Όσοι αγαπήθηκαν από μικρά αγαπήθηκαν παντοτινά

Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί; Τότε που όλα είχαν άλλο νόημα, όλα τελείως διαφορετικά απ’ την τώρα ενήλική ζωή σου. Τότε που οι πρώτοι άνθρωποι που αγάπησες βαθιά –και συνεχίζεις τους να αγαπάς– ήταν οι γονείς σου κι η υπόλοιπη οικογένειά σου. Αυτό το μοναδικό κι ανεξήγητα ιδιαίτερο αίσθημα αγάπης. Η άνευ όρων αποδοχή κι εμπιστοσύνη, για την οποία όλοι έχουμε λόγο κι άποψη, αλλά ελάχιστοι μας την εμπνέουν.

Για λίγους μπορούμε να καταρρίψουμε φόβους κι ανασφάλειες, να κάνουμε πέρα σκέψεις και προβληματισμούς, να αφεθούμε και να τους αγαπήσουμε χωρίς όρους, χωρίς ανταλλάγματα. Όταν αυτού του είδους η αγάπη, η παιδική –που δίνεται με ‘κείνη την άγνοια φόβου, χωρίς κίνητρα και πισινές– συνδέεται με τον έρωτα, τότε θεωρείσαι από εκείνους τους λίγους, τους τυχερούς, που βίωσαν το πάντρεμά τους στον απόλυτο βαθμό.

Κι ίσως να ακούγεται ουτοπικό, μα δεν είναι. Όταν κάποιον τον ερωτεύεσαι από αυτή την πολύ μικρή και τρυφερή ηλικία, όταν δένεσαι μαζί του, τον αγαπάς, κι η αγάπη αυτή έχει άλλο νόημα, άλλη γεύση. Γιατί; Γιατί τα παιδιά αγαπάνε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Γιατί τα παιδιά δεν υποκρίνονται, ούτε ξεχνούν. Υπάρχει μέσα τους μια απείραχτη αθωότητα. Πονηριά δε θα βρεις στην ψυχή τους μήτε ιδιοτέλεια.

Έχουν γραφτεί τόσα για τον έρωτα, γι’ αυτό το τόσο ξεχωριστό συναίσθημα που σε τρελαίνει. Φαντάσου να συνδυάζεται από αγάπη. Όχι οποιαδήποτε αγάπη, εκείνη την ατόφια, την παιδική. Σκέψου εκείνον τον έρωτα που από παιδί βιώνεις, εκείνον τον τόσο μοναδικά ξεχωριστό, που μέσα σου γνωρίζεις πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, δε θα αλλάξει τίποτα. Θα ‘χεις ακριβώς τα ίδια αισθήματα. Θα ‘χεις εκείνο το τρελό χτυποκάρδι κάθε φορά που σε κοιτάει, κάθε φορά που σε αγγίζει, κάθε φορά που σε φιλάει. Γιατί οι πρώτες φορές δεν ξεχνιούνται, ούτε αλλοιώνονται, κουβαλούν σε κάθε επανάληψή τους κάτι απ’ τη λάμψη της αρχής. Δίχως φραγμούς, «πρέπει», όρια κι απαγορεύσεις.

Και τέτοιοι έρωτες όταν γεννιούνται, όταν ενώνονται, όταν βιώνουν αυτό το απόλυτο, που όλοι λαχταράμε να γευτούμε, δεν πεθαίνουν ποτέ. Και ίσως το «ποτέ» να φαντάζει τόσο απρόσιτο, όπως άλλωστε και το «πάντα». Μα καθένας μπορεί να απαντήσει μονάχα για τον εαυτό του.

Για τους ανθρώπους που ερωτεύτηκες κι αγάπησες από μικρό παιδί, όταν ακόμα δεν είχες δηλητηριαστεί από σκοπούς, ανάγκες και συμφέροντα που έψαχναν κάλυψη, όταν δεν περίμενες να κερδίσεις κάτι, κι ούτε τους αγάπησες γιατί αποσκοπούσες στο να σε αγαπήσουν κι οι ίδιοι με τον ίδιο τρόπο, μπορείς να είσαι σίγουρος.

Άνθρωποι που αγαπήθηκαν αληθινά από παιδιά, που ένωσαν τις ζωές τους και τις κράτησαν αργότερα συνειδητά μαζί, δε χωρίζουν -ακόμα κι αν, κάποτε, πάψουν σωματικά να ‘ναι μαζί. Μπορεί η ζωή να τους απομακρύνει. Μπορεί οι εγωισμοί ή οι φιλοδοξίες, οι αποστάσεις και τα αλλιώτικα όνειρα να τους χώρισαν. Όμως ποτέ δε χωρίζουν στην καρδιά. Η αυθεντική αγάπη, άλλωστε, δεν έχει ημερομηνία λήξης. Όταν αγαπάς κάποιον, μένει πάντοτε μαζί σου. Μέσα σου. Όταν αγαπάς κάποιον άνευ όρων θέλεις το καλό του και την ευτυχία του, με όποιο κόστος.

Γι’ αυτό η γεύση της παιδικής αγάπης είναι διαφορετική από κάθε άλλη και παρόμοιά της δε θα βρεις, όσο κι αν ψάξεις. Γιατί λίγους θα αγαπήσεις άνευ όρων, όπως και λίγοι θα σε αγαπήσουν με τον ίδιο τρόπο. Ίσως αυτό να ‘ναι και το ωραίο. Αυτό που κάνει αυτό το δέσιμο ξεχωριστό.

Κι αν από παιδί μπήκε στη ζωή σου ένας τέτοιος άνθρωπος και σ’ έμαθε ν’ αγαπάς, να ξέρεις πως η τύχη σου χαμογέλασε νωρίς. Αν πάλι όχι, σίγουρα σου επιφυλάσσει για αργότερα πράγματα που δεν τολμά να σκεφτεί ο νους σου. Εμπιστοσύνη να ‘χεις. Κυρίως στον εαυτό σου. Κι όταν αγαπήσεις άνευ όρων, θα το συνειδητοποιήσεις μέσα σου, δε θα αναρωτιέσαι γι’ αυτό. Έχει η αγάπη μια μαγική ιδιότητα να ενώνει ανθρώπους και να τους ξυπνά εκείνο το παιδί, που καμιά φορά ξεχνούν πως ζει ακόμα μέσα τους και περιμένει να αφεθεί, χωρίς άμυνες, χωρίς φόβο.

Αφιερωμένο στη φίλη μου που μου έμαθε πως όταν είσαι ερωτευμένος και τρελαμένος, δε σε εμποδίζει τίποτα. Ακολουθείς όσα νιώθεις και γίνεσαι αντίπαλος της λογικής. Ζεις όλα όσα πόθησες. Χωρίς ενδοιασμούς και «πρέπει». Όπως σου αξίζει. Όπως μας αξίζει.