Προτεραιότητα ή τίποτα!

Βρίσκεσαι σε εκείνη τη φάση της ζωής σου που ο έρωτας σε έχει χτυπήσει κατακούτελα, έχεις φορέσει τις παρωπίδες σου και πας απευθείας για την καταστροφή σου. Ξέρεις, εκείνον τον γλυκό όλεθρο, που όσο κι αν τον φοβάσαι κι ένα σωρό «πρέπει» πάνε να σου βάλουν ένα φρένο, εσύ εκεί, επιμένεις μονίμως να πατάς γκάζι. Και μαγκιά σου, δηλαδή, δε θα απολογηθείς που θες να το ζήσεις, ακόμα κι αν ξέρεις ή ψυλλιάζεσαι την άδοξη κατάληξή του.

Σε ένα παράλληλο ιδανικά ουτοπικό σύμπαν, οι άνθρωποι ερωτεύονται ταυτόχρονα, αμοιβαία κι απόλυτα. Ίσως κάποιοι λίγοι τυχεροί θνητοί να το βιώνουν και τώρα, με την πλειοψηφία να απορεί πώς να ‘ναι άραγε, πνιγμένη σε ανεκπλήρωτα ή σχεδόν εκπληρωμένα και μονόπλευρα.

Όλοι αυτοί που δε μας θέλουν –είτε καθόλου είτε όχι στον ίδιο βαθμό που τους θέλουμε εμείς– έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους -μπορεί και στη ζωή τους. Κι εσύ που μπλέχτηκες σε μια τέτοια περίπου σχέση, με ‘σένα πίσω να τρέχεις να προλάβεις αυτόν που δεν καίγεται κι όλο τραβάει μπροστά χωρίς εσένα, σε παρηγορείς με τη σκέψη πως έστω και λίγο ασχολείται μαζί σου. Σου αρκεί, όμως, αυτό; Γιατί να ‘σαι για κάποιον δεύτερη επιλογή κι όχι η πρώτη κι η μοναδική;

Πριν ρίξεις τις ευθύνες μόνο σε ‘σένα, γιατί φταις κι εσύ –όχι επειδή είσαι ανεπαρκής όπως αφελώς νομίζεις, αλλά επειδή ανέχεσαι να στριμώχνεσαι ανάμεσα σε άλλους, αντί να φύγεις– δες το λίγο από μια εξωτερική οπτική. Σαν να μη σε αφορά το ζήτημα. Πες πως είναι πρόβλημα ενός φίλου σου κι εσύ καλείσαι να το αντιμετωπίσεις αντικειμενικά και να τον συμβουλέψεις, επειδή θέλεις μόνο το καλό του.

Δεύτερη επιλογή; Καταρχάς δεν ταιριάζουν καν αυτές οι δύο λέξεις στον έρωτα. Επιλογή είναι η πρώτη, η δεύτερη είναι ανάγκη, συνήθεια, βόλεμα. Εδώ δε μιλάμε για μετάλλια. Ξέρεις, δεν πειράζει που δεν πήρες το χρυσό, και με το αργυρό και πάλι τα κατάφερες άψογα, πού να έπαιρνες το χάλκινο ή να μην έπαιρνες τίποτα. Όχι προφανώς. Στον έρωτα το βάθρο χωράει μόνο έναν. Για τους άλλους δεν υπάρχει μετάλλιο αλλά το παράσημο της ανοιχτής παλάμης.

Γιατί δε θα ‘σαι ποτέ προτεραιότητα, αν δεν ορίστηκες έτσι απ’ την αρχή. Θα ‘σαι πάντοτε η εναλλακτική λύση, η επόμενη επιλογή, το plan B. Γιατί; Γιατί όσο κι αν αυτό σε πληγώνει, σε θυμώνει, σε στεναχωρεί, σε χαλάει, δε σε πεισμώνει. Όχι αρκετά ώστε να πεις «φτάνει». Να βάλεις ένα τέλος σε όλη αυτή την τρέλα και την αυτοϋποτίμηση. Καλός κι ο έρωτας αλλά αν είναι να χάνουμε μόνοι μας το μυαλό μας και να το ζούμε χωρίς τον άλλο, να μας λείπει!

Αυτό είναι το στενάχωρο. Όχι να μη σε επιλέξει απόλυτα κάποιος, αλλά να ξέρεις ότι έρχεσαι δεύτερος στην καρδιά και τη ζωή του και να επιμένεις, να μη σε ενοχλεί, ή έστω έτσι να πείθεις τον εαυτό σου. Να μένεις, να ελπίζεις και μαζοχιστικά να πληγώνεσαι. Γιατί δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον άνθρωπο που δεν ένιωσε ό,τι ένιωσες εσύ. Μπορείς να τον κατηγορήσεις μονάχα που, με την ανοχή σου φυσικά, δε σεβάστηκε αυτά που ένιωσες. Που επέτρεψε να σε κρατήσει σαν δεύτερη επιλογή και σ’ άφησε να ελπίζεις, αντί να σε βγάλει τελείως από τη ζωή του, ώστε να πληγωθείς μία φορά κι όχι να σου ανοίγει πληγές κάθε μέρα.

Κι εδώ είναι που φταις εσύ, που ενώ ήξερες ότι δεν ήσουν η προτεραιότητα –γιατί πάντα φαίνεται– το δέχτηκες. Ανάμεσα στον έρωτα τον παράφορο και την τρέλα που μας διακατέχει να τον ζήσουμε, χωρίς να μας νοιάζει τίποτα, υπάρχει μία λεπτή γραμμή που δεν πρέπει να την προσπερνάμε.  Δεν πρέπει να ξεχνάμε όσα αξίζουμε, ανεξάρτητα απ’ το τι θέλουμε. Γιατί αν αφήσεις τους άλλους να σου πουν την αξία σου, θα σε κάνουν να πιστέψεις πως δεν αξίζεις τίποτα. Έτσι διάβασα κάπου κι αυτό είδα να συμβαίνει.

Κι εσύ αξίζεις πολλά! Γι’ αυτό να ‘σαι πάντα η προτεραιότητά σου.