Ζημιά οι ξεχασμένες φωτογραφίες απ’ το παρελθόν

«Καλησπέρα σας, ένα εισιτήριο θα ήθελα για ένα σύντομο ταξίδι στα σοκάκια του παρελθόντος.»

«Με επιστροφή ή χωρίς;»

Και κάπως έτσι, απρόοπτα και κυρίως απρόβλεπτα, σε μία ανύποπτη στιγμή, το παρελθόν εμφανίστηκε πάλι μπροστά σου. Κρατάς το κινητό σου στα χέρια σου και ξαφνικά έρχεσαι αντιμέτωπος με εκείνες τις φωτογραφίες που είχες ξεχάσει, με πρωταγωνιστή εκείνον τον άνθρωπο που παλεύεις να ξεχάσεις. Έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα συγκεκριμένο παρελθόν. Φωτογραφίες με τον πρώην σύντροφό σου, με το απωθημένο σου, με το ανεκπλήρωτό σου. Στιγμιότυπα από στιγμές παγωμένες στον χρόνο με έναν άνθρωπο που ένιωσες πολλά, αλλά δεν ανήκει πια στο παρόν σου. Όσο κι αν νοσταλγείς αυτές τις στιγμές, δε θα γυρνούσες πίσω. Ή μήπως όχι;

Καλώς ή κακώς, μπήκες στη διαδικασία και χαζεύεις φωτογραφίες στις οποίες απεικονίζεσαι είτε εσύ με αυτόν τον ξεχωριστό για ‘σένα άνθρωπο, είτε αυτός μόνος του, είτε γενικότερα φωτογραφίες από κοινές σας στιγμές. Εξάλλου, όσοι κι αν υπάρχουν στο πλάνο, το βλέμμα σου κολλάει σ’ εκείνο το πρόσωπο. Είτε θέλεις να το αποδεχθείς είτε όχι, οι φωτογραφίες έχουν μεγάλη επιρροή πάνω μας, είναι σαν κινηματογραφική προβολή των αναμνήσεων.

Μερικά κλικ αποθηκευμένα στη συσκευή μας μάς γυρνάνε σε στιγμές που ήμασταν ευτυχισμένοι, σε στιγμές ξέγνοιαστες, που δεν είχαμε πληγωθεί, που δεν είχαμε απομακρυνθεί από αυτούς τους ανθρώπους. Στιγμές που, όμως, δεν υπάρχουν πια. Για κάποιο λόγο κάποιος αποτελεί κομμάτι του παρελθόντος σου. Ανήκει στα περασμένα κι ίσως το καλύτερο που ‘χεις να κάνεις είναι να τον αφήσεις εκεί.

Κάθε περίπτωση, όμως, κάθε συναίσθημα, κάθε άνθρωπος είναι αλλιώς. Δεν μπορείς να ξέρεις πώς θα αντιδρούσε ο καθένας μας σε μια συνάντηση με το παρελθόν του. Αν θα ήθελε να γυρίσει πίσω σε εκείνες τις ξέγνοιαστες στιγμές, να τις ξαναζήσει με ‘κείνον τον άνθρωπο, αν θα ‘χει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω, αν θα επικρατεί πια ο θυμός ή η απογοήτευση, αν θα ‘χει ξεπεράσει τα παλιά και μπορεί πια να τα θυμάται με χαμόγελο.

Το σημαντικό είναι να ζούμε τους ανθρώπους και τις στιγμές όσο υπάρχουν στη ζωή μας, προτού γίνουν θαμπές αναμνήσεις και ξεχασμένες φωτογραφίες στο κινητό μας. Γιατί το μετά ίσως να μην είναι ποτέ ξανά αρκετό για να καλύψει όλα όσα ποθήσαμε, όλα όσα κυνηγήσαμε, όλα όσα επιλέξαμε να αφήσουμε πίσω.

Τι αισθανόμαστε όταν βλέπουμε το παρελθόν μας να ζωντανεύει μπροστά στην οθόνη μας; Λογική και συναίσθημα σε σύγκρουση, η απόλυτη σύγχυση. Ποιος θα βγει νικητής μη με ρωτάς. Εγώ τους δαίμονες μου τους αγάπησα, τους αποδέχτηκα. Συμφιλιώθηκα μαζί τους. Όταν βρεις κι εσύ τη δύναμη να το κάνεις, τότε δε θα επιτρέπεις σε κανένα παρελθόν σου να εμφανίζεται με ή χωρίς τη θέλησή σου και να επηρεάζει το εκάστοτε παρόν σου.

Αυτή, όμως, είναι η δύναμη μιας φωτογραφίας, αποδέξου την. Δύο άνθρωποι που χαμογελάνε από έρωτα. Δύο ζευγάρια μάτια που λάμπουν από ευτυχία, που στήνουν διαλόγους στις σιωπές. Ήσουν όντως  ευτυχισμένος τότε. Και το ξέρεις. Τότε, όμως. Τώρα; Θα μπορούσες να ξεκινήσεις από ‘κει που το άφησες με έναν άνθρωπο που ανήκει σε ένα τελείως διαφορετικό κεφάλαιο της ζωής σου; Οι απόψεις διίστανται. Όπως και τα «θέλω» μέσα σου.

Γλυκόπικρα ύπουλες οι φωτογραφίες μας μ’ όσους πέρασαν απ’ τη ζωή μας. Σωστά; Σε γυρνάνε με το έτσι θέλω σε μία άλλη εποχή, λες και βρίσκεσαι εκεί αυτή τη δεδομένη στιγμή που σκρολάρεις τα αρχεία στο κινητό σου κι ασυναίσθητα ενσαρκώνεις ξανά τον ρόλο του τότε εαυτού σου.  Το αν θα ήθελες να γυρίσεις σε εκείνες τις στιγμές και να είσαι ξανά με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, όπως και το αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό, δε θα σου το απαντήσει κανένα ξεχασμένο κλικ αλλά μονάχα ο εαυτός σου. Αυτό σε ρωτά τι αισθάνεσαι κι εσύ πρέπει να ψάξεις την απάντηση μέσα σου.