Η υπομονή εξαντλήθηκε κι επανακυκλοφορεί

Είναι πρωί. Ανοίγεις τα μάτια σου και θεωρείς πως, ναι, αυτή θα ‘ναι μια όμορφη μέρα, μια ήρεμη, ευχάριστη, μέρα. Και μετά ξύπνησες! Ή μάλλον σε ξύπνησαν, άσχημα κι απότομα, κάνοντας τα πάντα για να σε εκνευρίσουν. Γιατί, όση γιόγκα κι αν κάνεις, μαζεύεις και μαζεύεις κι έρχονται κάποιες μέρες και, πιο συγκεκριμένα, κάποιοι άνθρωποι και κάποιες στιγμές κι ο εγκέφαλός σου κάνει εκείνον τον ενοχλητικό ήχο που κάνουν και κάτι χαλασμένα εξαρτήματα, λίγο πριν σημάνουν το τέλος ζωής τους. Όχι, εσύ δεν πεθαίνεις, αλλά μια μίνι έκρηξη παίζει και να την πάθεις.

Εκείνες λοιπόν, –πάρε θέση κι ετοιμάσου να ταυτιστείς– οι στιγμές που κάποιος διάβολος έχει βρεθεί μπροστά σου κι εξαντλεί κάθε απόθεμα υπομονής σου γρηγορότερα κι απ’ ό,τι εξαντλείται η μπαταρία του κινητού σου απ’ τη χρήση του Snapchat, έρχονται για να ελέγξουν και μάλλον να ξεπεράσουν τις αντοχές σου.

Κι ας πούμε ότι εσύ είσαι σε μια διαρκή εγρήγορση και τίποτα δε σε επηρεάζει. Πως είσαι τόσο ζεν που θεωρείς πως αποκλείεται να χάσεις την ψυχραιμία σου. Κι όμως! Θα υπάρξουν αμέτρητες στιγμές, περισσότερες από όσες θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς, που έρχονται με απώτερο σκοπό να κλονίσουν το νευρικό σου σύστημα. Γιατί, τι έφταιξες κι εσύ να σε τεντώνουν τόσο; Μην ανησυχείς, δεν κάνουν διακρίσεις, όλοι μας περνάμε από αυτόν τον έλεγχο αντοχών.

Και φτάνεις (ή μάλλον σε φτάνουν) κάποτε στο σημείο να αναρωτιέσαι πού πουλάνε λίγη υπομονή να αγοράσεις (αν βρει κανείς, να μας ενημερώσει), μήπως ηρεμήσει αυτός ο εμφύλιος μες στο κεφάλι σου και γλυτώσεις τις παράπλευρες απώλειες. Γιατί, κάποτε, μετά από πολλά «δεν πειράζει» κι άλλα τόσα χαμόγελα αντί για σιχτίρια, το σύστημα κρασάρει. Όχι απλώς δεν έχεις άλλη υπομονή, αλλά έχεις φτάσει στο σημείο που αισθάνεσαι πως θα σκάσεις, θα εκραγείς, θα καεί το κεφάλι σου, κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Ξαφνικά, θες να ουρλιάξεις, να βρίσεις, να τα βροντήξεις όλα και να φύγεις, να εξαφανιστείς. Αγκαλιάζεις την αγανάκτηση και βαδίζετε παρέα. Άνθρωπος είσαι κι εσύ, έχεις και τα όριά σου. Υπέμεινες πολλά, πόσο να αντέξεις; Έλα, όμως, που θα αντέξεις, μπορείς να κάνεις κι αλλιώς; Ακόμα κι αν δεν καταφέρεις να καταπνίξεις την έκρηξη αυτή, ύστερα πάλι θα καταπιείς πολλά, μέχρι το επόμενο «μπαμ».

Αρετή και χάρισμα για κάποιους η υπομονή, ηλιθιότητα κι αδυναμία για άλλους, κάποιοι δείχνουν να τα πηγαίνουν καλά μαζί της κι άλλοι να μην τη γνώρισαν ποτέ. Ακόμα κι οι πρώτοι, όμως, κάποια στιγμή θα εξαντληθούν. Όλοι κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα φτάσουν στο σημείο που δεν υπάρχει παρακάτω, θα ‘χουν δοκιμαστεί οι αντοχές τους, θα ‘χουν πατηθεί οι κόκκινες γραμμές τους κι η ψυχραιμία θα πηγαίνει περίπατο. Θυμός και παρορμητισμός μόνο.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, κανείς δεν ξεφεύγει από τέτοιες στιγμές έκρηξης, απλά διαφέρουν για τον καθένα από εμάς και γεννιούνται από αλλιώτικους παράγοντες. Πάντα προσπαθείς να τις αναβάλλεις, να συγκρατήσεις τον εαυτό σου, μην περάσει τη θηλιά, μην τρελαθεί εντελώς, μη χάσει τον έλεγχο. Παίρνεις ανάσες, μετράς από μέσα σου, κάνεις υπομονή, ακόμα κι εσύ που δεν έχεις στάλα μέσα σου, και προσπαθείς να ισορροπήσεις το χάος που έχει κυριεύσει το κεφαλάκι σου. Μα μάταια! Όχι επειδή είσαι προκατειλημμένος, επειδή δεν προσπάθησες αρκετά ή δεν έχεις αυτοκυριαρχία, αλλά –όπως και να το κάνουμε– όλοι μας δικαιούμαστε κάποιες στιγμές να βγαίνουμε απ’ τα ρούχα μας. Δεν είμαστε άγιοι, είμαστε απλοί θνητοί, που η καθημερινότητα κι οι άλλοι παίζουν διαρκώς με τα νεύρα μας. Αναμενόμενο να χάσουμε την μπάλα.

Κι οι στιγμές που θα θες να σκοτώσεις άνθρωπο θα ‘ρθουν, και θα φέρουν μαζί τους και καπνούς που θα βγαίνουν απ’ το κεφάλι σου, κι η υπομονή σου θα σε ‘χει εγκαταλείψει κι, όντως, δε θα αντέχεις παραπάνω. Μα να θυμάσαι πως αυτή είναι η ομορφιά της ζωής. Ακόμα κι η τρέλα και το χάος έχουν τη γλύκα τους. Εξάλλου, μετά το «μπαμ» μηδενίζεις κι αρχίζεις πάλι!