Η ανυπομονησία μας τα χαλάει όλα

Υπάρχουν κάποια πράγματα κι ορισμένες καταστάσεις στη ζωή μας που χρειάζεται χρόνο και που σίγουρα εμείς δεν πρέπει να βιαζόμαστε και να τα πιέζουμε. Ένα από αυτά είναι κι ο τρόπος με τον οποίο θα προσεγγίσουμε εκείνον που μας ενδιαφέρει ερωτικά.

Πολλές φορές όταν θέλουμε πολύ κάποιον, εξαιτίας του υπερενθουσιασμού και της ανυπομονησίας μας, δεν περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να τον πλησιάσουμε κι αντ’ αυτού κάνουμε βεβιασμένες, και συνήθως υπερβολικές, κινήσεις. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα να καταστρέφουμε την ευκαιρία μας πριν καλά-καλά να την κερδίσουμε και να χάνουμε κάθε πιθανότητα καλής κατάληξης, εξαιτίας της βιασύνης και του παρορμητισμού μας.

Καταρχάς, για να προσεγγίσουμε κάποιον ερωτικά και να του εκφράσουμε το πώς αισθανόμαστε, θα πρέπει να περιμένουμε ή καλύτερα να δημιουργήσουμε την κατάλληλη στιγμή. Ιδιαίτερα στην περίπτωση που το άτομο που μας αρέσει δεν το γνωρίζουμε καθόλου, χρειάζεται σταδιακά να το πλησιάσουμε για να μπορέσουμε να το μάθουμε καλύτερα, να αναπτύξουμε μια αμοιβαία συμπάθεια κι οικειότητα και στο τέλος να δούμε αν εξακολουθούμε να θέλουμε να είμαστε μαζί με αυτό το άτομο ή όχι και κατά πόσο μας δίνει ελπίδες η άλλη πλευρά.

Αν θεωρήσουμε πως είμαστε σίγουροι για την επιλογή μας και πως μάλλον έχουμε πάρει το πράσινο φως, τότε καλό θα ήταν να χειριστούμε το ζήτημα με προσοχή κι όχι με σπασμωδικές κινήσεις που συνήθως προκαλεί ο ασυγκράτητος ενθουσιασμός μας, γιατί έτσι μπορεί να τρομάξουμε το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει και να το απομακρύνουμε, φέρνοντας δηλαδή τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουμε.

Σίγουρα όσο μεγαλύτερη η καψούρα μας, τόσο πιο έντονος ο πειρασμός κι η ανυπομονησία μας. Είναι δύσκολο να αντισταθούμε και να σκεφτούμε λογικά, γι’ αυτό και πατάμε γκάζι αντί για φρένο. Η ανάγκη μας για εκείνον τον άνθρωπο μας κάνει να ξεφεύγουμε. Αν παραδοθούμε σ’ αυτή τη συναισθηματική παράνοια, όμως, κατά πάσα πιθανότητα, το ενδεχόμενο μιας σχέσης με εκείνον θα καταλήξει να μοιάζει με καμένη γη, καθώς η υπερβολή μας θα λειτουργήσει αποθαρρυντικά για τον άλλον.

Ένα συχνό λάθος που επαναλαμβάνουμε όταν ενθουσιαζόμαστε με κάποιον είναι να κάνουμε απ’ την αρχή μεγάλα σχέδια κι όνειρα σε πληθυντικό αριθμό. Κι όχι απλά τα κάνουμε στο μυαλό μας, αλλά τα εξομολογούμαστε κιόλας στο εν δυνάμει ταίρι μας. Αυτή η πίεση, προκαλεί –όπως είναι λογικό– άγχος αλλά και δυσκολία να απολαύσει κανείς το ξεκίνημα και τις προοπτικές εξέλιξής του υπό τον φόβο του περιορισμού της ελευθερίας του. Άλλωστε, σε κανέναν δεν αρέσει να το πιέζουν. Όλοι θέλουμε τον χρόνο και τον χώρο μας.

Πολλές φορές μας δημιουργείται ανασφάλεια κι έτσι έχουμε την τάση να κάνουμε βαρύγδουπες δηλώσεις από πολύ νωρίς, θεωρώντας πως έτσι θα εντυπωσιάσουμε το άτομο που μας ενδιαφέρει. Το πάθος (που εσφαλμένα βαφτίζουμε έρωτα) που νιώθουμε για έναν άνθρωπο μας κάνει να παραβλέπουμε τα μειονεκτήματά του και να εστιάζουμε μόνο τα θετικά, κι έτσι εξιδανικεύουμε καταστάσεις. Αυτό μπορεί να μας οδηγήσει σε μια ανώμαλη προσγείωση αργότερα. Γι’ αυτό χρειάζεται χρόνος και σταδιακό χτίσιμο εμπιστοσύνης. Κι εκείνη δε χαρίζεται εξαρχής, έρχεται με τον καιρό, με το δέσιμο, την οικειότητα και τη συναισθηματική εγγύτητα του ζευγαριού.

Καλό θα είναι να ‘χουμε πάντα στο μυαλό μας ότι για να προσεγγίσουμε ερωτικά έναν άνθρωπο, θα χρειαστεί να κάνουμε μικρά βήματα, για να δώσουμε τον χρόνο στον εαυτό μας αλλά και σε εκείνον να γνωριστούμε καλύτερα και να αναπτυχθεί έτσι οικειότητα κι άνεση, συστατικά απαραίτητα για κάθε μελλοντική σχέση. Με αυτόν τον τρόπο, σεβόμαστε τα δικά μας όρια, τον δικό μας χώρο αλλά και τα όρια και τον χώρο του ατόμου που έχουμε απέναντί μας. Όλα θα γίνουν, όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή.

Υ.Γ.: Το πιο σημαντικό είναι να ‘μαστε ο εαυτός μας και να μην παριστάνουμε κάτι που ιδανικά, στο μυαλό μας, θα μας εξασφάλιζε μια κατάκτηση, πιστεύοντας πως έτσι θα κερδίσουμε κάποιον, γιατί μόνο να χάσουμε έχουμε, το παιχνίδι και την αυτοεκτίμησή μας.