Είχατε κι εσείς παντού σεμεδάκια;

Είμαστε, μάλλον, πολλοί εμείς που δενόμαστε με αντικείμενα, που είτε τα έχουμε πολύ καιρό, είτε μας τα έχουν κάνει δώρο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μας, είτε απλά έχουμε ταυτιστεί μαζί τους.

Ίσως, να είναι και το δικό σου σπίτι, λοιπόν, ένα μικρό μουσείο, αλλά μη ανοιχτό στο κοινό -ακόμα τουλάχιστον. Σίγουρα, ήδη γυρνάνε στο μυαλό σου πράγματα που κι εσύ ο ίδιος απορείς από πότε, άραγε, να βρίσκονται εδώ μέσα.

Το σαλόνι σου, χωρίς να το έχουμε δει, θα φιλοξενεί σίγουρα μικρά στρογγυλά σεμεδάκια –κι αν όχι τώρα έστω στο πρόσφατο παρελθόν. Πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, στο σύνθετο, στο στερεοφωνικό και στο ψυγείο. Ακόμα πιο μικρού μεγέθους υπάρχουν και πάνω στα ηχεία. Γιατί ηχεία χωρίς σεμεδάκια δε γίνεται. Για την τηλεόραση τι να πούμε, δηλαδή; Πόσες είναι, άραγε, οι φορές που ενώ έχεις κάτσει στο σαλόνι να παρακολουθήσεις την ταινία σου, παρατηρείς πως το πάνω μέρος είναι ολίγον τι καλλιτεχνικό. Γιατί το υπέροχο αυτό σεμεδάκι, μαγικά έχει εμφανιστεί κι εκεί. Δε σε εμποδίζει βέβαια ιδιαίτερα, αν κρίνουμε απ’ το γεγονός ότι δε σηκώνεσαι να το μαζέψεις. Μάλλον έχεις συνηθίσει να βλέπεις τηλεόραση μέσα από τις κεντητές ομοιόμορφες τρυπούλες του.

Κάποιοι είναι συναισθηματικά δεμένοι με τα σεμεδάκια, ειδικά όταν είναι φτιαγμένα απ’ τις αγαπημένες γιαγιάδες. Η μαμά σου –αναγκαστικά– κι εσύ τα αγαπάτε και θέλετε διαρκώς να τα βλέπετε μπροστά σας. Είναι, εξάλλου, ένα διακοσμητικό στοιχείο που δίνει μια βίνταζ αίσθηση στο χώρο.

Βίνταζ σπίτι, λοιπόν. Κλασικό και διαχρονικό αυτό το στιλ. Μια πινελιά του και δίνει απευθείας άλλη αύρα και διάθεση. Οι περισσότεροι χαίρονται να βρίσκονται σε τέτοιο ένα περιβάλλον.

Πηγαίνοντας στο πατρικό σου, αλλά ίσως και στο δικό σου σπίτι, θα παρατηρήσεις μια συλλογή από πορσελάνινα πιάτα μέσα στο σύνθετο. Όλο το σετ εννοείται. Από τα ρηχά μέχρι εκείνα τα μικρά που η οικοδέσποινα θα σου σερβίρει με χάρη –σπιτικό– γλυκό του κουταλιού. Οι ένα τσικ πιο τολμηρές  τα κρεμάνε μέχρι και στους τοίχους, αντί για βαρετά και συνηθισμένα κάδρα. Αν εμπνεύστηκες από αυτό, δοκίμασέ το, αναβαθμίζει επικίνδυνα το χώρο αλλά και τις διακοσμητικές σου ανησυχίες.

Σε έναν βίνταζ χώρο όπως αυτόν που έχεις ήδη δημιουργήσει σαν εικόνα στο μυαλό σου, πώς θα μπορούσε να λείπει κι εκείνο το ράφι της εντοιχισμένης ξύλινης βιβλιοθήκης με τους δίσκους. Τους δίσκους που έχεις μαζέψει από τόσες προηγούμενες γενιές. Εκείνους που συνέλεξες απ’ τον πατέρα σου, το θείο σου τον ροκά κλπ. Δίσκοι που για σένα είναι μια κληρονομιά ολόκληρη. Εννοείται πως κανείς δεν τα ακουμπάει κι αν κάποιος κάνει το λάθος να το επιχειρήσει, αρχίζεις να προειδοποιείς πως αν πάθουν κάτι θα σκοτώσεις άνθρωπο. Σίγουρα φαντάζεις υστερικός στα μάτια των άλλων, αλλά αυτά τα βινύλια είναι τα μωρά σου. Άντε τώρα να τους το εξηγήσεις αυτό.

Δίπλα στους πανέμορφους αυτούς περιζήτητους δίσκους σου, φιγουράρει κι ένα γραμμόφωνο αντίκα. Δίνει στο χώρο σου την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Τότε που τηλεοράσεις ήταν εκείνες οι τετραγωνισμένες κι η επικοινωνία με όλους γινόταν με γράμματα. Εκείνα που για να τα κλείσεις έπρεπε να τα σαλιώσεις κι όχι να βγάζεις απλά μια ταινία και στη συνέχεια να κολλάνε με ένα πάτημα.

Είναι όμορφο να ζεις σε μια άλλη εποχή απ’ αυτή γύρω σου. Μες στο δικό σου σπίτι ο χρόνος να ‘χει κάνει ταξίδι στα παλιά. Η βίνταζ αισθητική σε ηρεμεί και σε κάνει λίγο πιο δημιουργικό. Ειδικά όταν σκέφτεσαι πώς να αξιοποιήσεις όλους αυτούς τους θησαυρούς των περασμένων γενιών και φυσικά τα κεντητά και λουλουδάτα σεμεδάκια της γιαγιά σου.

Σε περίπτωση τώρα που δε σ’ αρέσει αυτό το ύφος στο χώρο σου κι αποφασίσεις να ξεφορτωθείς καθετί παλιακό, φρόντισε πρώτα να ενημερώσεις γονείς, θείους και θείες, που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα ήθελαν να υπερφορτώσουν το σαλόνι τους με ένα σεμεδάκι παραπάνω, αλλά και τα ντουλάπια με λίγα τσίγκινα αντικείμενα ακόμα.

Βίνταζ, άλλη φάση. Δοκίμασέ το.