Η έλξη δεν καταλαβαίνει από ηλικίες

Πότε ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε τα σκιρτήματα του έρωτα; Ίσως να ήμασταν 16, μάλλον στα 25, μπορεί και στα 40. Διόλου απίθανο και ποτέ μέχρι τώρα. Είναι να αναρωτιέσαι αν υπάρχει ηλικία στο πότε θα ερωτευτούμε πραγματικά.

Αρχικά, όταν λέμε έρωτα, δεν εννοούμε ούτε τη καψούρα, ούτε τη καύλα που μπορεί να νιώθουμε για έναν άνθρωπο. Αφορά κάτι πολύ πιο πέρα από έναν ενθουσιασμό, είναι κάτι το διαφορετικό, το δυνατό. Ξεπερνάει κατά πολύ τη σωματική έλξη. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με τη σκέψη κάποιου και η καρδιά μας πονάει όταν είμαστε μακριά του. Το σώμα μας, η ψυχή μας, όλο μας το είναι τον ζητάει. Στη σκέψη πως θα μας ακουμπήσει τρίτο άτομο κι όχι αυτός, αηδιάζουμε. Δεν θέλουμε κανέναν άλλον, μόνο εκείνον.

Φυσικά ο έρωτας χαρακτηρίζεται τυφλός, γιατί δε γνωρίζει από ηλικία, γλώσσα, φύλο, εθνικότητα και οικονομική κατάσταση. Όταν αναφερόμαστε συνήθως στην ηλικία μπορεί να εννοούμε δύο πράγματα: είτε ότι μπορούμε να ερωτευτούμε σε μια οποιαδήποτε φάση της ζωής μας, από όταν για παράδειγμα είμαστε στην εφηβεία ή στη μέση ηλικία, είτε στη δεύτερη περίπτωση, ότι μπορούμε να ερωτευτούμε έναν σύντροφο που θα έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, μικρότερο ή μεγαλύτερο.

Αναφορικά με την πρώτη περίπτωση, τείνουμε να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία που θα ερωτευτούμε για πρώτη φορά. Κάποιος μπορεί να το έπαθε στα 16 του, άλλος να έχει φτάσει στα 40 και να μην έχει ζήσει αυτό το έντονο συναίσθημα ποτέ. Οι άνθρωποι δεν είμαστε φωτοτυπίες. Οι διαφορετικές προσωπικότητες, βιώματα και εμπειρίες μας κάνουν να αντιδράμε ανόμοια στα εξωτερικά ερεθίσματα.

Είναι λάθος να χλευάζουμε κάποιον που ισχυρίζεται ότι είναι ερωτευμένος, ενώ βρίσκεται ακόμα στην εφηβεία. Τα κλασικά σχόλια για ανωριμότητα και έλλειψη εμπειριών, του τύπου «δε ξέρεις πως είναι ο έρωτας», «ένα κολληματάκι είναι θα σου περάσει κτλ.» φαίνονται άνευ σημασίας σε όσους υποφέρουν από ακαταμάχητη έλξη προς κάποιον άλλο.

Κι όμως, μπορεί να μην του περάσει. Μπορεί οι συγκεκριμένοι έφηβοι να είναι πιο συναισθηματικά ώριμοι απ’ ότι είμαστε εμείς οι ενήλικες: να ξέρουν ποιον και τι θέλουν. Η απουσία παρόμοιου βιώματος μας κάνει να μην μπορούμε να φανταστούμε καν τέτοιο σενάριο.

Ίσως ακόμα και στην ηλικία που είμαστε να κοιτάμε κυρίως εφήμερα πράγματα, να συμπεριφερόμαστε σαν αιώνιοι έφηβοι, να κοιτάμε μόνο να να περάσουμε καλά.

Δεν είναι κακό για τους νέους, η εφηβεία είναι και πρέπει να είναι τα ωραιότερα και πιο αξέχαστα χρόνια της ζωής μας. Η περίοδος πριν μπούμε στην ενηλικίωση, όπου από εκεί αρχίζουν οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις. Το θέμα είναι να μην κουβαλάμε αυτή τη συμπεριφορά και αργότερα μαζί μας.

Δεν πέρασαν όλοι άλλωστε ανέμελα εφηβικά χρόνια. Καθώς ο έρωτας είναι ύπουλος, μερικούς τους επέλεξε και τους έκανε να μπουν στα βάσανα από νωρίς. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, ο έρωτας πάντα πάει μαζί με χαρά και πόνο, αποτελεί Ευλογία και κατάρα.

Φυσικά, μπορεί να συμβεί και η άλλη περίπτωση. Ένας άνθρωπος στα 40 ή στα 50 του, που δεν έχει ερωτευτεί ποτέ ως τότε, να του χτυπήσει ξαφνικά ο έρωτας την πόρτα ένα ωραίο πρωί. Ας ξενίζει μερικούς η σκέψη, δεν έχουμε όλοι δικαίωμα στο όνειρο και το συναίσθημα; Ας του πήρε λίγο παραπάνω να έρθει, ποτέ δεν είναι αργά και για τίποτα. Αυτό που έχει πρωτεύουσα σημασία είναι να το ζήσουμε όπως του αξίζει.

Δεν ερωτευόμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο και δεν υπάρχει χρυσός κανόνας για μια συγκεκριμένη ηλικία. Οφείλουμε να κυνηγάμε την ευτυχία, όσο και να γράφει η ταυτότητα ότι είμαστε, να αφηνόμαστε ελεύθεροι και να μην καταπιέζουμε επιθυμίες και σκέψεις με γνώμονα το τι θα πει ο κόσμος. Η ζωή δεν είναι πρόβα, παίζουμε ήδη στο σανίδι. Ας βγούμε να διεκδικήσουμε πρωταγωνιστικό ρόλο. Στο χέρι μας είναι.