Θα κάνω εκείνα τα ταξίδια που λέγαμε πως θα κάναμε μαζί

Ηλιοβασίλεμα, δυο ποτήρια κρασί και λέξεις σ’ ένα μπαλκόνι με θέα το γαλάζιο. Υποσχέσεις κι όρκοι να βολτάρουν με φόντο δυο ευτυχισμένα πρόσωπα, πλεγμένα χέρια και τις αγκαλιές να είναι πιο ζεστές κι από το κόκκινο της βύθισης του ήλιου στο νερό. Σχέδια, όνειρα και πλάνα για ταξίδια κυριολεκτικά και μεταφορικά, που θα άφηναν το αποτύπωμά τους στην κοινή ζωή πια ζωή των ερωτευμένων εκείνου του μπαλκονιού.

Κι αν οι πορείες των ανθρώπων χωρίζουν κάποια στιγμή σκοντάφτοντας σε κάποιες λακκούβες, γιατί να παύουν τα πλάνα για εκείνα τα ταξίδια και τις διαδρομές που υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον πως θα κάνουμε; Ποιος άγραφος νόμος καθορίζει πως με τη λήξη μιας σχέσης ζωής παύει η ίδια η ζωή με όλα όσα θέλεις να κάνεις και να δεις; Θα κάνω εκείνα τα ταξίδια που υποσχέθηκα και μου υποσχέθηκες πως θα κάναμε  μαζί. Θα κάνω πραγματικότητα τα πλάνα που σκέφτηκα σ’ εκείνο το μπαλκόνι κι ας μην είμαστε πια μαζί. Εξάλλου μιλάμε για κοινά όνειρα, ανήκουν και στους δυο μας.

Θα μπω στο πλοίο και θα κάνω το γύρο εκείνων των μικρών νησιών που πάντα θέλαμε να δούμε. Θα πάω στην Αστυπάλαια και την Αμοργό, θα καθίσω σ’ ένα πλακόστρωτο δρομάκι από εκείνα που θέλαμε να φωτογραφίσουμε. Θα χαζεύω τους περαστικούς-ρομαντικούς και μη- και θα γράφω στο μπλοκάκι που έχω πάντα μαζί μου τις σκέψεις μου όπως έκανα. Θα γελάω; Θα κλαίω; Ποσώς με ενδιαφέρει γιατί η δική μου αλήθεια θα είναι εκεί, πλάι μου, παρέα. Ξέρεις κάτι; Τελικά νομίζω πως θα νιώθω περηφάνια που τα κατάφερα. Θα θαυμάζω τα φιλιά των άλλων και θα εξυμνώ τον έρωτα από απόσταση, πια. Ως κομπάρσος, αλλά δε με νοιάζει. Γιατί εγώ δε θα πάψω ποτέ να πιστεύω στον έρωτα.

Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να είναι παραπάνω ονειροπόλοι από άλλους αλλά αυτό δεν τους κάνει αυτόματα αφελείς. Μπορεί τα ρομάντζα και τα ροζ συννεφάκια να εξανεμίζονται μ’ έναν χωρισμό, αλλά αυτό δε συνεπάγεται μια μόνιμη απογοήτευση. Μπορεί το «εμείς» να γίνεται ξαφνικά ένα απογυμνωμένο «εγώ» και να μην ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται, αλλά όλα αυτά δε σημαίνουν απολύτως τίποτε. Το δικό μου εγώ αρκεί για να καλύψει το κενό που άφησε το δικό σου. Είναι, βλέπεις, ένα απολύτως ξεροκέφαλο εγώ που δεν το βάζει εύκολα κάτω.

