Ο αιώνιος πόλεμος καρδιάς και μυαλού

Λογική και συναίσθημα. Ορκισμένοι εχθροί. Κάθε άνθρωπος χαρακτηρίζεται κι απ’ τα δύο. Αυτό όμως δε σημαίνει πως συνυπάρχουν αρμονικά μέσα μας. Μια διαρκής μάχη – άνιση ίσως– με άγνωστο νικητή. Πώς να διαχωρίσεις τα πρέπει απ’ τις πραγματικές σου επιθυμίες; Πώς να βάλεις όρια στην καρδιά σου; Ίσως η λογική να βγαίνει νικητής τις περισσότερες φορές σε θέματα εργασίας, φιλίας και οικογένειας. Όμως πώς να χωρέσει η λογική στον έρωτα;

Θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τους ανθρώπους σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Σ’ αυτούς που παρά τα όσα νιώθουν είναι πιστοί ακόλουθοι της λογικής και σ’ αυτούς που απαρνιούνται κάθε φόβο και κίνδυνο και αφήνουν τα συναισθήματά τους να τους παρασύρουν, παρά τις όποιες επιπτώσεις.

Ομολογώ πως πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που επιλέγουν για συνοδοιπόρο τη λογική. Μα κάπου μέσα μου εύχομαι να μπορέσουν να ρίξουν τις άμυνές τους και ν’ αφεθούν στα συναισθήματά τους. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη να πηγαίνεις διαρκώς κόντρα σ’ αυτά που νιώθεις, μόνο και μόνο επειδή δε συμβαδίζουν με τη λογική.

Πώς γίνεται να μην αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο; Να έχεις τα πάντα οργανωμένα και να μην αφήνεσαι ολοκληρωτικά; Γιατί όταν ζεις με το αίσθημα, ζεις τη στιγμή. Όμως η λογική δε σου επιτρέπει να ζεις μόνο για τη στιγμή. Υπολογίζει το τώρα, το πριν και το μετά.

Τι κι αν μερικοί επιμένουν ότι τα παραμύθια είναι μόνο για τα παιδιά; Τι κι αν προσπαθούν να μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα και να μας μυήσουν στο δικό τους τρόπο σκέψης; Υπάρχουν καταστάσεις, που η λογική δεν έχει καμία θέση και το συναίσθημα κατέχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Για το λόγο αυτό θαυμάζω λίγο παραπάνω τους ανθρώπους εκείνους, που ακολουθούν τις οδηγίες της καρδιάς τους. Παίρνουν τις αποφάσεις τους με τη βοήθεια των συναισθημάτων τους και ζουν την κάθε στιγμή. Πόσες φορές ρώτησες τον κολλητό σου «Και τώρα; Τι κάνω;». Πόσες φορές ζήτησες την αντικειμενική γνώμη και συμβουλή των φίλων σου; Κι ίσως περίμενες αυτή τη γειωμένη απάντηση που σου έδωσαν, βουτηγμένη στην αλήθεια.

Γιατί κι εσύ γνωρίζεις πως, αν ήσουν στη θέση τους, θα έδινες τις ίδιες ακριβώς λογικές συμβουλές. Κι όμως, όσες απόψεις κι αν ακούσεις, θα κάνεις αυτό που εσύ πραγματικά επιθυμείς. Αυτό που θες εκείνη τη στιγμή. Εν βρασμώ.

Ίσως μέσα μας να ξέρουμε τι είναι λάθος και τι σωστό. Όμως η καρδιά ξέρει τι ζητάει. Κανένας μεγάλος έρωτας, ή ακόμη και μια μεγάλη απογοήτευση δεν ήρθε ακολουθώντας τη λογική. Μα θα μου πείτε γιατί να θέλω ν’ απογοητευτώ; Γιατί τουλάχιστον θα ξέρεις ότι προσπάθησες! Άλλωστε, γιατί να ονομάζουμε λάθος κάτι το οποίο κάνει την καρδιά να χτυπά πιο δυνατά; Κι αν είναι λάθος θέλω να ζήσω μ’ αυτό.

Τόλμη, τρέλα, επιπολαιότητα. Ξαναδιάβασε αυτές τις λέξεις και πες μου, αν μπορείς να βρεις κάπου μια σπίθα λογικής. Γιατί εγώ δε βρίσκω πουθενά. Στη δική μας κοινωνία έχει χαθεί το πάθος. Δεν κάνουμε τα πράγματα που αγαπάμε. Αντίθετα, κάνουμε αυτά που νιώθουμε υποχρεωμένοι να κάνουμε.

Αυτή ακριβώς είναι η συνταγή της δυστυχίας. Γιατί όταν ζεις με τη λογική και αρνείσαι το συναίσθημα χάνεις. Χάνεις τον έρωτα, την τρέλα, τα χτυποκάρδια. Χάνεις όμως και το κλάμα, τον πόνο, τη θλίψη. Χάνεις το τώρα. Κι όταν χάνεις μονίμως πράγματα δε μαθαίνεις. Κι αν δε μάθεις, δε θα δεις ποτέ τον εαυτό σου ν’ αλλάζει.

Το συναίσθημα μπορεί ν’ αποδειχτεί σύμμαχός μας, όταν του επιτρέπουμε λίγη λογική. Τόση, ώστε να πράττουμε σε κάθε κατάσταση όπως αισθανόμαστε, στα πλαίσια όμως της πραγματικότητας. Οι «λογικοί» και «όσοι ζουν με το αίσθημα». Πόσοι ζουν με το αίσθημα; Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.