FOMO σημαίνει να φοβάσαι ότι κάποιος περνάει καλά χωρίς εσένα

Υπήρχε ποτέ κάποια περίοδος στη ζωή μας που να είχαμε μεγάλη ανάγκη, σε σημείο να αγχωνόμαστε, να μη χάνουμε καμιά δραστηριότητα στα social media; Μας έχει πιάσει ποτέ πανικός στην ιδέα ότι θα μείνουμε χωρίς ίντερνετ για μια ολόκληρη μέρα; Ίσως έχεις ακούσει για το παγκόσμιο σύνδρομο “FOMO” (Fear Of Missing Out). Σύμφωνα με μια νέα έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Αμερική, οι χρήστες των social media που πάσχουν από το σύνδρομο Fomo ανέρχονται στο 56% του πληθυσμού.

Τα τελευταία χρόνια η ανάπτυξή του είναι θεαματική. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπαίνουν όλο και περισσότερο στις ζωές μας με αποτέλεσμα να «κολλάμε» υπερβολικά και να είμαστε εξαρτώμενοι ο ένας από τον άλλο, ακόμα και με άτομα που δε γνωρίζουμε, μεταφέροντας τις ασχολίες μας, τη διάθεσή μας, ακόμα και τον «εαυτό» μας στο Facebook, Instagram, Twitter, Snapchat, καθώς και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το “FOMO” συναντάται κυρίως στους εφήβους και στους ενηλίκους ηλικίας έως 33 ετών. Έχει τύχει να πάμε σε καφετέρια και στο διπλανό τραπέζι ή ακόμα και στο δικό μας όλοι να απασχολούνται με τα κινητά. Καμιά άμεση επικοινωνία, μόνο διαδικτυακή. Κι αυτό, όχι γιατί κάτι κάνουμε εκείνη τη στιγμή όσοι ασχολούμαστε με το κινητό, μα γιατί μας πιάνει μια φοβία πως φίλοι και γνωστοί περνάνε καλά κι εμείς απουσιάζουμε από το πάρτι.

Πόσες φορές, ενώ έχουμε αφήσει το κινητό στο τραπέζι, το παίρνουμε ξανά στο χέρι μας για να τσεκάρουμε μια ακόμη φορά την αρχική ή τα μηνύματα μας μήπως κι έχουμε χάσει κάτι, μήπως κάτι παίχτηκε κι εμείς δεν το είδαμε ποτέ; Μας αρέσει να ενημερωνόμαστε για τις δραστηριότητες των άλλων, αλλά και οι άλλοι να μαθαίνουν τις δικές μας ασχολίες.

Αυτό που μας παρουσιάζεται, όμως, πολλές φορές δεν είναι αληθοφανές, χωρίς όμως να μας επηρεάζει η οποιαδήποτε απουσία αλήθειας. Οι διακοπές στο Μαλιμπού που προβάλλει ο διαδικτυακός μας φίλος μέσω φωτογραφιών, μπορεί να μην είναι αληθινές. Μπορεί φαινομενικά να είναι ευτυχισμένος και να περνάει μια όμορφη ζωή γεμάτος από περιπέτειες κι από ανθρώπους που τον αγαπάνε, αλλά στη πραγματικότητα να είναι τελείως μόνος μέσα σε μια ανίερη για εκείνον ζωή. Ή και όχι, μα όπως και να έχει, εμείς θέλουμε να παρακολουθούμε πώς ζει.

Έχουν γίνει τόσο μεγάλη μόδα τα social media που αν ακούσουμε πως κάποιος δεν έχει φεισμπουκ ή ίνσταγκραμ παθαίνουμε σοκ και απορούμε πώς ζει αυτός ο άνθρωπος. Και ναι, ίσως να είναι πιο ευτυχισμένος από εμάς, μακριά από τον εθισμό και την απομόνωση. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως οι διαδικτυακοί μας φίλοι και οι ακόλουθοί μας στο ίνσταγκραμ σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστούν τους πραγματικούς μας κι αυτοί με τη σειρά τους, δεν έχουν κανένα σκοπό να μας αποκλείσουν από δραστηριότητες επίτηδες. Μπορεί να έχουμε 1000, 2000, 5000 φίλους στο φεισμπουκ. Στην αληθινή ζωή όμως; Πόσους έχουμε να μας νοιαστούν πραγματικά, να σταθούν δίπλα μας σε μια δύσκολη στιγμή;

Πώς να απαλλαγούμε όμως από το διαρκή φόβο ότι κάποιος περνάει καλά κι εμείς δεν το ξέρουμε; Ένα καλό αθλητικό ερέθισμα, όπως γυμναστήριο ή χορός, μια δουλειά που μας αρέσει ή ακόμα και καινούργιοι φίλοι ή ένας έρωτας, είναι ικανά να βοηθήσουν στην απαλλαγή ή έστω στον περιορισμό του εθισμού μας στα social media. Δε χρειάζεται να απορρίψουμε τελείως τη χρήση τους, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ωφέλιμα κι ως ένα βαθμό απαραίτητα, αρκεί να βάζουμε όρια στον εαυτό μας και να χειριζόμαστε εμείς εκείνα κι όχι εκείνα εμάς.