Το πρώτο 24ωρο του χωρισμού με μία λέξη: παράνοια

Ο ένας έμεινε να κοιτάζει την πόρτα με βλέμμα απλανές, κενό, κι ο άλλος συνέχιζε να κοιτάζει μπροστά φεύγοντας με βλέμμα αποφασιστικό. Η αυλαία έπεσε, χειροκρότημα δεν έπεσε κι οι πρωταγωνιστές φυσικά δεν αντιλήφθηκαν τίποτε.

Τα παραπάνω είναι μονάχα η αρχή ενός τέλους. Είτε προκάλεσες ένα χωρισμό είτε σε πέτυχε σαν αστεροειδής με τρελή ταχύτητα, το θέμα είναι πως όπως σε όλα τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, έτσι και σε ένα ερωτικό φινάλε, υπάρχει μια διαδοχή γεγονότων. Μια σειρά καταστάσεων. Ένα πρωτόκολλο, βρε αδερφέ.

Κι ερχόμαστε στα δύσκολα της υπόθεσης. Το πρώτο 24ωρο! Φαντάζει μικρό χρονικό διάστημα μπροστά σε ‘κείνο που καλείσαι να περάσεις μόνος πριν την επόμενη απόπειρα ενός «μαζί», μα οι πρώτες 24 ώρες είναι κι αυτές που θα καθορίσουν πολλά για το πώς θα διαχειριστείς αυτή τη φάση. Σκέψου… 24 ώρες απουσίας. 24 ώρες απόλυτου κενού. 24 ώρες αίσθησης πως όλα χάθηκαν. Το αρχικό σοκ κι η πρόκληση συνειδητοποίησης.

Μοιάζεις λιγάκι με τη μηχανή απ’ το σαραβαλάκι σου, που συνηθίζεις να κλοτσάς για να πάρει μπρος, αλλά δε σε απογοήτευσε ποτέ στις ανηφόρες. Ένας διακόπτης με on και off τώρα κι η δική σου καρδιά. Να το πιστέψεις ή όχι; Να περιμένεις κοιτάζοντας την πόρτα ή να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού; Αφήνεις λιγάκι τις σκέψεις σου να καθίσουν στο πάτωμα να ξαποστάσουν. Να αδειάσει λιγάκι το μυαλό, να αερίσεις τον χώρο, μήπως ξυπνήσουν φρέσκες σκέψεις. Μήπως κι αυτές δώσουν λύσεις.

Κι έρχονται κι οι φίλοι να βοηθήσουν στη «γενική καθαριότητα», με μόνο σκοπό τη δική σου ανακούφιση. Κι εκεί, εν μέσω δακρύων κι αλκοόλ, αρχίζουν τα ups και downs στην ψυχολογία σου. «Να πάρω τηλέφωνο λέτε;» Κι οι φίλοι καταλαβαίνουν τη δική σου σύγχυση και σε παροτρύνουν να το κάνεις, αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλά. Μα τα επόμενα δευτερόλεπτα σε βρίσκουν να μονολογείς «Μπα, δεν πρόκειται να το κάνω, δεν αξίζει».

Η παράνοια στο μεγαλείο της. Νιώθεις πως χάνεσαι, πως έχεις περάσει σε άλλη διάσταση και πως κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει. Στη φάση αυτή τα βάζεις ακόμα και με τους φίλους σου, οι οποίοι προσπαθούν να συντονιστούν με τα δικά σου ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Βέβαια, το ότι συμφωνούν με οτιδήποτε κατεβάζει το μυαλό σου δεν τους δίνει και πολλά ελαφρυντικά για το μεγάλο ξέσπασμα που θα ακολουθήσει. Κοιτάζεις το ρολόι και δεν έχουν περάσει καν 4 ώρες. Πώς να φτάσεις στις 24; Ένας άδικος μαραθώνιος, με ‘σένα να πασχίζεις να φτάσεις στη γραμμή τερματισμού, λες και θα αποδείξεις κάτι με όλο αυτό. Σε ποιον και γιατί;

Κι η διάθεσή σου κόβει βόλτες σε ένα ασανσέρ που δεν ξέρεις σε ποιο όροφο θα σταματήσει. Τη μία να θέλεις να βρεθείτε και την άλλη όχι. Τη μια να παρακαλάς να ξαναδείς αυτό το πρόσωπο, το τόσο οικείο για εσένα, και την άλλη να καταριέσαι τη στιγμή που γνωριστήκαμε. Και τους έχεις τρελάνει όλους με την ανισόρροπη συμπεριφορά σου, μα δε μιλάνε. Σε κοιτάζουν στωικά κι υπομένουν.

Και το απόγευμα σε βρίσκει να παρατηρείς έναν ατέρμονο αγώνα μεταξύ των δικών σου «θέλω» και των δικών σου πάλι «πρέπει». Ισοπαλία το ματς! Ακολουθούν δράματα ξανά. Κι όταν κάποιος απ’ τους φίλους τολμά να ρωτήσει ή να προτείνει κάτι, εκεί σκάει η βόμβα: «Μα σας λέω τόση ώρα να τηλεφωνήσω και μου λέτε όχι!» Κι όλοι απορούν με τις αντοχές τους.

Κάθε μισή ώρα αλλάζεις γνώμη. Κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκεις και κάτι νέο να θυμηθείς για να αναιρέσει το άλλο που είχες σκεφτεί. Πάγια τακτική του μυαλού αυτή. Για να επιβιώσει και να νιώσει. Τελικά, θέλεις να γυρίσει ή όχι; Εν τέλει, θέλεις να ξαναδείς αυτό το πρόσωπο ή όχι; Ποιος θα τα απαντήσει όλα αυτά αν όχι εσύ; Συγκεντρώσου και σκέψου. Είχες 24 ολόκληρες ώρες να τα βάλεις σε τάξη και να τα φιλτράρεις. Φτάνει πια με τα σκαμπανεβάσματα.

Διάγνωση: Χωρισμός

Φαρμακευτική αγωγή: Ξεσπάσματα

Διάρκεια: 24 ώρες

Ενδείκνυται για κάθε ηλικία. Δίχως παρενέργειες. Για εσένα… Γιατί οι φίλοι δεν μπορούν να πουν το ίδιο.