Βγήκε το μάθημα, παίρνουμε πτυχίο!

Ακόμη μία εξεταστική έφτασε στο τέλος της. Τα κατάφερες, επέζησες κι αυτή τη φορά! Η τελευταία ελπίζεις -όχι που επιβιώνεις, αλλά που δίνεις μαθήματα. Και τώρα μένει μονάχα εκείνο το διάστημα μέχρι να ανεβάσουν οι καθηγητές τις βαθμολογίες. Τότε που ο χρόνος κυλά εκνευριστικά αργά κι ένας Θεός ξέρει πώς δεν έχεις τρελαθεί με τόσο άγχος. Ό,τι χειρότερο αυτή η αναμονή για το τελευταίο μάθημα, να μην ξέρεις αν θα πανηγυρίσεις ή θα πέσεις σε κατάθλιψη -και μιλάω από προσωπική εμπειρία.

Μέχρι που –επιτέλους– βγήκε! Είτε το ανάρτησαν σε μία ομάδα της σχολής σου, είτε σε ενημέρωσε ένα φιλαράκι, είτε μπήκες να τσεκάρεις για 50^η φορά μες στη μέρα, έφτασε πια η στιγμή. Εννοείται πως έτρεμες μέχρι να δεις τον βαθμό. «Ας είναι ένα 5» μουρμουρούσες, τίποτα άλλο δε σκεφτόσουν εκείνη τη στιγμή, τίποτα άλλο δεν ήθελες. Σημασία για σένα είχε μόνο το να τελειώσεις απ’ τη σχολή. Και, ναι, –μάντεψε– παίρνουμε πτυχίο! Ήρθε κι η δική μας η σειρά, μετά από τέσσερα (ή και κάτι παραπάνω) πανέμορφα χρόνια, και το τελευταίο μάθημα που σου ‘χε απομείνει και σε κρατούσε εκεί να αγωνιάς, ανήκει πλέον στο παρελθόν.

Αρχικά ίσως να μην το ‘χεις καν συνειδητοποιήσει. Ένα γενικότερο μούδιασμα. Χαμογελάς, κλαις! Μόνο δάκρυα χαράς, φυσικά. Όπως εκείνα των γονιών σου που κανένας δεν μπορεί να περιγράψει το πόσο περήφανοι νιώθουν για σένα. Όχι, όμως, περισσότερο από ό,τι νιώθεις εσύ για τον εαυτό σου. Τα κατάφερες! Πριν κάποια χρόνια μπήκες εντελώς ψαρωμένος στη σχολή, με νοοτροπίες και συμπεριφορές λυκείου. Και τώρα όλα είναι τόσο διαφορετικά. Έχουν αλλάξει τα «θέλω» σου, οι πεποιθήσεις κι οι προτεραιότητές σου. Θέτεις στόχους, κάνεις όνειρα. Πάντοτε έκανες. Μα τώρα έχουν άλλη γεύση, κουβαλούν τον ρεαλισμό της ωριμότητας, πέρα απ’ το πείσμα της νεότητας.

Στο μυαλό σου όλα μπερδεμένα, περισσότερο ευχάριστα αλλά συγκεχυμένα. Τόσα πολλά και τόσο έντονα που δεν μπορείς να τα διαχειριστείς. Ούτε εσύ δεν μπορείς να ξεκαθαρίσεις και να περιγράψεις τα συναισθήματά σου. Κι αν δεν το βιώσει κάποιος δεν μπορεί να το καταλάβει.

Αίσθηση που δε συγκρίνεται με καμία άλλη. Όχι τόσο γιατί ότι είναι η πιο ιδιαίτερη στιγμή της ζωής σου, σίγουρα μία απ’ τις πιο όμορφες, όμως –λογικά– θα ακολουθήσουν κι άλλες, εξίσου ή και παραπάνω, ξεχωριστές. Η απόκτηση, όμως, του πτυχίου είναι η πρώτη σου μεγάλη επιτυχία ως ενήλικας. Κάτι που κατάφερες μόνος σου.

Κι όσο πανηγυρίζεις τη νίκη σου τόσο κάτι μέσα σου σε κρατάει λίγο πίσω. Δεν είναι ότι δε χαίρεσαι. Είναι απλά που απορείς πώς πέρασαν τόσο γρήγορα τα φοιτητικά σου χρόνια. Θυμάσαι –σαν να ήταν χτες– την πρώτη μέρα που πήγες στη σχολή και σκέφτεσαι τις πρώτες γνωριμίες που έκανες εκεί, ανεξάρτητα αν τώρα είστε κολλητοί ή δεν έχετε καμία επαφή.

Κάθε στιγμή περνάει μπροστά απ’ τα μάτια σου σαν ταινία μικρού μήκους. Αναπολείς περιστατικά αστεία κι ανάλαφρα αλλά κι εκείνα τα πιο ζόρικα κι αγχωτικά. Δεν έχεις ξεχάσει τίποτα. Όλα είναι εκεί, όσο κι αν μέχρι χθες τα περισσότερα απ’ αυτά σου φαίνονταν αδιάφορα. Τώρα όλα όσα έζησες έχουν σημασία. Γιατί με αυτήν την τελευταία βαθμολογία που βγήκε, βγήκε ασυναίσθητα κι εκείνη η νοσταλγία, μαζί με τη συνειδητοποίηση πως το παρόν έγινε κιόλας παρελθόν!

Φιλίες, αγάπες, κι έρωτες. Άγνωστοι που μπήκαν στη ζωή σου, έγιναν άνθρωποι δικοί σου, κολλητοί σου, που μοιράστηκες μαζί τους μερικές απ’ τις πιο όμορφες στιγμές σου. Αγάπες κι έρωτες που ήρθαν, μείνανε –λίγο ή πολύ–, άφησαν ένα σημάδι κι έφυγαν, σαν να μην ήταν ποτέ εκεί. Πιο πολύ, όμως, θα σου λείψει η παρέα σου. Εκείνοι που μπήκαν απρόσμενα στη ζωή σου, κέρδισαν την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό και την αγάπη σου κι έγιναν οικογένειά σου. Σημασία έχουν εκείνοι που χαράχτηκαν στη μνήμη σου ανεξίτηλα. Εκείνοι οι έρωτες που αφήνουν ένα χαμόγελο στη θύμησή τους.

Κοιτάς το παρελθόν κι ακόμα δε λες να καταλάβεις πώς πέρασε έτσι ο καιρός. Ένα άγχος και μια ταυτόχρονη ανυπομονησία για το αύριο. Ένας κύκλος μόλις έκλεισε κι ο επόμενος είναι έτοιμος να ανοίξει. Η ζωή έχει σχεδιάσει ξεχωριστά πράγματα για σένα. Εμπιστεύσου την. Όπως και το κάρμα. Τίποτα δε γίνεται τυχαία. Συγχαρητήρια για ό,τι κατάφερες! Τα ακόμα πιο όμορφα σε περιμένουν. Πάμε να τα βρούμε;

Υ.Γ.: Ένα «ευχαριστώ» στους ανθρώπους που έγιναν κομμάτι της ζωής μου αυτά τα τέσσερα χρόνια. Σε όλους. Μα ένα πιο μεγάλο «ευχαριστώ» κι ένα «σας αγαπώ» στην οικογένειά μου και στους ανθρώπους που έγιναν οικογένεια στην πορεία μου αυτή!