Οι singles θέλουν σχέση, οι δεσμευμένοι την ελευθερία τους

Περίεργα όντα που είμαστε οι άνθρωποι, δε συμφωνείς; Αχάριστα θα μπορούσες να μας πεις. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, τι ψάχνουμε και τι είναι αυτό που, τελικά, θα μας λυτρώσει. Ας θέσουμε το εξής ερώτημα: Εσύ προτιμάς να βρίσκεσαι σε σχέση ή να απολαμβάνεις την ελευθερία σου; Και τώρα που έφυγε η πρώτη βιαστική σκέψη σου, δες το από κάθε οπτική κι αναρωτήσου τι είναι αυτό που πραγματικά επιθυμείς, σε ποιο πλαίσιο, συντροφικότητας ή μοναξιάς, αισθάνεσαι πλήρης; Ζόρικο; Κάπως έτσι συνδέεται το ότι είμαστε περίπλοκα πλάσματα.

Πώς; Οι άνθρωποι όταν βρίσκονται σε μια σχέση, για καιρό, νοσταλγούν και κρυφά λαχταρούν πολλές φορές να είχαν πίσω την εργένικη ζωή τους. Αντίστοιχα εκείνοι που είναι ελεύθεροι, όσο κι αν περνάνε καλά μόνοι τους, με τις παρέες τους και με περιστασιακά φλερτ, συχνά ζηλεύουν τα ζευγάρια και κάποιες στιγμές θα ήθελαν να ‘χαν κι αυτοί έναν άνθρωπο στο διπλανό μαξιλάρι.

Όλοι επιζητούν αυτό που δεν έχουν, αυτό που ίσως στην προκειμένη φάση δεν μπορούν να έχουν, μια κατάσταση ίσως μη αναστρέψιμη, ή που δεν είναι ικανοί (ή απλά αρκετά θαρραλέοι), για δικούς τους λόγους, να την αλλάξουν. Ίσως όλη αυτή η αναταραχή να ‘ναι αποτέλεσμα μιας ολόκληρης εσωτερικής καταπίεσης, σε μια προσπάθεια να μας πείσουμε πως αυτό που έχουμε είναι αυτό που θέλουμε. Τι είναι, όμως, αυτό που θέλεις;

Θα προσπαθήσεις να το προσεγγίσεις λογικά. Θα σκεφτείς τι να ‘ναι άραγε καλύτερο; Δεν υπάρχει, όμως, σωστό και λάθος εδώ. Μπορεί εσύ να απολαμβάνεις τη συντροφικότητα όσο τίποτα, να ‘χεις την ανάγκη να ανήκεις σ’ ένα «μαζί» κι εγώ να αγαπώ τόσο την πάρτη μου, τη μοναχικότητά μου και την παρέα με τον εαυτό μου, με αποτέλεσμα ο καθένας μας να δυστυχεί αν μπει στο κουτάκι του άλλου. Μόνο που αυτή η διάσταση δεν είναι μόνιμη, για να βγάζαμε εύκολα άκρη, χωρισμένοι σε στρατόπεδα. Μπα, αλλάζει. Διαφέρει όχι μόνο μεταξύ ανθρώπων αλλά και μεταξύ των χρονικών περιόδων. Καθώς ο ορκισμένος εργένης μπορεί, σε κάποια φάση, να θέλει να αφιερωθεί σε μια σχέση κι ο δεσμευμένος να θέλει μετά από έναν χωρισμό να μείνει, για καιρό, μόνος.

Γιατί, όμως, πρέπει να επιλέξουμε το ένα, συνήθως, για να καταλάβουμε, εκπρόθεσμα, πως θέλουμε το άλλο; Γιατί να θέλουμε αυτό που δεν έχουμε; Γιατί μέσα μας πάντοτε να ψάχνουμε να καλύψουμε τα κομμάτια του εαυτού μας με πράγματα που δε μας ανήκουν; Ακόμα και με καταστάσεις. Ο ελεύθερος θα ήθελε κάποιον να ‘χει στη ζωή του, ή έτσι πιστεύει στο υποσυνείδητό του, κι αυτός που είναι σε σχέση θα ήθελε την ελευθερία του, αλλά παράλληλα να μη σταματήσει να ‘ναι με έναν άνθρωπο που γουστάρει, γι’ αυτό οδηγείται συχνά σε παράνομες αγάπες, απιστίες και λοιπές περιπέτειες, ώστε να καλύψει τα αντίστοιχα κενά.

Από μικρή, η μαμά μου μού έλεγε πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ό,τι πιο δύσκολο θα χρειαστεί κανείς να διαχειριστεί στη ζωή του, κάθε είδους· ερωτικές, φιλικές, επαγγελματικές. Αυτό που ίσως να μη διευκρίνισε είναι ότι ο άνθρωπος από μόνος του γεννήθηκε για να δυσκολεύει την ίδια την ύπαρξή του, επομένως επιλέγει μαζοχιστικά να περιπλέκει και τις σχέσεις του.

Άνθρωποι που είναι δεσμευμένοι ζηλεύουν κρυφά τους ελεύθερους και νοσταλγούν στιγμές ηρεμίας κι απόλυτης μοναξιάς. Πόσο εύκολα θα άφηναν, όμως, τον άνθρωπο που στέκεται δίπλα τους και τους αγαπάει γι’ αυτή τη χαμένη ελευθερία, που τάχα στερούνται; Άνθρωποι ελεύθεροι, εραστές της μοναξιάς, κρυφά περιμένουν κάποιον να τους αγαπήσει, να κοιμηθεί και να ξυπνήσει το πρωί μαζί τους, να ανοίγουν την πόρτα όταν γυρνούν σπίτι και να αντικρίζουν ένα βλέμμα που ψιθυρίζει «μου έλειψες». Θα απαρνιόντουσαν, όμως, αυτή την πολύτιμη ελευθερία για μία σχέση που κανείς δεν μπορεί να τους εγγυηθεί πώς θα καταλήξει;

Κάπου διάβασα πως το θέμα, τελικά, είναι τι τολμάς να θέλεις. Για ποιον και για τι θα ρίσκαρες τα πάντα και θα άλλαζες όλη σου τη ζωή; Ποιος θα έδινε ώθηση σε αυτή την πολύτιμη αλλαγή στη ζωή σου; Να αλλάζεις γι’ αυτό που πραγματικά θέλεις, αρκεί να ξέρεις πως το θέλεις αρκετά.

Άλλωστε, μην ξεχνάς πως ό,τι δεν έχεις είναι αυτό που δε χρειάζεσαι!