Συγχωρείς κάποιον για σένα, όχι για ‘κείνον

Η συγχώρεση προέρχεται απ’ το ρήμα «συγχωρώ» και στην πραγματικότητα ο ορισμός της προκύπτει απ’ την ίδια την ετυμολογία της λέξης. Αποτελείται απ’ την πρόθεση «συν» και το αρχαίο ρήμα «χωρώ», που σημαίνει «δίνω χώρο». Πολλοί θεωρούν πως η συγχώρεση είναι μία ακόμη ανθρώπινη αδυναμία, καθώς αφήνεις τον εαυτό σου ανοιχτό κι εκτεθειμένο σε νέες πληγές. Με το να μη συγχωρείς θεωρείς πως προστατεύεσαι χωρίς ωστόσο να αντιλαμβάνεσαι ότι επιτρέπεις στο θυμό να σε εξουσιάζει και να σε κάνει ακόμα πιο αδύναμο. Σκέψου ότι γεννήθηκες άνθρωπος κι είναι φύσει αδύνατον να μην κάνεις λάθη. Απ’ τις αστοχίες  σου μαθαίνεις και βελτιώνεσαι.

Όταν συγχωρείς κάποιον δεν το κάνεις για εκείνον. Για σένα το κάνεις. «Συγχωρώ» σημαίνει «χωράω μέσα μου τα λάθη σου, τα αποδέχομαι και τα αφήνω πίσω μου». Δύσκολο στην πράξη αλλά και λυτρωτικό ταυτόχρονα. Η συγχώρεση είναι μία μορφή προσωπικής ψυχικής ανακούφισης. Μετά από αυτή αισθάνεσαι πως δεν κρατάς πλέον κακία σε κανέναν, πως έχεις απελευθερωθεί απ’ τον αρνητισμό και τις εντάσεις που δημιουργήθηκαν από ένα συγκεκριμένο θέμα στη ζωή σου. Για να κατάφερες να συγχωρέσεις κάποιον, παρά το οτιδήποτε που μπορεί να σου έκανε και να σε ενόχλησε, αυτομάτως αποδεικνύεις πως τα θετικά συναισθήματα κι η δύναμη μέσα σου υπερισχύουν του εγωισμού και της κακιάς.

Ο καθένας από εμάς, ατομικά, έχει την ανάγκη να προσφέρει συγχώρεση. Με αυτόν τον τρόπο ανεβάζεις τον εαυτό σου, γιατί αναγνωρίζεις πως το αλάθητο είναι ουτοπία. Απευθείας αναβαθμίζεσαι ως προσωπικότητα, νιώθεις μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση, νιώθεις πως πλέον είσαι ικανός να αγκαλιάζεις τις αδυναμίες των άλλων, να συγχωρείς τα λάθη τους, περιμένοντας πως σε αντίστοιχη περίπτωση θα συγχωρέσουν κι αυτοί τα δικά σου.

Δούναι και λαβείν. Και κάπου εδώ εμπλέκεται και το κάρμα. Κάνε καλό για να δεις καλό, σωστά; Πώς περιμένεις να δεις καλό αν δε συγχωρείς τους άλλους, αν κρατάς πείσματα κι αφήνεις το θυμό και τον εγωισμό να σε κατευθύνουν; Η κακιά δε βοήθησε ποτέ κανέναν. Όσο νομίζεις ότι με το να μη συγχωρείς κάποιον, τον τιμωρείς ώστε να καταλάβει το λάθος του, άλλο τόσο τιμωρείς και βασανίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Το σημαντικότερο ίσως είναι να κατανοήσεις πως η συγχώρεση είναι μία διαδικασία που απαιτεί χρόνο. Θα συγχωρέσεις κάποιον όταν είσαι πραγματικά έτοιμος να το κάνεις. Όταν θα έχουν ξεθωριάσει από μέσα σου τα νεύρα, η οργή ή η απογοήτευση, όταν θα αναζητήσεις τη λύτρωση.

Μη βιαστείς να συγχωρήσεις κάποιον επειδή σε πιέζει συναισθηματικά. Πολλές φορές οι άνθρωποι πάνω στη βιασύνη τους να απελευθερωθούν απ’ το βάρος του λάθους τους κι επειδή έχουν ανάγκη την επιβεβαίωση πως ο άλλος τους συγχώρεσε, ασκούν –άλλοτε άθελά τους κι άλλοτε συνειδητά– ψυχολογικό πόλεμο προς το άτομο που ήδη στεναχώρησαν με μια πράξη ή συμπεριφορά τους, ρωτώντας το επανειλημμένα «Με έχεις συγχωρέσει;». Λάθος. Άφησε τον άλλον να πάρει το χρόνο του, να το επεξεργαστεί στο μυαλό του κι όταν νιώσει πραγματικά έτοιμος, θα σε συγχωρέσει.

Αντίστοιχα με το χρόνο που χρειάζεται το, ας πούμε, «θύμα», χρόνο χρειάζεται κι ο υποτιθέμενος «θύτης» για να ζητήσει συγγνώμη και να την εννοεί. Πρέπει πρώτα να έχει εμπεδώσει το λάθος του και να έχει μετανιώσει πραγματικά, όχι επιφανειακά. Ας μη ζητάμε συγγνώμες με το παραμικρό, ας εκτιμήσουμε την ουσία που κρύβουν κι ας κάνουμε σωστή χρήση τους.

Όταν αποδέχεσαι τις αδυναμίες των άλλων, αποδέχεσαι και τις δικές σου. Όταν μάθεις να συγχωρείς τους άλλους, τότε θα είσαι σε θέση να μπορείς να συγχωρέσεις τον εαυτό σου.  Η συγχώρεση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία κινητήρια δύναμη η οποία κατά βάθος προέρχεται απ’ την αγάπη για τον εαυτό μας.

Ο Francis Bacon κάποτε είχε πει ότι «Αυτός που δεν προτίθεται να συγχωρέσει τους άλλους, καταστρέφει τη γέφυρα που κάποια στιγμή ο ίδιος θα χρειαστεί να διαβεί».