Ρομαντισμός και ρεαλισμός: Μια αιώνια μάχη με ξεκάθαρο νικητή

Κάποτε σε μια οικογένεια σαν όλες τις άλλες μεγάλωναν τέσσερα αδέρφια. Ο ρεαλισμός, ο αυθορμητισμός, ο ορθολογισμός και ο ρομαντισμός. Κι όπως σε κάθε οικογένεια έτσι και σε αυτήν υπήρχαν ρίξεις, κόντρες και συγκρούσεις μεταξύ των μελών της. Εκείνος που πάντα ξεχώριζε ήταν ο ρομαντισμός με μια τάση να ωραιοποιεί τα πάντα σε βαθμό που εκνεύριζε τους υπόλοιπους. Κι η ζωή κυλούσε αλλά και κυλάει με τον ρομαντισμό να παίζει κρυφτό. Κάποιοι από εμάς καταφέρνουν να ξετρυπώνουν την κρυψώνα του. Υπάρχουν δε κι εκείνοι που δεν την ανακάλυψαν ποτέ. Το αν κέρδισαν ή έχασαν θα το μάθουμε παρακάτω.

Τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς τους ρομαντικούς; Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε το ότι ρομαντισμός δεν είναι μόνο τα λουλούδια ή τα σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς.  Ο ρομαντισμός είναι κίνημα και τρόπος ζωής. Έχει να κάνει με ιδεολογία η οποία μετουσιώνεται σε πράξεις που με τη σειρά τους μεταφέρουν συναίσθημα. Αν και αρχέγονη ως ιδέα, ο ρομαντισμός είναι πάντα επίκαιρος. Στα αυτιά εκείνων που φοβούνται να εκφραστούν πιο ανοιχτά φαντάζει και ως μια απειλή. Γι’ αυτό και συνήθως θα χλευάσουν τον τύπο του ρομαντικού, θεωρώντας σαχλή κι ίσως «Σαιξπηρική» οποιαδήποτε συμπεριφορά δείχνει μια πιο ανάλαφρη διάθεση στα πράγματα.

Αυτό που εγώ αλλά και πολλοί από εμάς έχουμε καταλάβει, είναι πως τα τελευταία χρόνια ο ρεαλισμός ανταγωνίζεται σκληρά τον ρομαντισμό. Μια κόντρα που έχει βαθιές ρίζες αφού όλοι παλεύουμε μέσα μας με τη λογική και το συναίσθημα, μην ξέροντας πολλές φορές ποιο από τα δυο να αφήσουμε να επικρατήσει. Η υπερέκθεση σε social media αλλά και η αυτοματοποιημένη εκδοχή του εαυτού μας σε όλα τα επίπεδα είναι το «φαράσι» που θα μαζέψει κάθε πιθανό ίχνος ρομαντισμού, στέλνοντάς τον αρκετές φορές στα αζήτητα.

Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και οι ρομαντικοί τύποι. Οι αθεράπευτα ερωτευμένοι με τη ζωή κυρίως, αλλά και με τα πάντα γύρω τους. Αν θέλεις να τους σκέφτεσαι ως «ελαφρόμυαλους» ή σαν εκείνους που δεν πατάνε στη γη, μπορείς να το κάνεις γιατί η αλήθεια είναι πως οι ρομαντικοί χαρακτήρες είναι αλλού. Αλλά αυτό το «αλλού» είναι που αγαπάμε σε αυτούς. Είναι η τρομακτικά όμορφη ικανότητα που έχουν στο να μετατρέπουν μια βαρετή, μια δύσκολη ή μια ανούσια κατάσταση σε χάρμα οφθαλμών. Οι ρομαντικοί ζούνε μέσα από το συναίσθημα που τους προκαλεί οτιδήποτε βιώνουν. Σαν εξάρτηση, το κάθε τι που νιώθουν το εκφράζουν απερίφραστα και σε όποιον αρέσει που λέει κι ο λαός.

Όταν ακούμε τη λέξη ρομαντισμός το μυαλό μας πηγαίνει στις ερωτικές σχέσεις και σε τρόπους με τους οποίους θα εκφράσει κάποιος το πάθος του ή την αγάπη του. Η σκέψη αυτή δεν είναι απόλυτα λανθασμένη. Ρομαντισμός σε μια σχέση όμως δεν είναι το να ανοίξεις την πόρτα για να περάσει ο άλλος ή το να τραβήξεις ευγενικά την καρέκλα για να καθίσει στο τραπέζι. Αυτό είναι ο λεγόμενος «ιπποτισμός» κι έχει να κάνει με κομμάτια συμπεριφοράς κάπως στερεοτυπικά, που δεν είναι απολύτως απαραίτητα για τον καθένα από εμάς.

