Στο μπαράκι που επιλέξατε για το πολλοστό ραντεβού σας, η συζήτηση ρέει για τα καλά. Τα ποτήρια με το κρασί ξαναγεμίζουν με τους δυο σας να αναλύετε τα ενδιαφέροντά σας. Τα χαμόγελα πάνε κι έρχονται όταν αντιλαμβάνεστε πως έχετε αρκετά κοινά σχετικά με όλα εκείνα που σας αρέσουν. Η μουσική στο background συνεχίζει σε χαλαρούς ρυθμούς της τζαζ και το μυαλό σας φλερτάρει με την ιδέα ότι ταιριάζετε πολύ, πράγμα που σας χαροποιεί ιδιαίτερα.
Ξαφνικά στη συζήτηση αναφέρεται κάτι που αντιπαθείς κι εκεί το μυαλό αρχίζει να χορεύει λίγο πιο γρήγορα από τους ήρεμους ρυθμούς της αγαπημένης τζαζ. «Πώς να πω τώρα ότι δε μου αρέσει αυτό; Κι αν δείξω έτσι πως δεν ταιριάζουμε και πολύ;» Η παραπάνω σκηνή είναι στάνταρ μέρος του σεναρίου μιας σχέσης ή ενός ειδυλλίου και μάλιστα αναπόσπαστο. Όλοι μας έχουμε βρεθεί στη φάση που συζητάμε με το «πρόσωπο» για φαγητά, εστιατόρια, χόμπι, μέρη και στιλ διακοπών, μουσική και πολλά ακόμη που μπορεί με μια πρόχειρη προσέγγιση να μοιάζουν απλά, αλλά δεν είναι και τόσο. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως μέσω όλων αυτών των σημαντικών στοιχείων αναφερόμαστε στα κομμάτια που συνθέτουν την προσωπικότητα των συντρόφων άρα και την προσωπικότητα που θα έχει στην πορεία η ίδια η σχέση.
Και καλά να υπάρχουν όντως πολλά κοινά στοιχεία σε ενδιαφέροντα και ασχολίες. Αν κι από πλευράς ψυχολογίας δεν είναι απόλυτα υγιές το να μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερού με το άλλο μας μισό στις συνήθειες που έχουμε. Τι γίνεται όμως όταν συνειδητοποιήσουμε πως τα όσα μας αρέσουν ή όχι αντίστοιχα δεν είναι και τόσο ίδια; Μας καταβάλλει μια κάποια ανησυχία ή το προσπερνάμε;
Υπάρχει μια τάση που τη συναντάμε στις ερωτικές σχέσεις κι αυτή είναι ο μιμητισμός. Σίγουρα είναι μια λέξη που έχετε ξανά ακούσει αφού προέρχεται από το «μιμούμαι», κοινώς αντιγράφω. Ο μιμητισμός λοιπόν, όσο κι αν ακουστεί παράξενο, βγαίνει αβίαστα στους συντρόφους σαν συμπεριφορά και μάλιστα είναι κάτι που παρατηρείται στα πρώτα στάδια μιας σχέσης, στα «μέλια» που λέμε.
Αυτό που συμβαίνει στην ουσία είναι πως ο ένας εκ των συντρόφων ή και οι δύο σε αρχικό στάδιο, αρχίζουν να υιοθετούν συνήθειες και θέματα ενδιαφέροντος του άλλου. Θα μου πείτε και πού είναι το κακό της υπόθεσης με αυτό, αν καταλήγει στην πιθανότητα του να μοιράζεται ένα ζευγάρι πολλά περισσότερα από όσα περίμεναν; Φυσικά και δεν υπάρχει πουθενά καμία παγίδα για τη σχέση όταν το κίνητρο για να συμβεί είναι απλώς και μόνο από ενδιαφέρον στο να γνωρίσουμε ακόμη πιο πολύ τον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει.
Όταν όμως αυτή η τάση στο να μιμούμαστε τον άλλον κρύβει ως κίνητρο να γίνουμε με τη σειρά μας αρεστοί και να μας αποδεχθεί πολύ πιο σύντομα αλλά και πιο εύκολα, τότε υπάρχει θέμα. Ιδιαίτερα αν οι συνήθειες που πάμε να υιοθετήσουμε απέχουν έτη φωτός από όλα όσα εμάς μάς αρέσουν. Απλούστατα όλο αυτό ενέχει το ρίσκο του να αποκαλυφτούμε εν καιρώ και να φανεί πως δε μοιραζόμασταν τελικά και τόσα κοινά και μάλιστα να αποκαλυφθεί με τη μορφή ενός πολύ μεγάλου μπαμ. Μια ψεύτικη εικόνα δηλαδή που θα σκάσει σαν φούσκα με όλες τις πιθανές επιπτώσεις που μπορεί ο μιμητισμός να έχει.
Είναι πολύ ωραίο και κολακευτικό το να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις το άτομο που έχεις ερωτευτεί μέσα από τις συνήθειες που αγαπά να έχει, αλλά μέχρι πού; Υπάρχουν όρια και σε αυτό. Ο μιμητισμός είναι μια συνήθης κατάσταση που μας βγαίνει αβίαστα θέλοντας να κερδίσουμε πόντους σε οικειότητα και επαφή. Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές θα απορήσουμε κι οι ίδιοι με τον εαυτό μας όταν το κάνουμε. Ίσως η ανάγκη να μας αγαπάει ό,τι αγαπάμε να μας οδηγεί σε αυτό το μονοπάτι, σε μια συμπεριφορά αγέλης που ούτως ή άλλως ο άνθρωπος έχει.
Το αν αρέσουμε τελικά ή όχι στον άλλον, όμως, θα πρέπει να είναι απόρροια της δικής μας αληθινής προσωπικότητας κι όχι του ειδώλου που έχουμε απέναντί μας. Το αν βρίσκει τις δικές μας ασχολίες και θέματα ενδιαφέροντος τόσο ελκυστικά ώστε να θέλει να μοιραστεί την εμπειρία να τα δοκιμάσει, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα ιδιωτική πρωτοβουλία κι όχι μια κίνηση ματ για να μας εντυπωσιάσει. Η φάση της γνωριμίας δυο ανθρώπων που έχουν ερωτευτεί, που φλερτάρουν οι ίδιοι αλλά και με την ιδέα του να γίνουν ζευγάρι, είναι πάντα φρέσκια και γεμάτη ενθουσιασμό. Το ζητούμενο όμως είναι αυτός ο ενθουσιασμός να πάει σε παράταση. Ο μιμητισμός είναι μια δεδομένη κατάσταση, αλλά συνήθως χάνει στα πέναλτι. Το παιχνίδι κερδίζεται με το να συγκλίνουμε χωρίς καν να το υποψιαστούμε. Φυσικά κι αβίαστα σε μια κοινή γραμμή.
Αφιερωμένο στις μιμήσεις που ηττήθηκαν παταγωδώς.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
