Κοιμήσου, δε θα ‘ρθει!

Τι γίνεται όταν θέλεις πολύ έναν άνθρωπο και δεν τον έχεις; Όταν απ’ το 100% των σκέψεών σου, το 90% αφορά εκείνον; Πόσα βράδια έχουμε ξοδέψει περιμένοντας ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα ή ακόμα καλύτερα να ‘ρθει να μας βρει και να μας πει όλα αυτά που λαχταρά η καρδιά μας να ακούσει;

Κι όμως, αυτό δε γίνεται σχεδόν ποτέ. Δε θα λάβουμε κανένα μήνυμα το βράδυ, ούτε καν μεθυσμένο, ούτε φυσικά θα ‘ρθει να μας βρει, να μας βεβαιώσει πως όλα θα πάνε καλά, πως μαζί θα ξεπεράσουμε τα όποια εμπόδια. Παρ’ όλα αυτά, μέσα μας επιμένουμε να ελπίζουμε. Πως κάτι θα γίνει στο τέλος και θα ‘μαστε μαζί, πως το σενάριό μας θα ‘χει happy end. Κι η επιθυμία αυτή μας γίνεται εμμονή.

Η σκέψη εκείνου του προσώπου μας ακολουθεί ακόμη και στον ύπνο μας, πρωταγωνιστεί στα όνειρά μας. Μπορεί εκεί να βλέπουμε πως όσα διψάμε να ζήσουμε, έγιναν πραγματικότητα, πως είμαστε, τελικά, μαζί. Μπορεί πάλι να μεταφέρουμε την αλήθεια και την απογοήτευσή μας ακόμη και στο υποσυνείδητό μας. Να ζούμε ακόμα και στον ύπνο μας την απόρριψη ή το ανεκπλήρωτο. Λένε πως όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί και το αποκτάς. Και το πιστέψαμε, μόνο που αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια. Ο βάτραχος δε γίνεται πάντα πρίγκιπας, η νεράιδα δεν είναι πάντα καλή, και σίγουρα δε ζούνε ευτυχισμένοι μέχρι τα βαθιά γεράματα στο κάστρο τους.

Αν δύο άνθρωποι είναι γραφτό να ‘ναι μαζί, κι αν βέβαια κι οι ίδιοι προσπαθήσουν αμοιβαία γι’ αυτό, κάποια στιγμή θα βρουν το δρόμο τους ο ένας πίσω στον άλλον. Αν όχι, όλα στη ζωή για κάποιο λόγο γίνονται. Καθένας έχει να μας δώσει κάτι, ακόμη και με τη φυγή του. Είτε όμορφες εμπειρίες κι ωραίες θύμησες είτε άσχημες που θα μας βοηθήσουν αργότερα να αποφύγουμε παρόμοιες μελλοντικές καταστάσεις. Άλλωστε, μέσα απ’ τις δυσάρεστες καταστάσεις μαθαίνουμε να εκτιμάμε τις ευτυχισμένες στιγμές με ανθρώπους που μας κάνουν να χαμογελάμε. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Γι’ αυτό ας πάψουμε να κλαίμε και να αποζητάμε είτε τον χαμένο μας σύντροφο είτε τον εν δυνάμει, κι ας απολαύσουμε το παρόν. Ας αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας, εκεί που πραγματικά ανήκει. Σημασία έχει μόνο το παρόν. Κι είναι κρίμα να το δηλητηριάζουμε με «αν» κι «ίσως».

Ας αποδεχτούμε την απουσία και το γεγονός πως αν ήθελε, θα ήταν εδώ. Ας πάψουμε να μας ψευτοπαρηγορούμε με ανούσιες αναμονές και ψευδαισθήσεις. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς εκείνον, τον όποιο «εκείνον». Δεν είναι εύκολο, ποτέ δεν ήταν για κανέναν. Είναι παράξενος ο έρωτας. Στην αρχή χαμογελάς και στο τέλος πονάς. Έτσι είναι η ζωή. Δεν ήταν και δε θα ‘ναι ποτέ εύκολη. Στο χέρι μας, όμως, είναι να την αξιοποιήσουμε, να σταματήσουμε να περιμένουμε.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, αυτούς που μας λείπουν να μας λείπουν. Θα βρουν τον δρόμο τους, όπως κι εμείς τον δικό μας. Κι αν αυτοί διασταυρώνονται, θα βρεθούμε ό,τι και να γίνει. Αν όχι, εμπιστοσύνη στη ζωή. Πάντα κάτι παίρνει και κάτι φέρνει.

Κάποια μέρα θα ξυπνήσεις. Θα ξυπνήσεις και θα ‘σαι καλά και χωρίς εκείνον. Δε θα σε νοιάζει, δε θα τον σκέφτεσαι και δε θα σε απασχολεί το τι κάνει. Γι’ αυτό τώρα κοιμήσου, δε θα ‘ρθει.