Μπαταρία στο 20% ίσον πανικός

Είναι η προέκταση του χεριού μας, είναι το εργαλείο μας για 24ωρη επικοινωνία, είναι η ξεκούρασή μας, η απόδρασή μας, ο πιστός βοηθός μας. Είναι οι σημειώσεις μας, οι φωτογραφίες μας, το ξυπνητήρι μας, η μουσική μας. Είναι τα πιο γλυκά μηνύματά μας αλλά κι οι πιο μεγάλοι καβγάδες μας. Είναι το κινητό μας!

Η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, έχει γίνει αναγκαιότητα. Με άλλα λόγια δεν ενδείκνυται το 2018 να μην είσαι κάτοχος ενός (τουλάχιστον) smartphone. Κι όχι απλώς να έχεις, αλλά να ‘χει και πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθημερινότητά σου. Έρευνες έχουν δείξει πως οι άνθρωποι ηλικίας 18-30 περνούν πάνω από έξι ώρες της μέρας τους πάνω απ’ την οθόνη ενός κινητού. Σαφώς, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι τα κινητά τηλέφωνα μας έχουν λύσει τα χέρια; Είναι σαν να έχεις μαζί σου ανά πάσα ώρα και στιγμή τον υπολογιστή σου, τους τραπεζικούς σου λογαριασμούς, μηνύματα, μουσική κι ό,τι ακόμα μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, μας έχει γίνει απαραίτητο, έτσι, είναι συνέχεια μαζί μας. Στη δουλειά, στη βόλτα, στο γυμναστήριο, ακόμα κι όταν κάνουμε μπάνιο.

Θα έλεγε κανείς πως είναι ο πιστός μας υπηρέτης, που δεν ξεκουράζεται ποτέ και δεν απαιτεί πολλά από εμάς. Και κάπως έτσι, καταλήξαμε σε μια εξάρτηση, κυρίως συναισθηματική, αφού χωρίς αυτό νιώθουμε ανασφαλείς.

Σκέψου, έχεις βγει ποτέ απ’ το σπίτι χωρίς το κινητό σου; Ή πιο σωστά, μπορείς να βγεις χωρίς αυτό; Κι αν το ξεχάσεις, άθελά σου, αγχώνεσαι, επικρατεί μια σύγχυση στο μυαλό σου, μια ταραχή, ανησυχείς τι μπορεί να σου συμβεί χωρίς αυτό. Το ίδιο ακριβώς δυσάρεστο συναίσθημα που σου προκαλείται κι όταν σε προδώσει η μπαταρία.

Πανικός! «Πότε πήγε στο 20%;» αναρωτιέσαι. Κι αν κλείσει; Θα σε ψάχνουν και δε θα σε βρίσκουν. Γι’ αυτό και συνήθως προνοείς! Δε γίνεται να είσαι έξω, να περιμένεις μήνυμα απ’ το πρόσωπο και να υπάρχει το ενδεχόμενο να σε αποχαιρετήσει το κινητό από μηδενική μπαταρία. Συνεπώς, έχεις πάντα μαζί σου εκείνα τα power bank, το φορτιστή σου ή στη χειρότερη περίπτωση, αν τα έχεις ξεχάσει όλα αυτά, θα απευθυνθείς σε κάποιο φίλο ή στο μαγαζί που βρίσκεσαι, σαν να βρίσκεσαι σε κατάσταση εκτάκτης ανάγκης.

Εξάρτηση απ’ το κινητό πλέον σημαίνει εξάρτηση απ’ τα social media. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι μέρος της καθημερινότητάς μας κι είναι πλέον ο πιο συνηθισμένος τρόπος να επικοινωνούμε με τα φλερτ, τους φίλους μας, ακόμα και την οικογένειά μας. Γιατί αυτή η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει αναγκάσει κι ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας να δημιουργούν διαδικτυακά προφίλ. Λες και μπορείς να ξεχάσεις την πρώτη φορά που σου έστειλε η μαμά σου αυτοκόλλητο στο messenger!

Τι θα συνέβαινε αν μια μέρα έκλειναν όλες οι εφαρμογές; Όλοι θα είχαν τρελαθεί! Εδώ καμιά φορά οι εφαρμογές μπλοκάρουν επειδή γίνεται κάποια ανανέωση ή δεν έχουμε σήμα (άρα ούτε ίντερνετ) κι αγχωνόμαστε μη και δεν μπορέσουμε να ανεβάσουμε στόρι ή να κάνουμε check in.

Γιατί να μην πηγαίνουμε απλά μια βόλτα, να κάνουμε νέες γνωριμίες αντί για add κι ατελείωτες συζητήσεις από κοντά αντί να τσατάρουμε όλη μέρα; Να γνωρίζουμε τους ανθρώπους, όχι τα προφίλ τους. Να παρατηρούμε τις αντιδράσεις τους, το χαμόγελο, τα μάτια τους, όχι τα likes τους. Να μπορούμε να τους αγγίξουμε. Να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ την ασφάλεια που μας παρέχει η οθόνη του κινητού μας. Να ερωτευόμαστε εξ επαφής.

Σας έχει τύχει κι εσάς να συζητάτε με κάποιο φίλο σας, να μη σας δίνει την απαραίτητη σημασία (μάλλον μονόλογο κάνετε) και να σας πετάει ένα «Δώσ’ μου μισό λεπτό να απαντήσω (ή να ποστάρω κάτι) και μου λες»; Μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε ότι αυτό το μισό λεπτό δεν έχει αρχή και τέλος, δεν έχει μέτρημα που λέει και το τραγούδι. Αλλά πώς να παραπονεθείς απ’ τη στιγμή που κάνεις κι εσύ ακριβώς το ίδιο;

Η εξαρτημένη αυτή σχέση που έχουμε με το κινητό μας ίσως να μην μπορεί να κοπεί εξ ολοκλήρου. Με λίγη καλή θέληση, όμως, μπορείς να βάλεις μέτρο στο χρόνο που αφιερώνεις στο κινητό σου -κι όλα αυτά τα λέει κάποια που χωρίς το κινητό της δεν κάνει βήμα. Προφανώς θα στείλουμε εκείνο το μήνυμα, θα χαρούμε όταν μας στείλουμε, θα ανεβάσουμε μια φωτογραφία, αλλά ύστερα θα βάλουμε το κινητό στο αθόρυβο και θα ζήσουμε τη στιγμή.