Τα όνειρα τα ζεις ξύπνιος

Σαββατογεννημένοι ή όχι, όλοι μας έχουμε βρεθεί να συμβουλευόμαστε φίλους ή το διαδίκτυο για ονειροκρίτη και να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς σήμαινε αυτό που θυμόμαστε ότι είδαμε ως όνειρο την προηγούμενη νύχτα. Και καλά αν επρόκειτο για ένα όμορφο όνειρο, τι κάνεις, όμως, στην περίπτωση ενός εφιάλτη; Διαγραφή αρχείων, αν γίνεται!

Όνειρο∙ μία λέξη με αέρινη αίσθηση και χρώμα φωτεινό. Είναι το δικό σου σενάριο σε μια ταινία μικρού ή μεγάλου μήκους. Είναι η δική σου επιλογή ατόμων σε ρόλους που έγραψες εσύ. Είναι το δικό σου φινάλε ή η συνέχεια. Κλείσε, λοιπόν, τα μάτια σου και χαλάρωσε. Αφέσου στις σκέψεις που σαν κύματα έρχονται να σε παρασύρουν. Με προορισμό το δικό σου τέλειο όνειρο.

Βρίσκεσαι εκεί σε ένα μέρος φωτεινό, νέο. Ένα φρέσκο ξεκίνημα, αυτό που χρειαζόσουν. Νέες παραστάσεις, πρόσωπα καινούρια. Ενθουσιασμός κι αγωνία, αλλά όλα οργανωμένα και προαποφασισμένα. Είπαμε, δικό σου το σενάριο. Πρωινό και κατηφορίζεις για τη δουλειά. Για να απασχολήσεις το μυαλό σου με κάτι αρχίζεις να παρατηρείς τους περαστικούς, καταλήγοντας άθελά σου σε συμπεράσματα. Μέσα σε όλα τα πρόσωπα που περνούν απ’ τα μάτια σου, το βλέμμα σου συναντά ένα άλλο επίμονο βλέμμα στην άκρη ενός μικρού γραφικού μαγαζιού που σταματάς για το καθιερωμένο σου πρωινό καφεδάκι.

Παύση, αμηχανία, δεύτερο τσεκάρισμα για να είμαστε σίγουροι. Ναι, ισχύει. Τα βλέμματά σας πιασμένα χέρι-χέρι ακόμη ώσπου αποφασίζεις να διακόψεις αυτή τη, μέσα σε όλα τα άλλα, ρομαντική στιγμή. Κοιτάζεις χαμηλά, προσπερνάς και συνεχίζεις τη διαδρομή σου.

Το βλέμμα αυτό γυροφέρνει ακόμη στο μυαλό σου, καθώς στρίβεις στη γωνία για τη δουλειά. Εκεί η μέρα σου κυλά σχετικά ευχάριστα κι έμεινε μόλις ένα ραντεβού για να πεις «αντίο» και σήμερα στον εργασιακό σου χώρο. Μια γουλιά καφέ και πάμε. Μπορείς! Σηκώνεις το βλέμμα σου και παγώνεις. Το πρωινό ενσταντανέ σε μεσημεριανή έκδοση. Είναι μπροστά σου κι είναι το τελευταίο σου ραντεβού.

Συγκεντρώνεσαι και προχωράς στα διαδικαστικά. Η συνάντηση έχει σχεδόν φτάσει στο τέλος της, μα για κάποιο λόγο γίνονται απανωτές ερωτήσεις εκατέρωθεν κι έτσι δε φαίνεται να τελειώνει. Ακόμη λίγο… Έπειτα, όμως, από αρκετές απορίες η στιγμή αυτή όχι μόνο ήρθε, αλλά έκλεισε και με μία υπόσχεση. Να βρεθείτε αργότερα.

Η διαδικασία γνωστή λίγο-πολύ σε όλους. Βιασύνη στην επιστροφή για το σπίτι, το μυαλό να είναι ήδη εκεί ενώ το σώμα δυο τετράγωνα πιο πριν. Κάποια στιγμή φτάνεις, αποφασίζεις τι θα φορέσεις, τι θα πεις, πώς θα τα πεις, τσεκάρεις στον καθρέφτη το καλό σου προφίλ, λίγο άρωμα κι έφυγες.

Συνάντηση στη γωνία στο μικρό café της πρωινής αμήχανης στιγμής. Έτσι για να το ξορκίσουμε το γεγονός. Ποτά, συζήτηση, γέλια, σκέψεις, συμπεράσματα. Όμορφη νύχτα με όμορφους ανθρώπους. Κατηφορίζετε για το σπίτι, μα τα βήματά σας σάς οδηγούν μέσα στο πάρκο.

Και κάπου εδώ όλα γίνονται πιο δύσκολα. Θα σε πιάσει απ’ το χέρι και θα συνεχίσετε να περπατάτε μαζί. Θα σε κοιτάξει και θα αισθανθείς όμορφα. Θα σε φιλήσει. Παύση. Όλα γύρω σου σταματούν, ίσως για να παρατηρήσουν τη στιγμή σου. Μέσα στο όνειρό σου εύχεσαι όλο αυτό να μην είναι όνειρο! Πόσο αστείο;

Το φιλί συνεχίζεται, αστέρια και πλανήτες χοροπηδούν στο κεφάλι σου. Σου ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλά. Αμέσως ηρεμείς, αφήνεσαι, μα θέλεις να το ξανακούσεις. Δε σου το στερεί. Σου ψιθυρίζει πάλι πως όλα θα πάνε καλά.

Η αγκαλιά ζεστή κι ασφαλής. Γιατί να την αποχωριστείς; Για όσο παραμένεις εκεί σκέφτεσαι πολλά. Σου λέει πως το μυαλό σου δεν ηρεμεί ποτέ κι έχει δίκιο. Εκεί, όμως, μέσα σε αυτή την αγκαλιά ηρέμησες. Χέρια πιασμένα, σώματα ενωμένα, χείλη που γίνανε ένα.

Μείνατε έτσι εκεί, σε εκείνο το πάρκο, μέσα σε μια όμορφη γωνιά του υποσυνείδητού σου. Το τέλειο όνειρο την τέλεια χρονική στιγμή. Πόσα τέτοια μικρά σενάρια μπορούν να γεμίσουν το μυαλό σου; Κάθε πρωί έχεις δύο επιλογές: Να συνεχίσεις να κοιμάσαι με τα όνειρά σου ή να σηκωθείς και να τα κυνηγήσεις. Είπαμε δικό σου το σενάριο. Μην του στερείς το Όσκαρ.