3 άβολες απαντήσεις στην ερώτηση «γιατί ζηλεύω;»

Αν με ρωτούσαν τι είναι η ζήλια, θα έλεγα πως είναι μια διπρόσωπη «φίλη» που προσαρμόζει τις αντιδράσεις της ανάλογα με τα vibes του μυαλού μας. Είναι υπενθύμιση αλλά και θυμός. Είναι κίνητρο αλλά κι εσωτερικό σαράκι που αποσυναρμολογεί το μέσα σου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην την έχει νιώσει σε κάποια φάση της ζωής του και με βεβαιότητα, η μη παραδοχή της, θα ήταν υποκρισία τουλάχιστον προς τον εαυτό μας.

Στις εκλάμψεις αυτοκριτικής που έχουμε όταν ζηλεύουμε, τι ρωτάμε τον εαυτό μας ώστε να καταλάβουμε αν τελικά ζηλεύουμε με λόγο κι αιτία ή άνευ; Ποιες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μας όταν «μαλώνουμε» τον ίδιο μας τον εαυτό για τη ζήλια που δείχνει ή νιώθει; Πότε, γιατί και ποιους ζηλεύουμε; Πάμε ν’ ανακαλύψουμε μαζί κάποια από τα πιο συχνά ερωτήματα και τις πιο πιθανές καταστάσεις ζήλιας.

-Γιατί ζηλεύω την εξέλιξη των άλλων;

Είναι η ανασφάλεια που νιώθω. Η ανασφάλεια του ότι εγώ δεν μπορώ να καταφέρω αυτό που καταφέρνουν οι άλλοι. Η πεποίθηση πως εκείνοι έχουν πολλά περισσότερα τσακίζει τη δική μου αυτοπεποίθηση. Η φράση «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» είναι η προσωποποίηση της ζήλιας όταν δεν μπορώ να δεχθώ αυτά που καταφέρνουν οι υπόλοιποι. Μπορεί να έχει να κάνει με κάποια αδυναμία στον χαρακτήρα μου ή πολύ απλά με το γνωστό «ως εκεί που μπορεί φτάνει ο καθένας» αλλά ζηλεύω την εξέλιξη των άλλων επειδή πολύ απλά ζηλεύω αυτά που δεν έχω κι όχι απαραίτητα τα άτομα που τα απόκτησαν.

Φταίει που στο παρελθόν στερήθηκα αρκετά; Φταίει που δεν πιστεύω ότι μπορώ να πετύχω κι εγώ πράγματα; Φταίει που έχω δεχθεί από τους γονείς μου αυστηρή κριτική για τα πάντα σε βαθμό να μην παίρνω πρωτοβουλίες όταν φτάνω στην πηγή να πιω νερό; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα έλεγα πως ζηλεύω στον βαθμό του δεν μπορώ να χαρώ με τη χαρά του άλλου. Κι είναι πικρό και το αναγνωρίζω κι ίσως υπόσχομαι στον εαυτό μου να πάψω να μειώνω σε σημασία αυτά που οι άλλοι καταφέρνουν.

Ζηλεύω κάθε φορά που κάτι μεγαλύτερο από αυτά που εγώ μπορώ, σκάει σαν νέο στο δικό μου κατώφλι. Παραδοχή Νο1.

-Γιατί ζηλεύω στη σχέση μου αν και δε μου έχουν δώσει δικαίωμα;

Ζηλεύω σε μια σχέση γιατί δεν έχω αρκετή αυτοεκτίμηση κι αυτοπεποίθηση, αυτό το έχω φιλοσοφήσει αρκετά. Ζηλεύω αν και δεν μου έχουν δώσει δικαιώματα για να ζηλεύω, γιατί μέσα από τη ζήλια κερδίζω κάτι. Φλερτάρω με την έννοια της κτητικότητας. Η αίσθηση του να ανήκω σε μια σχέση είναι μεγάλη ανάγκη, χωρίς να υποβιβάζω το συναίσθημα του έρωτα. Ζηλεύω σε μια σχέση επειδή κουβαλάω τα κατάλοιπα κάποιας προηγούμενης σχέσης, στην οποία με πλήγωσαν, με πρόδωσαν και μου έδωσαν αρκετούς λόγους για να ζηλεύω. Όχι, δεν είναι δικαιολογία, αλλά βιώματα που πονάνε και μου συστήνουν τη ζήλια για πολλοστή φορά. Ζηλεύω κι ας μη μου έχουν δώσει το δικαίωμα γιατί φοβάμαι πως θα με εγκαταλείψουν. Επειδή βίωσα τον χωρισμό των δικών μου γονιών ή επειδή έζησα μια κατεστραμμένη δική τους σχέση ως παιδί.

