Όταν κάποιος θέλει βρίσκει χρόνο!

Ξέρεις πόσες ώρες έχει μία ημέρα; 24, προφανώς και το ξέρεις! Μπορείς να φανταστείς πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις μέσα σε 24 ώρες; Αμέτρητα! Έχεις δει πόσα έχεις καταφέρει να χωρέσεις μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, έχεις αλλάξει ηπείρους, έχεις ερωτευτεί, έχεις χωρίσει. Δεν εκνευρίζεσαι, λοιπόν, όταν κάποιος σου λέει συνεχόμενα ότι δεν έχει χρόνο;

Ξεκινάει κάτι «σήμερα δεν προλαβαίνω με τίποτα» κι «αύριο πνίγομαι». Δεν του φτάνουν οι ώρες; Να το δεχτούμε, γιατί όλοι έχουμε βιώσει πιεστικές περιόδους όπου οι υποχρεώσεις μας είχαν χτυπήσει κόκκινο. Αλλά ας το δούμε λίγο πιο σφαιρικά και ρεαλιστικά. Θα σταματήσεις ποτέ να έχεις υποχρεώσεις; Όχι! Πάντα κάτι θα προκύπτει. Κι αν όντως το ένα εικοσιτετράωρο δεν είναι αρκετό για να κάνεις όσα θες και να χωρέσεις όσους θες, η εβδομάδα έχει κι άλλες μέρες, ο μήνας κι άλλες βδομάδες κι ο χρόνος κι άλλους μήνες. Πώς πας επομένως να δικαιολογηθείς και γιατί να το κάνεις;

Δεν τιμάει ούτε εμένα, ούτε εσένα, ούτε κανέναν από εμάς να σκαρφιζόμαστε φτηνές δικαιολογίες απλά και μόνο για να αποφύγουμε κάτι που απλώς δε θέλουμε να κάνουμε. Είναι σαν να παραμυθιάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό με το να χρησιμοποιείς το χρόνο σαν ασπίδα για να σε προστατέψει από κάτι που δε θα χρειαζόταν να κρύβεσαι αν ήσουν ειλικρινής. Λες κι είναι τόσο δύσκολο να πεις ότι απλά δε θέλεις. Γιατί όταν κάποιος θέλει θα βρει χρόνο. Ναι, τόσο απλά είναι τα πράγματα. Μακράν απλούστερα απ’ το τόσο πολύπλοκα επιθυμούμε να τα κάνουμε να φαίνονται.

Όταν κάποιος πετάει εκείνο το φοβερό «θα το ήθελα πολύ, αλλά δεν προλαβαίνω» δε γελάς κάπου μέσα σου; Εκνευρίζεσαι μεν, αλλά γελάς, γιατί ξέρεις. Γιατί έχει υπάρξει φορά που είπες κι εσύ το ίδιο για να αποφύγεις κάποιον. Ειρωνεία, έτσι; Ναι, σίγουρα η καθημερινότητα μας πιέζει και το πρόγραμμά μας είναι συνήθως ασφυκτικά γεμάτο. Αλλά σε μία διαφορετική περίπτωση, με κάποιον άλλον άνθρωπο, πώς γίνεται να βρίσκουμε πάντα τον απαιτούμενο, μη σου πω και παραπάνω, χρόνο; Κι ας χρειαστεί να θυσιάσουμε και τον ύπνο μας και την ξεκούρασή μας.

Και μην εστιάζεις μόνο στα αισθηματικά. Δες το και σε φιλικό επίπεδο. Πόσες φορές είχες πει να πάτε για εκείνο τον καφέ με έναν παλιό σου φίλο που έχεις τόσο καιρό να δεις, αλλά κοίτα να δεις που τελικά ποτέ δεν προλαβαίνεις; Για κάποιον ανεξήγητο λόγο το πρόγραμμά σου είναι ασφυκτικό και δεν μπορεί να βρεθεί ούτε μισή ώρα για έναν απλό καφέ. Και κάπως μαγικά, για τον ίδιο ανεξήγητο λόγο, ο όποιος εν τέλει εξηγεί πολλά και μαρτυράει μεγάλες αλήθειες, για τον κολλητό σου βρίσκεις κάθε μέρα –μην πούμε πέντε ώρες και κάποιοι μας πουν υπερβολικούς– ένα διωράκι έστω για να πάτε να πιείτε έναν καφέ με φουλ υπερανάλυση.

Όλα είναι τόσο προφανή. Ξεκάθαρο το ενδιαφέρον, ξεκάθαρη κι η αδιαφορία. Κι όμως όταν κάποιος μας γράφει, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Γιατί ψάχνουμε να τους δώσουμε ελαφρυντικά; Ίσως γιατί νομίζουμε πως τα δίνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, σε μια προσπάθειά μας να μας πείσουμε πως δεν είμαστε θύματα και μάλιστα με τη συγκατάθεσή μας.

Όταν κάποιος δε μας λέει στα ίσα πως δε μας γουστάρει, δε μας σέβεται. Κι όταν αρνούμαστε να μας παραδεχτούμε πως κάποιος δε μας θέλει, μας υποτιμούμε διπλά. Έχομε ένα θέμα μα τα «κατάμουτρα», επιλέγουμε τα πλαγίως. Φοβόμαστε να μην πληγωθούμε και να μην πληγώσουμε. Μα η ευθύτητα ορισμένων θα μας γλύτωνε από πολλή σκέψη κι απογοήτευση.

Γιατί, στο κάτω-κάτω, περισσότερο πληγώνουν τα κακοστημένα ψέματα για ανύπαρκτα συναισθήματα πάρα οι ωμές αλήθειες. Η ειλικρίνεια κρύβει κάτι που δε θα βρεις πουθενά αλλού. Μπορεί να πληγωθείς για κάτι που κάποιος δεν ένιωσε για σένα, αλλά τουλάχιστον δε θα έχεις ψευδαισθήσεις.

Γι’ αυτό πες το. Ό,τι νιώθεις. Βρες τα κότσια, κοίτα τον άλλον στα μάτια και πες του οτιδήποτε.  Είτε νιώθεις είτε όχι. Φτάνει με τα μισόλογα και τις κακοφτιαγμένες δικαιολογίες. Να ‘σαι ειλικρινής. Να φέρεσαι όπως ακριβώς θα ήθελες να φέρονται σε σένα.

Αν θέλεις να βρεις χρόνο για κάτι, θα βρεις. Γιατί όσο κι αν καμιά φορά διχαζόμαστε ανάμεσα στα «πρέπει» και στα «θέλω», ξέρουμε πως οι δυνατές επιθυμίες πάντα θα κυριαρχούν.