Αν σε κάνει να χαμογελάς μην το παρατήσεις

Πόσες φορές έχουμε φτάσει στο σημείο να θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα και να σηκωθούμε να φύγουμε; Να θέλουμε να κλειστούμε στον εαυτό μας και να νιώθουμε το μυαλό μας να έχει μπλοκάρει. Να φτάνουμε στο σημείο να λέμε «φτάνει, ως εδώ».

Κι όταν φτάνουμε στα όριά μας αρχίζουμε να ξεσπάμε, πολλές φορές σε ανθρώπους και πράγματα που δεν το αξίζουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αφήσουμε είτε το αγαπημένο μας άθλημα, είτε τη δουλειά που μας γεμίζει, είτε ακόμα κι έναν έρωτα που μας ταρακούνησε την αδιάφορη πραγματικότητα. Λένε πως η ζωή είναι εύκολη κι εμείς τη δυσκολεύουμε. Και ναι, κάποιες φορές μπορεί και να ισχύει και κάποιες όχι.

Οι άνθρωποι δε θα μας περιμένουν για πάντα. Να μη φοβόμαστε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, γιατί θα έρθει η στιγμή που θα είναι πολύ αργά. Θα έρθει η στιγμή να θέλουμε να πούμε «σ’ αγαπώ», «σε θέλω», «μου λείπεις», αλλά δε θα είναι εκείνος εδώ για να μας ακούσει. Ο έρωτας έχει ρίσκο, είναι το πιο αβέβαια πανέμορφο ρίσκο. Να μη φοβόμαστε να τον ζήσουμε κι ας έχει και τις πικρές του μέρες. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι.

Κι όσον αφορά τη δουλειά; Πόσοι είναι οι άνθρωποι που αγαπάνε πραγματικά τη δουλειά τους; Που τους γεμίζει και τους ευχαριστεί; Που δε μισούν τις Δευτέρες, γιατί πρέπει να επιστρέψουν στη δουλειά και στη ρουτίνα; Όταν αφήνουμε τη δουλειά που αγαπάμε, δημιουργείται ένα κενό μέσα μας, μια θλίψη που οφείλεται στην έλλειψη δημιουργικότητας. Είναι σημαντικό πριν πάρουμε μια τέτοια απόφαση να το αναλύσουμε μέσα μας, να είμαστε όσο το δυνατόν πιο σίγουροι. Ακόμα κι αν είναι αποκλειστικά δική μας η απόφαση να παραιτηθούμε, τα συναισθήματα που μπορεί να μας προσκληθούν από αυτή την απόφαση είναι περισσότερο απρόβλεπτα απ’ όσο μπορεί να πιστεύουμε. Πάνω απ’ όλα να κάνουμε αυτό που θεωρούμε καλύτερο για μας και να δεν επιλέγουμε σπασμωδικές κινήσεις.

Κι όσον αφορά το αγαπημένο μας άθλημα; Γιατί να το εγκαταλείψουμε; Μήπως γιατί θεωρούμε πως δεν είμαστε αρκετά καλοί; Μήπως γιατί δεν έχουμε τα απαιτούμενα -και καλά- προσόντα; Και ποιος είναι αυτός που τα ορίζει; Είμαστε κοντοί για να παίζουμε μπάσκετ; Αδύναμοι για να κάνουμε άρση βαρών; Μικροκαμωμένοι για να ασχοληθούμε με τις πολεμικές τέχνες; Το ποδόσφαιρο είναι μόνο για άνδρες και το μπαλέτο μόνο για γυναίκες; Πόσο στερεοτυπικό. Δεν υπάρχει κανένα σωματικό πρότυπο ή όριο σε κανένα άθλημα, μόνο στο μυαλό μας- εκτός κι αν πας για πρωταθλητισμό.

Τίποτα δεν είναι αδύνατο, αρκεί να το πιστέψουμε και να βάλουμε τα δυνατά μας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σ’ αυτή τη ζωή. Ούτε η ανάσα μας το επόμενο δευτερόλεπτο. Γι’ αυτό να απολαμβάνουμε τα πρωινά, τα βράδια, το κάθε δευτερόλεπτο. Να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε και μας γεμίζουν. Να πολεμάμε για τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Ποτέ να μην παρατάμε κάτι το οποίο δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μη σκεφτόμαστε. Είτε αυτό είναι μια δουλειά, είτε ένα άθλημα, είτε ένας έρωτας.

Γι’ αυτό να κυνηγάμε τα όνειρα και τους στόχους μας. Να τα αγαπήσουμε και να τα κάνουμε πραγματικότητα. Η ζωή είναι εκεί έξω και περιμένει να τη διεκδικήσουμε. Εμείς και μόνο εμείς. Να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις δυνατότητές μας. Μπορούμε!