Ρομαντισμός είναι η σκέψη που θα κάνεις το πρωί όταν ανοίξεις τα μάτια σου πλάι στον άνθρωπο που γεμίζει τη ζωή σου. Ρομαντισμός είναι η διάθεση που θα έχεις όλη την ημέρα, που θα σου προσδίδει τη λάμψη του ερωτεύσιμου ανθρώπου ακόμη και μέσα στις φιλικές σου παρέες. Είναι οι αυθόρμητες κινήσεις που κάνεις για να εκπλήξεις όμορφα τον άνθρωπο που αγαπάς. Για να το πούμε αλλιώς, ο ρομαντισμός σε μια σχέση δεν είναι το πανάκριβο μονόπετρο ή τα ακριβά μανικετόκουμπα. Είναι το αχνιστό κουλούρι Θεσσαλονίκης που θα σου φέρει στο κατώφλι της πόρτας σου, συνοδευόμενο από ένα ζεστό φιλί και μια αξεπέραστη καλημέρα, τόσο δυνατή που θα σε πάει σε εκείνο το «αλλού» που λέγαμε παραπάνω.

Ο ρομαντικός χαρακτήρας δε βλέπει εμπόδια σε πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Ακόμη και εν μέσω της απόλυτης καταστροφής σε κάθε επίπεδο που αφορά την κοινωνία και τη ζωή μας, θα βρει το μαγικό τρόπο να αλλάξει τη διάθεσή του αλλά και των γύρω του. Θα χαμογελάει πιο συχνά, θα αστειεύεται ακόμη και για τα δεινά που έχουν τύχει στη ζωή του, θα δείχνει αλλά και θα είναι στην ουσία, πιο αισιόδοξος από όλους τους άλλους. Αυτή την πηγαία τάση αισιοδοξίας είναι που αγαπάμε αλλά και ζηλεύουμε στους ρομαντικούς ανθρώπους. «Πού τη βρίσκει την όρεξη;» είναι το κλασικό ερώτημα εκείνων που δεν μπορούν να φτάσουν σε αισιοδοξία έναν ρομαντικό χαρακτήρα.

Ο κόσμος χωρίς τους ρομαντικούς θα ήταν απλούστατα άνοστος. Τα πάντα βέβαια είναι θέμα οπτικής γωνίας και θα στο αποδείξω ευθύς αμέσως. Για κάθε ρεαλιστή που βλέπει απλά τη φωτιά στο τζάκι, ένας ρομαντικός βλέπει φλόγες να χορεύουν. Για κάθε ρεαλιστή που βλέπει απλά τον ουρανό, ένας ρομαντικός χαμογελάει με τα σχήματα στα σύννεφα. Για κάθε ρεαλιστή που ακούει ένα στίχο και τον σιγοτραγουδάει, ένας ρομαντικός κάνει εικόνα κάθε του λέξη. Για κάθε ρεαλιστή που φιλάει το ταίρι του, ένας ρομαντικός μιλάει μέσα από κινήσεις των χειλιών. Για κάθε ρεαλιστή που πίνει τον καφέ του χαζεύοντας στο κινητό, ένας ρομαντικός χάνεται στη μυρωδιά του καφέ ρουφώντας παράλληλα τη στιγμή για να τη χαράξει στο μυαλό του.

Βλέπεις ο ρομαντικός άνθρωπος πλάθει στιγμές στο μυαλό του και θα κάνει τα πάντα για στο δείξει. Ο ίδιος ο κόσμος έχει σωθεί άπειρες φορές χάρη στο ρομαντισμό που επικράτησε αντί για τη σκληρότητα. Μέσα από κινήματα και ιδέες. Μέσα από την τέχνη και τον πολιτισμό. Μέσα από ομιλίες που έγραψαν ιστορία σαν αυτή του Martin Luther King με το ‘I have a dream”. Μέσα από πίνακες και πορτραίτα, μέσα από χορούς και μελοποιημένα ποιήματα. Τα πάντα είναι ρομαντισμός γύρω μας, αρκεί να τον αφουγκραστείς.

Τι θα ήταν άλλωστε ο κόσμος χωρίς τους ρομαντικούς χαρακτήρες… μάλλον ό,τι και η ζωή χωρίς τη χαρά. Κι αυτό το λέω με κάθε ίχνος ρεαλισμού που διαθέτω.

Αφιερωμένο σε κάθε μάγουλο που κοκκινίζει όταν γευτεί τον ρομαντισμό…