γιατί κάνεις κι εσύ λάθη.
Κι αν αναρωτιέσαι γιατί να το κάνεις, η απάντηση είναι γιατί αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο. Επέλεξες να είσαι μαζί του με πλήρη συνείδηση του ότι πολύ απλά είναι άνθρωπος με τα δικά του στραβά και τα δικά του θετικά στοιχεία. Δεν υπάρχει ιδεατό σενάριο κι αν προσπαθήσεις να αλλάξεις κάποια από τα στοιχεία του χαρακτήρα του άλλου, θα ηττηθείς. Γιατί σε αυτό το παιχνίδι κερδίζουν μόνο οι ξεκάθαροι παίκτες, οι ντόμπροι χαρακτήρες.
Η τέλεια σχέση είναι για πολλούς μύθος και καταρρίπτεται κάθε φορά που θα υπάρξουν διαφωνίες και κόντρες. Μάθε να είσαι ανεκτικός- μέσα στα δικά σου όρια φυσικά. Μάθε να μεταμορφώνεσαι πότε σε φίλο και πότε σε σύντροφο γιατί μια ερωτική σχέση εμπεριέχει και τους δυο ρόλους. Να λειτουργείς με αντικειμενικότητα όταν κάνει βήματα προόδου και απολαμβάνει επιτυχίες ενώ εσύ ίσως μένεις λίγο πιο πίσω. Ο φθόνος και η ζήλια δεν είναι η παρέα που θα ήθελες σε μια τέτοια περίσταση.
Ο ίδιος ο έρωτας απαρνείται την τέλεια εμφάνιση και το άψογο στυλ. Όταν περνάει ο καιρός και ο ένας συνηθίζει τον άλλον ξεφτίζουν οι αψεγάδιαστες εικόνες. Και τότε τι μένει; Μάθε να αγαπάς την εικόνα του άλλου όταν είναι στα κάτω του. Στα χειρότερα του να είσαι εκεί εκθειάζοντας την άλλοτε όμορφη εικόνα και εμφάνιση. Όλοι έχουμε κουσούρια, δεν είναι όλες οι στιγμές της ημέρας ίδιες ώστε να έχουμε ένα μόνιμο χαμόγελο κολλημένο στα χείλη.
Η τέλεια σχέση δε ζει το μόνιμο και το άσβεστο πάθος. Μάθε να είσαι δοτικός σύντροφος, να δέχεσαι τα χάδια και την έκφραση αγάπης με όποια ένταση κι αν αυτά έρχονται να σε βρουν. Μην προσπαθείς να μεταφράσεις ένα φιλί. Μην το συγκρίνεις και μην του βάζεις ταυτότητες. Δε γίνεται να είναι όλες οι στιγμές στα φουλ κόκκινα, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει κάτι αρνητικό για τη σχέση. Δεν πάμε κι ερχόμαστε με ένα «παθόμετρο» στα χέρια μετρώντας την ένταση της κάθε ερωτικής στιγμής.
Η τέλεια αγάπη είναι η ατελής μορφή της. Είναι ξεκάθαρα το «σ’ αγαπώ» γι’ αυτό που δεν έχεις, για όλα εκείνα που προσπαθείς να κάνεις. Είναι ξεκάθαρα το «είμαι στο πλάι σου για τα ζόρικα και τα ανύπαρκτα». Είναι το «σε αποδέχομαι» χωρίς τίποτα από δίπλα.
Ο έρωτας είναι επαναστάτης κι αποτάσσεται οποιαδήποτε μορφή τελειότητας. Είναι σαν να σού λέει, τη στιγμή που σε «στοχεύει» με εκείνο το βελάκι, πως από εδώ και πέρα θα πάψεις να ψάχνεις το τέλειο. Σού φανερώνει απλούστατα τον άνθρωπο που εσύ δεν έβλεπες, αυτό κάνει. Δε σού θολώνει την εικόνα, στην καθαρίζει για να δεις καλύτερα. Κι έπειτα σε αφήνει να κάνεις τα υπόλοιπα μόνος σου. Τι να κάνεις; Να ανακαλύψεις την ατελή μορφή του, να αφεθείς και να παραδοθείς σε έναν έρωτα που δε στοχεύει το τέλειο αλλά το υπαρκτό.
Ο Καζαντζάκης είπε «αγαπώ θα πει χάνομαι» κι είναι αυτό ακριβώς η αναζήτηση του τέλειου. Ο έρωτας δε θέλει να είναι τέλειος, μόνο υπαρκτός.
Αφιερωμένο στις «ατέλειες» που αγαπήσαμε.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
