Θέλουν να δουν τους γονείς τους να ξαναφτιάχνουν τις ζωές τους

Πόσο όμορφο να έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους που μας δείχνουν κάθε μέρα την αγάπη τους, στο πιο απλό μέχρι και το πιο σύνθετο γεγονός! Οι γονείς μας, οι φίλοι μας κι ο σύντροφός μας. Η αγάπη δύσκολα ξεθωριάζει, αλλά ο ενθουσιασμός κι οι αντοχές κάποια στιγμή ίσως να κόψουν ταχύτητα, σε περιπτώσεις ίσως και να σβήσουν εντελώς. Εννοείται πως οι γονείς πάντα θα αγαπούν τα παιδιά  τους, στον ίδιο απόλυτο βαθμό, το ίδιο όμως δεν ισχύει και για ένα σύντροφο που ίσως κάποτε κουραστεί να μένει, να δίνει, να νιώθει, να αγαπάει.

Οι ρομαντικοί θα αναρωτηθούν αν είναι δυνατόν ποτέ να κουραστεί κάποιος να αγαπάει. Κι όμως. Τόσες σχέσεις και τόσοι γάμοι ξεκίνησαν και χτίστηκαν πάνω στα θεμέλια ενός μεγάλου έρωτα -παρ’ όλο που αρκετοί λένε πως είναι καλύτερα να αποφύγεις να καταλήξεις με τον έρωτά σου. Ένας γάμος προκύπτει από όμορφα συναισθήματα και ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς κι αμοιβαίες προσπάθειες. Ταιριάζεις (πιστεύεις) με αυτόν τον άνθρωπο, τον θεωρείς δικό σου, πως στο πρόσωπό του βρήκες το λιμάνι σου. Και λογικά αρχικά όλα θα κυλούν ονειρικά, αλλά δεν αποκλείεται η στιγμή που αυτή η σχέση θα αλλάξει, είτε γιατί άλλαξες εσύ, είτε εκείνος, είτε γιατί δεν τα βρήκατε κάπου στην πορεία. Το μόνο σίγουρο πως όσα σας ένωναν μαζί δεν υπάρχουν πια.

Κι ύστερα από τσακωμούς, απογοητεύσεις κι εντάσεις, αποφασίζει να ακολουθήσει ο καθένας το δρόμο του. Δύο δρόμοι τόσο διαφορετικοί ο ένας με τον άλλον, που φαίνεται να ακολουθούν αντίθετες πορείες, κι όμως έχουν ορισμένα κοινά σημεία προορισμού, έχουν παιδιά! Κι ίσως αυτή η συνέχειά τους να είναι μεγαλύτερη απόδειξη πως κάποτε αγαπήθηκαν αληθινά.

Πώς τους ανακοινώνεις αυτήν την απόφαση; Δεν είναι εύκολο να πεις σε ένα παιδί πως δε θα βλέπει πλέον καθημερινά και τους δύο του γονείς, ούτε θα μοιράζονται όλες αυτές τις κοινές οικογενειακές στιγμές, όχι τόσο συχνά τουλάχιστον. Δεν είναι απλό. Μα τα παιδιά καταλαβαίνουν περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε και προτιμούν να βλέπουν τους δικούς τους να χαμογελούν έστω και ξεχωριστά, παρά να στεναχωριούνται μαζί.

Ίσως στην αρχή το παιδί να ‘χει μια κρυφή ελπίδα να δει τους δικούς του ξανά μαζί, να επιτρέψουν στα παλιά δεδομένα, να ‘χει κάθε μέρα τους γονείς του σπίτι του, ίσως έτσι να αισθάνεται ασφαλές και να πιστεύει πως θα ‘ταν καλύτερα. Μα στην πορεία, αν οι γονείς του του μιλήσουν με ειλικρίνεια και του εξηγήσουν πως οι άνθρωποι κάποιες φορές πρέπει να χωρίζουν όταν δεν μπορούν να ζουν μαζί, γιατί μόνο έτσι θα ευτυχίσουν, θα καταλάβει.

Περνώντας χρόνο και με τους δύο γονείς, ξοδεύοντάς τον δημιουργικά και χτίζοντας νέες εμπειρίες, δε θα αργήσει να συγκρίνει το πριν με το μετά και να συνειδητοποιήσει πως ήταν για το καλό τους η απόφασή τους. Θα βλέπει τη διαφορά στους δικούς του, θα τους βλέπει πιο ήρεμους, να χαμογελούν συχνότερα, κι αυτό θα του αρκεί. Κάθε παιδί θέλει να βλέπει τους δικούς του ευτυχισμένους κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ευτυχίσει και το ίδιο.

Θα χρειαστεί λίγο καιρό για να μπορεί να φανταστεί έναν άλλο άντρα και μια άλλη γυναίκα αντίστοιχα δίπλα στη μαμά και τον μπαμπά του, αλλά μετά από κάποιο διάστημα, ωριμάζοντας και κάνοντας στην άκρη εγωισμούς, θα φτάσει να το προτρέπει και το ίδιο. Θα επιμένει να βγουν ραντεβού, να γνωρίσουν νέους ανθρώπους και θα λαχταρά να ξανασυναντήσουν την αγάπη για να τους δει και πάλι να λάμπουν.

Αναγνωρίζει πως κι οι δικοί του έχουν ανάγκες, πως δεν έκλεισαν ως άντρες κι ως γυναίκες επειδή χώρισαν κι ίσως να μη χωνεύει την ιδέα ενός πατριού ή μιας μητριάς, αλλά θα σκέφτεται ένα σύντροφο δίπλα τους, να τους προσφέρει την ασφάλεια και την επιβεβαίωση που κι εκείνοι χρειάζονται ως άνθρωποι.

Σίγουρα, ένα παιδί θα είναι επιφυλακτικό κι αυστηρό με τις νέες επιλογές των δικών του κι ως ένα βαθμό μέσα του θα παρακαλάει να ξαναδεί εκείνα τα κλεφτά φιλιά που αντάλλασσαν οι γονείς του όταν νόμιζαν πως κοιμάται, μα θα το ξεχνά όταν θα τους βλέπει ευτυχισμένους και γαλήνιους σε άλλες αγκαλιές. Γιατί το μόνο που ζητά ένα παιδί είναι τα χαμόγελα των γονιών του!