Καθημερινά άνθρωποι χωρίζουν, σχέσεις χαλάνε κι οι αγάπες χάνουν τον δρόμο τους. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν και μαζί τους αλλάζει κι η μορφή της σχέσης τους. Κοιτάμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη και σκεφτόμαστε πόσο έχουμε αλλάξει ή μας έχει πάρε σβάρνα ένας χωρισμός. Κοιτάζουμε φωτογραφίες και νιώθουμε κάποιες φορές πως έχει περάσει ένας αιώνας από τις εκείνες στιγμές. Όμως, αν κοιτάξουμε πιο βαθιά μέσα μας θα θυμηθούμε όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα σχέδια κι όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν. Που τα πήρε μαζί του ένας οποιοσδήποτε χωρισμός. Δεν είναι παράλογο;

Τα κοινά όνειρα δυο ανθρώπων εξανεμίζονται συνήθως μετά τη λήξη της σχέσης τους, αλλά αυτό δεν είναι πάντα νομοτέλεια. Γνωρίζω ανθρώπους που μπήκαν σ’ ένα αεροπλάνο και γύρισαν κάθε γωνιά που είχαν καρφιτσώσει σ’ έναν χάρτη κάποτε, μαζί με τη σχέση τους. Δεν τους σταμάτησε τίποτε. Το ξόρκισαν κι αντέστρεψαν τις συνθήκες που τους ήθελαν να μιζεριάζουν και να κλαίνε τη μοίρα τους μετά τον χωρισμό τους. Έκαναν μ’ αυτό τον τρόπο μια νέα αρχή, ενώ παράλληλα δεν απάτησαν την υπόσχεση που έδωσαν κάποτε, όχι μόνο σ’ ένα άλλο άτομο, αλλά στον ίδιο τους τον εαυτό.

Γιατί η λήξη μια σχέσης να σηματοδοτεί το τέλος των κοινών σας ονείρων; Είναι σχεδόν ανήθικο να παρατάμε τα όνειρά μας θαρρείς πως μόνο η παρουσία του ανθρώπου που είχαμε πλάι μας τούς έδινε υπόσταση και λόγο ύπαρξης. Οι άνθρωποι χωρίζουν για τους δικούς τους λόγους αλλά τα κοινά όνειρα ποιος τα παίρνει, τελικά, δε μας είπαν; Ποιος θα έχει την επιμέλεια όλων εκείνων των πλάνων ζωής, των ονείρων και των υποσχέσεων που δόθηκαν σ’ εκείνο το καλοκαιρινό ρομαντικό μπαλκόνι; Ανήκουν και στους δυο, άρα εξαρτάται από εμάς το τι θα κάνουμε. Ο καθένας επιλέγει με βάση τις αντοχές του κι εγώ με βεβαιότητα επιλέγω να τα πραγματοποιήσω όλα. Εν ευθέτω χρόνω, όπως λέει κι η κολλητή μου, για να γίνει ο σωστός προγραμματισμός. Με το να πραγματοποιούμε τα κοινά όνειρα που κάποτε κάναμε με κάποιον άλλον, δε δείχνουμε εμμονή και προσκόλληση στο παρελθόν. Δεν ξορκίζουμε με λάθος τρόπο. Τιμούμε τις τότε επιλογές μας, ξεκάθαρα γιατί ήταν δικές μας κι ας μην οδήγησαν εκεί που θα θέλαμε.

Βαλίτσα, καπέλο ανά χείρας, τον χάρτη να μην ξεχάσω κι ένα ποτήρι κρασί πάνω στο τραπέζι για το καλό κατευόδιο. Οι ετοιμασίες του ταξιδιού τελείως διαφορετικές από του τελευταίου. Όλα σε μονό αριθμό πλέον. Εκτός από τα όνειρά μας. Εκείνα είναι πολλά και δε θα τα χαρίσω σε κανέναν. Πάω να τα συναντήσω και να τους πω ότι εγώ ποτέ μου δεν τα εγκατέλειψα. Κλειδιά, εισιτήριο, τηλέφωνο και μια ματιά στη τελευταία μας κοινή φωτογραφία με μια υπόσχεση. Εκείνη τη ρακή στα Ανώγεια ακούγοντας Λουδοβίκο κάτω από τα ευωδιαστά μπαλκόνια, εγώ θα την πιω και θα της πω τραγουδιστά πως ήταν ένα όνειρο που έκανα κάποτε μαζί με κάποιον άλλο. Κι αν με ρωτήσει τι και πώς θ’ αφήσω τις μαντινάδες των ντόπιων να απαντήσουν για μένα.

Αφιερωμένο στα κοινά όνειρα που νομίζουν πως θα μείνουν ορφανά μετά από έναν χωρισμό.