Όταν η ζωή σου γίνεται προϊόν οικογενειακού συμβουλίου

Καθένας από τη στιγμή της γέννησής του ανήκει σε μια οικογένεια. Βιολογική ή μη, μεγάλη η μικρή, είναι η βάση του. Όλοι περιβάλλονται καθημερινά από ένα στενό κύκλο ανθρώπων, βάζοντας στις εξίσωση και τους -σαν οικογένεια- ανθρώπους μας.

Οι σκέψεις που κάνει καθημερινά ο εγκέφαλος είναι ίσως αμέτρητες, τόσες που ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος δεν τις θυμάται όλες. Κάθε τι που συμβαίνει σε κάποιον, κάθε ερέθισμα που δέχεται προκαλεί τη δημιουργία σκέψεων. Η λέξη «σκέψη» ίσως να φαίνεται τόσο απλή και μικρή σε έκταση κι ίσως να μην της δίνεται πάντα η πρέπουσα σημασία, αλλά καταβάλει μεγάλο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων.  Το μυαλό είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής σκέψεων που λειτουργεί αδιάκοπα μέρα και νύχτα. Προϊόν αυτού οι αποφάσεις που επηρεάζουν σε τεράστιο βαθμό τη ζωή μας.

Το πού βρίσκεται κανείς, οι σπουδές που επέλεξε, το επάγγελμα που ασκεί, τα άτομα που τον περιβάλλουν, οι φίλοι που έχει, τα χόμπι και οι ασχολίες του είναι όλα επιλογές που έχει κάνει παίρνοντας αποφάσεις. Αποφάσεις που, για να παρθούν, έχει προηγηθεί ένα σύνολο σκέψεων που έχει επηρεαστεί από διαφορετικούς παράγοντες. Τον ίδιο και την προσωπικότητά του από τη μία κι από την άλλη από το περιβάλλον που ζει (οικογένεια, φίλοι, κοινωνικός περίγυρος, κλπ). Βέβαια όσον αφορά τους εξωτερικούς παράγοντες θα λέγαμε ότι η οικογένεια διαδραματίζει πρωταρχικό ρόλο, καθώς συμβιώνει μαζί τους στον ίδιο χώρο και συνεπώς η αλληλεπίδραση και τα ερεθίσματα μεταξύ των μελών είναι σαφώς διαρκής και τεράστια.

Το θέμα είναι ότι κάποιες φόρες έρχεται η στιγμή που καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση, η οποία ίσως και να επηρεάσει σημαντικά την πορεία της ζωής μας, αλλά η απόφαση που τελικά θα λάβουμε ίσως να μην είναι και τόσο δική μας. Δηλαδή σίγουρα είναι δική μας εφόσον εμείς επιλέγουμε, αλλά ενδέχεται αυτή η επιλογή πολλές φορές να μην είναι ακριβώς αυτό που επιθυμούσαμε. Κι αυτές οι φορές δεν είναι άλλες από εκείνες που νιώθουμε ένα μπέρδεμα στο μυαλό μας, που δεν ξέρουμε τι θέλουμε και τι πρέπει να κάνουμε κι έτσι αποφασίζουμε να συμβουλευτούμε κάποιον τρίτο.

Βέβαια κι αυτό μια απόφαση είναι εδώ που τα λέμε. Όμως όταν γίνεται συχνά η λήψη της τελικής μας απόφασης καταλήγει να γίνεται με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν της απόφασης εφαρμογής ενός νέου νόμου. Δηλαδή εκφέρει ο καθένας τη γνώμη του και στο τέλος η επικρατέστερη είναι κι αυτή που κερδίζει. Οι αποφάσεις όμως που αφορούν την προσωπική μας ζωή κι επηρεάζουν μόνο εμάς θα πρέπει να είναι και προσωπικές κι όχι βασισμένες στα θέλω και τη γνώμη των υπολοίπων, είτε αυτοί είναι οικογένειά μας, είτε φίλοι μας.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους παρατηρείται το φαινόμενο αυτό, δηλαδή το γεγονός οι αποφάσεις μας να καταλήγουν σε οικογενειακές αποφάσεις. Κυρίως όλο αυτό συμβαίνει κατά τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης κάποιου, ίσως γιατί το παιδί δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να δώσει στους γονείς του να καταλάβουν ότι έχει μεγαλώσει πλέον και μπορεί να παίρνει αποφάσεις για τη ζωή του. Ίσως κάποιο παιδί να μην έχει αντιληφθεί το γεγονός ότι μεγαλώνει και πρέπει να αναλάβει τη ζωή του και την ευθύνη του. Από την άλλη πολλές φορές είναι κι αυτή η ιδιαίτερη σχέση και το παιδί έχει την εντύπωση πως αν ακολουθήσει τη γονική συμβουλή θα προσφέρει με αυτόν τον τρόπο ικανοποίηση και χαρά στον γονέα. Είναι βέβαια κι εκείνες οι περιπτώσεις που οι γονείς θεωρούν ότι έχουν πάντα δίκιο κι είναι παντογνώστες και τα παιδιά τους οφείλουν να παίρνουν αποφάσεις πάνω στις δικές τους επιθυμίες κι αν το παιδί δεν είναι λίγο πιο αντιδραστικό και θαρραλέο οι επιθυμίες του καταλήγουν έρμαιο των οικογενειακών αποφάσεων.

Πολλά μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο που δούμε. Οι αποφάσεις μας όμως επηρεάζουν απόλυτα τη σχέση με τον εαυτό μας. Κι επειδή κάθε βήμα είναι ένας καινούριος προορισμός στο ταξίδι της συμβίωσής με τον παραπάνω, οφείλουμε να βάζουμε πρώτα και πάνω απ’ όλα εμάς. Και στην ευθύνη και στην επιθυμία.