Φεύγουμε όσο εδώ δεν έχουμε μέλλον

Μέλλον∙ πόση σημασία κρύβει μέσα της αυτή η λέξη; Αμέτρητη. Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί ότι σκέφτεται το μέλλον; Οι άνθρωποι αγωνίζονται πυρετωδώς για να πετύχουν αυτό που όλοι αναζητούν: Ένα καλύτερο αύριο. Ιδιαίτερα οι νέοι, που ολοκληρώνουν τις σπουδές τους γεμάτοι όνειρα κι ιδέες για τη ζωή. Τι συμβαίνει, όμως, όταν η οικονομική κρίση κι οι δύσκολες συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας στερούν απ’ τους νέους τη δυνατότητα εξέλιξης;

Κάθε χρόνο αυξάνεται όλο και περισσότερο ο αριθμός των νέων που αποφασίζουν να μεταναστεύσουν σε κάποια χώρα του εξωτερικού με σκοπό την καλύτερη επαγγελματική κι οικονομική τους αποκατάσταση. Η διαδικασία εξόδου των Ελλήνων για αναζήτηση εργασίας είναι ακόμα σε εξέλιξη και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το πότε και το αν θα σταματήσει.

Θέλει μεγάλη τόλμη και δύναμη ψυχής για να πάρει κάποιος την απόφαση να φύγει μακριά απ’ το σπίτι του, τη χώρα του, τη ζωή του. Να ζυγίσει τα θετικά και τα αρνητικά. Να αφήσει πίσω αναμνήσεις, οικογένεια και φίλους για να μπορέσει να δει τα όνειρά του να γίνονται πραγματικότητα, για να νιώσει ικανοποιημένος απ’ τον εαυτό του. Για να μπορεί να είναι ανεξάρτητος, να έχει οικονομική άνεση και να διασφαλίσει τόσο το μέλλον το δικό του όσο και της οικογένειάς του.

Η σημερινή οικονομική κρίση –που σαφώς σχετίζεται και με την κρίση αξιών κι αρχών– και μάλιστα οι τόσες ανισότητες, είναι δύσκολο να μην επηρεάσουν μία απ’ τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως είναι οι νέοι. Η αύξηση της ανεργίας, η μείωση των μισθών κι η αύξηση των οικονομικών υποχρεώσεων είναι σημαντικοί παράγοντες που ωθούν τους νέους στη μετανάστευση, καθώς είναι απογοητευμένοι απ’ τη χώρα τους. Άνθρωποι με στόχους κι όνειρα κυριαρχούνται από συναισθήματα αγωνίας και ματαίωσης για το μέλλον, που προβλέπεται δυσοίωνο.

Ο καλύτερος χαρακτηρισμός που ταιριάζει στην κατάστασή μας όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα θα έλεγε κανείς πως είναι η αδικία. Η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της μακριά με αυτόν τον τρόπο. Γιατί να μην μπορεί να δοθεί η ίδια ευκαιρία σε όλους; Χωρίς αναξιοκρατία, ανισότητες κι ανισορροπίες. Να μην εμπλέκονται πελατειακές σχέσεις, γνωριμίες κι άνθρωποι με εξουσία ώστε να προχωρούν μπροστά μόνο τα βύσματα κι όσοι έχουν μέσο. Πόσο περίεργο να ζητάμε τα αυτονόητα; Μια ουσιαστική ευκαιρία αξιοποίησης των δυνατοτήτων μας για να παραμείνουμε στο μέρος που αγαπάμε.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να προσφέρει τις ευκαιρίες που χρειάζονται οι νέοι κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αναζητούν εναλλακτικές μορφές εργασίας. Πολλοί από αυτούς θεωρούν πως η καλύτερη λύση είναι η μετακίνησή τους στο εξωτερικό για αναζήτηση μιας εργασίας πάνω στο αντικείμενο των σπουδών τους, η οποία θα τους προσφέρει καλύτερες συνθήκες ζωής και κυρίως πληρότητα με την επίτευξη των αρχικών τους στόχων.

Είναι ιδιαίτερα δύσκολο για όλους εμάς να αναγκαζόμαστε να φύγουμε απ’ τη χώρα μας, να πρέπει να αποχωριστούμε όσους κι όσα αγαπάμε για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον.  Για μια ακόμα φορά, τα «πρέπει» έρχονται σε ρήξη με τις επιθυμίες μας. Γιατί ποιος θέλει, άλλωστε, να φύγει απ’ τον τόπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε, ερωτεύτηκε, πόνεσε αλλά συνεχίζει να αγαπά;

Πώς μπορείς να αποχωριστείς τον ήλιο, τη θάλασσα, τη ζεστασιά και την αγάπη που κρύβει αυτός ο ευλογημένος τόπος; Η Ελλάδα μας, που μας διώχνει μακριά της!