Απ’ το παρατσούκλι του κανείς δε γλύτωσε

Δυστυχώς, δεν κρατάει για πάντα η παιδική ηλικία –όπως θα θέλαμε οι περισσότεροι–, αλλά μένει σαν μια πολύ γλυκιά και τρυφερή ανάμνηση. Είναι η εποχή που διαμορφώνεις το χαρακτήρα και την προσωπικότητά σου, βιώνεις τις πρώτες όμορφες στιγμές, τις πρώτες εμπειρίες και δημιουργείς τις πρώτες φιλίες.

Πολλές φορές, αυτές οι παρέες μας συντροφεύουν και στην ενήλικη ζωή μας. Είναι οι φίλοι που γνωρίζουν τα πάντα για μας, όλες τις πτυχές μας κι όλες τις συνήθειές μας. Έτσι, λοιπόν, έχοντας στα χέρια τους αυτό το σημαντικό όπλο –της απόλυτης ανακάλυψης του πιο γνήσιου εαυτού μας– αποφασίζουν να το εκμεταλλευτούν βγάζοντάς μας διάφορα παρατσούκλια.

Τα παρατσούκλια, στην ουσία, είναι μια άλλη πλευρά του εαυτού μας, εκείνη που βλέπουν οι άλλοι, κάποτε με αγάπη και τρυφερότητα, άλλοτε με χιούμορ ή ακόμη –όταν δεν πρόκειται για φίλους– και με κακία -αν και σε ‘κείνη την περίπτωση σπάνια τα μαθαίνουμε. Αυτά τα παρωνύμια είτε αφορούν εξωτερικά μας χαρακτηριστικά όπως το ύψος μας, το βάρος μας, κάτι ιδιαίτερο στη φυσιογνωμία μας, είτε στοιχεία του χαρακτήρα μας, είτε είναι εμπνευσμένα από κάτι πολύ αγαπημένο και δικό μας, όπως αθλήματα, ταινίες, βιβλία, μουσική.

Τα χρόνια, λοιπόν, περνάνε κι εμείς μπορεί να αλλάζουμε, αλλά το μόνο που παραμένει σταθερά ίδιο είναι το παρατσούκλι μας. Αυτό με το οποίο μας φώναζαν οι φίλοι κι οι συγγενείς όταν ήμασταν μικροί κι όσο και να προσπαθούμε να το ξεριζώσουμε από πάνω μας, δεν μπορούμε να το αποχωριστούμε, αφού είναι κάτι σαν σφραγίδα μας που οι δικοί μας πάντα θα μας υπενθυμίζουν.

Μόλις γνωρίσουμε νέα πρόσωπα και πάμε να συστηθούμε με το όνομά μας, αποτυγχάνουμε, καθώς όλο και κάποιος απ’ την παρέα θα πεταχτεί και θα μας φωνάξει με το παρατσούκλι που μας έχουν κολλήσει. Και μόλις τα νέα πρόσωπα το ακούσουν, θα ξεχάσουν κι αυτά αυτομάτως το όνομά μας και θα αρχίσουν κι εκείνα με τη σειρά τους να το χρησιμοποιούν για να μας φωνάξουν ή και να μας πειράξουν σε ανύποπτες στιγμές, και κάπως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που ποτέ δεν κλείνει.

Στην αρχή μπορεί να γελάμε και να μας φαίνεται αστείο το καινούργιο μας όνομα, αλλά στη συνέχεια ίσως κάποτε και να μας εκνευρίζει, καθώς η επανάληψή του κουράζει κι εμείς σταματάμε να το βρίσκουμε πλέον διασκεδαστικό. Ειδικά αν το παρατσούκλι μας αυτό το χρησιμοποιήσει κάποιος για να μας υποτιμήσει, να μας κοροϊδέψει ή να μας γελοιοποιήσει μπροστά σε τρίτους και σε πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα, που δε θέλουμε να τσαλακωθούμε.

Μα αν για κάποιο λόγο αρχίσει και μας ενοχλεί καλό θα ήταν να κάνουμε μια κουβέντα με τα άτομα του κύκλου μας και να τους ζητήσουμε να το σταματήσουν. Για να ‘χαν την άνεση να μας βγάλουν ένα παρατσούκλι, έχουμε κι εμείς την άνεση να τους μιλάμε ανοιχτά για ό,τι δε μας αρέσει. Από τη στιγμή, λοιπόν, που μας εκνευρίζει ή μας στεναχωρεί, οφείλουν να το καταλάβουν και να σταματήσουν -αν όντως μας αγαπάνε και νοιάζονται για μας.

Όσο αθώα κι αν φαίνονται κι όσο καλοπροαίρετη κι αν ήταν η πρόθεσή τους, η αλήθεια είναι πως παρατσούκλια μπορεί να μας επηρεάζουν αρνητικά και έτσι να δημιουργήσουν προβλήματα στην αυτοεκτίμησή μας, ειδικά αν τα κουβαλάμε απ’ τα παιδικά μας χρόνια, που είναι και τα πιο ευάλωτα. Μπορεί να λειτουργήσουν δυσάρεστα για την ψυχολογία μας, να μας αποκλείσουν απ’ τον περίγυρό μας, να μας αγχώσουν και να τα αισθανθούμε σαν απόρριψη. Ακόμη και στην ενήλικη ζωή μας, μπορεί να μας οδηγήσουν σε πιο εσωστρεφείς, ντροπαλές και παθητικές συμπεριφορές.

Είναι ωραία τα παρατσούκλια, μας ξεχωρίζουν και μας διασκεδάζουν, αρκεί να μην τεντώνουμε το σχοινί.  Αν μας ενοχλούν και μας επηρεάζουν, είναι καλό να το εκφράζουμε κι όχι να τα δεχόμαστε απαθείς, είτε για να μη στεναχωρήσουμε τους άλλους είτε φοβούμενοι μη φάμε ακόμη περισσότερη καζούρα. Το θέμα είναι να περνάμε καλά και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας!