Πολλές φορές προσπάθησες να την χαρακτηρίσεις και να την κατατάξεις σε μια κατηγορία. Κι άλλες τόσες αναρωτήθηκες αν τελικά είναι καλύτερο να είναι παρούσα ή όχι. Ποτέ δε θα καταλήξεις όμως κάπου, μιας κι είναι φορές που η ύπαρξή της σου προσφέρει απίστευτη ικανοποίηση κι άλλες που σε κάνει να θες να εξαφανιστείς. Δε μιλάμε για άλλη παρά τη σιωπή, που έχει βρεθεί τόσο στις πιο αμήχανες όσο και στις πιο ευχάριστες στιγμές μας.
Πράγματι η σιωπή έχει κι αυτή πολλά πρόσωπα, που σε κάνουν μια να την απεχθάνεσαι και μια να την αγαπάς. Πόσες εκείνες οι αμήχανες στιγμές που δεν ήξερες τι να απαντήσεις ή δεν ήξεραν τι να σου απαντήσουν κι η σιωπή επικρατούσε ανάμεσά σας; Πόσες φορές ήσουν με άτομα που δεν άνηκαν στην αγαπημένη σου συντροφιά κι η σιωπή βασίλευε μεταξύ σας μιας και δεν είχες τίποτα να πεις μαζί τους; Πόσες ήταν οι φορές που σώπασες από ανασφάλεια γι’ αυτό που σκεφτόσουν να πεις; Και να μην αναφερθούμε καν σ’ εκείνα τα πρώτα ραντεβού που η σιωπή, όχι απλώς ήταν παρούσα, αλλά κυριαρχούσε και προφανώς όχι επειδή υπήρχε οικειότητα.
Είναι λογικό κι επόμενο όλ’ αυτά να σε κάνουν να την απεχθάνεσαι. Είναι όμως μέχρι να θυμηθείς τις στιγμές που βρισκόσουν με άτομα που αγαπάς κι απλώς σιωπή υπήρχε ανάμεσά σας. Όταν έλειπες για καιρό από το σπίτι και την οικογένειά σου και πίστευες πως όταν θα τους έβλεπες θα ακολουθούσαν ατελείωτες ώρες συζήτησης και περιγραφής όλων όσων είχαν συμβεί το διάστημα που έλειπες. Ενώ στην πραγματικότητα η σιωπή ήταν αυτό που θ’ αναπλήρωνε τ μέχρι τότε απουσία σου. Φορές που είχες ανάγκη τη συντροφιά αγαπημένων σου ανθρώπων και παράλληλα την ηρεμία. Φορές που τα συναισθήματα μέσα σου έκαναν πάρτι κι ήθελες παράλληλα να πεις τόσα πολλά και τίποτα.
Φορές που σ’ έκαναν όχι ν’ απεχθάνεσαι τη σιωπή, αλλά να την επιζητείς όσο τίποτα, γιατί εκείνες οι στιγμές έφερναν τόσο στο δικό σου πρόσωπο, όσο και σ’ αυτών που ήταν μαζί σου, ένα βαθύ χαμόγελο ικανοποίησης. Όταν μίλησες για τα προβλήματά σου στους αγαπημένους σου ανθρώπους, ή ζήτησες τη συμβουλή τους κι ακολούθησε σιωπή. Και μπορεί να μην άκουσες τίποτα, αλλά την απάντησή σου την πήρες, μιας κι η σιωπή συχνά αποτελεί την καλύτερη συμβουλή.
Φαντάσου ότι ανεβαίνεις έναν μεγάλο λόφο παρέα μ’ ένα πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο, ίσως τον κολλητό σου. Ανεβαίνετε και φτάνοντας στην κορυφή κουρασμένοι κι οι δύο, υπάρχουν δύο καρέκλες, που πότε ξανά δεν υπήρξαν εκεί, να κοιτούν προς το ηλιοβασίλεμα. Κάθεστε κι απολαμβάνετε τη θέα. Οι λέξεις περιττεύουν, το μόνο που χρειάζεται είναι βαθιές αναπνοές ατενίζοντας την πληρότητα του κόσμου.
Σκέψου τότε που ο καλύτερός σου φίλος ήταν για ώρες μαζί σου χωρίς εσύ να βγάζεις άχνα επειδή ήσουν στα “down” σου. Σκέψου φρεσκοερωτευμένα ζευγαράκια που απλώς χαζεύουν ο ένας τα μάτια του άλλου χωρίς ίχνος κουβέντας για ώρες. Σκέψου όλες εκείνες τις φορές που η συζήτηση γίνεται με τα μάτια και μόνο. Όχι μόνο με τους δικούς σου οικείους ανθρώπους, αλλά και με άτομα που δεν έχεις ανταλλάξει ποτέ μια κουβέντα μαζί τους και παρ’ όλα αυτά έχετε πει τόσα πολλά με τα μάτια που όταν θα έρθει η ώρα να μιλήσετε κυριολεκτικά, θα ‘ναι σαν να γνωριζόσασταν από πάντα.
Η σιωπή είναι κι αυτή ένα είδος επικοινωνίας. Ένα είδος γλώσσας που δεν απαιτεί γνώσεις για τη μιλήσεις, αλλά οικειότητα με το άτομο που θες να επικοινωνήσεις. Κι αν το να υπομένουμε τις φορές που μας φέρνει σε δύσκολη θέση είναι προϋπόθεση για ν’ απολαμβάνουμε την ικανοποίηση που μας προσφέρει όλες τις υπόλοιπες, ας είναι κι έτσι! Αξίζει κάθε αμηχανία.
Συντάκτης: Μαριαλίνα Φιλίππου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