Ζηλεύω γιατί έτσι έχω μάθει ν’ αγαπώ, υπό τον φόβο ότι αξίζω να μ’ αφήσουν. Παραδοχή Νο 2.

-Γιατί ζηλεύω ενίοτε τους κολλητούς μου όταν εκείνοι έχουν σχέση κι εγώ όχι;

Όταν οι κολλητοί μου φίλοι και φίλες έχουν σχέση, νιώθω κάπως μειονεκτικά, σαν να μην έχω κάτι να δείξω κι εγώ. Νιώθω να ζηλεύω αυτό που έχουν γιατί, αν και μέσα μου ξέρω πως το αξίζω κι εγώ, δεν και είχα πολλή τύχη σε αυτό το κομμάτι. Δεν είναι φθόνος, αλλά ζήλια χωρίς την έννοια του μίσους. Δε μισώ το ότι έχουν κάποια σχέση, ούτε το ότι περνάνε καλά. Η ζήλια μου βρίσκει τη βάση της στην αιτία της ευτυχίας των στιγμών τους. Ζηλεύω το συναίσθημα που εγώ δεν έχω, που δε μοιράζομαι με ένα άλλο πρόσωπο, όπως εκείνοι. Το λες και θλίψη όταν συμβαίνει. Πιστεύω όμως πως έχει να κάνει με την επισκίαση που δεχόμουν επίσης από παρέες στο παρελθόν κι έτσι τώρα, ακόμη κι αν είναι ευτυχισμένοι εγώ νιώθω να με επισκιάζει η δική τους ευτυχία. Επίσης νιώθω πως θα χάσω τον χρόνο που μοιραζόμουν μαζί τους προ σχέσης κι αυτό θα μου λείψει πολύ.

Ζηλεύω γιατί φοβάμαι ότι θα χάσω τους φίλους μου, επειδή δεν ξέρω να κρατάω ισορροπίες. Παραδοχή Νο 3

-Γιατί ζηλεύω και δεν το παραδέχομαι εύκολα;

Ξέρετε εσείς κανέναν να βγαίνει με ντουντούκα και να διαλαλεί ότι ζηλεύει; Κάποιοι άνθρωποι το βλέπουν σαν θετικό, πως και καλά δείχνει ενδιαφέρον. Δε θεωρώ πως πρέπει να ζηλεύει κάποιος για να δείξει πως νοιάζεται. Πες το, κατάκτησέ το. Από το να κάνεις σκηνές ζηλοτυπίας, πιάνεις το άτομο που σ’ ενδιαφέρει κι αγαπάς κι έχεις ερωτευτεί και μιλάς για τα συναισθήματά σου. Για τα μέσα σου, τα έξω σου, αυτά που σε πειράζουν και που σε ενοχλούν. Κι αν σε καταλάβει, σε κατάλαβε. Αν όχι, τουλάχιστον θα έχεις γλιτώσει από το να καταπίνεις κάθε μέρα το δικό σου δηλητήριο. Λυπάμαι που ενοχλεί αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ζηλέψει κάποιον ή κάτι.

Το να μην παραδέχομαι ότι ζηλεύω είναι απλώς ένας τρόπος να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά μου χωρίς να την αξιολογήσω. Παραδοχή Νο 4

Αντί επιλόγου: Αν η ζήλια είναι μια μη υγιής κατάσταση, ένα μπουκάλι με οξύ, τότε η μη παραδοχή της κι η υποκρισία του «δε ζηλεύω εγώ ποτέ» είναι το Χ έξω από το κουτί που λέει “μην το πιείτε, μπορεί να προκαλέσει βλάβη στον οργανισμό”. Ωστόσο και στη μία και στην άλλη περίπτωση, ξέρεις ότι πρέπει να μείνεις μακριά.

Αφιερωμένο στη διπροσωπία ενός “εγώ δε ζηλεύω ποτέ”.