Μέσα στη σχέση ανέχεσαι ό,τι ακούει ο άλλος

Όταν νιώσεις το πρώτο σκίρτημα του έρωτα, όλα στην καθημερινότητά σου αλλάζουν∙ τα συναισθήματά σου, η αντίληψή σου για τον κόσμο, αλλάζει ως και το πώς δουλεύει ο εγκέφαλός σου. Νιώθεις ιπτάμενα έντομα στο στομάχι. Όταν ερωτεύεσαι έχεις το έντονο συναίσθημα της ανάγκης να βρίσκεσαι δίπλα στον άλλον, να τον αγγίζεις, να του μιλάς, να τον μυρίζεις και να τον νιώθεις εκεί με όλες σου τις αισθήσεις.

Το καλύτερο σημείο είναι όταν κι εκείνος νιώθει τα ίδια πράγματα για σένα. Έτσι γίνατε ζευγάρι. Τον πρώτο καιρό μιας γνωριμίας που εξελίσσεται σε σχέση, όλα μοιάζουν όμορφα, αισιόδοξα, ειδυλλιακά. Είναι, όμως, αυτή ακριβώς η περίοδος που έχει σημασία για την εξέλιξη του «μαζί» και για το πόσο καλά θα περάσεις μέσα σε αυτό.

Όταν ξεκινάμε μία σχέση, μέσα από αυτή αρχίζουμε και μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα για τον σύντροφό μας. Εκτός απ’ τα βασικά, το τι δουλειά κάνει, την οικογενειακή του κατάσταση και πού επιλέγει να αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του, που πιθανόν να τα ξέραμε κι από πριν, εισχωρούμε βαθύτερα στη ζωή, τις σκέψεις, τα γούστα  και την καθημερινότητά του.

Μέσα στα πολλά αγαπημένα του χόμπι (αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι) είναι και το να ακούει μουσική. Αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο, μάλλον απόλυτα συνηθισμένο, ούτε κακό βέβαια, εκτός κι αν το είδος μουσικής που αγαπάει να ακούει είναι τελείως αντίθετο απ’ τα δικά μας μουσικά γούστα και κάθε φορά που πατάει το play, μας τρελαίνει.

Κι αυτές οι φορές δεν είναι λίγες, αφού το ταίρι μας θα βάλει να ακούσει τα αγαπημένα του κομμάτια και τους καλλιτέχνες που προτιμά στο σπίτι και στο αμάξι, όσο εμείς θα ‘μαστε κάπου δίπλα του, θα σιγοτραγουδάει μόνος του στη βόλτα μας κι εμείς θα κουνάμε το κεφάλι αγανακτώντας σιωπηλά, γιατί δε θέλουμε να του πούμε κάτι. Δε θα αποφασίσουμε εμείς τι του αρέσει κι έτσι είναι άδικο να του κρατήσουμε μούτρα ή ακόμα χειρότερα να ξεκινήσουμε καβγά για έναν τέτοιο λόγο, εξάλλου δε θέλουμε να τον στενοχωρήσουμε και κατά βάθος απολαμβάνουμε να τον βλέπουμε χαρούμενο να τραγουδάει, ακόμα κι αν βασανίζονται τα δικά μας αφτιά.

Το ότι δεν έχουμε τα ίδια γούστα και τα ίδια ενδιαφέροντα με τον σύντροφό μας δε σημαίνει ότι αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις για την πορεία της σχέσης μας ή να αμφισβητήσουμε το κατά πόσο ταιριάζουμε μαζί του. Δεν είμαστε ίδιοι οι άνθρωποι μεταξύ μας, δεν έχουμε όλοι την ίδια αισθητική, δεν κάνουμε τις ίδιες επιλογές. Θα ήταν βαρετό κι ανούσιο να μοιάζαμε σε όλα με τον σύντροφό μας. Άλλωστε, υπάρχει και εκείνο το ρητό που υποστηρίζει πως τα ετερώνυμα έλκονται. Ποιοι είμαστε εμείς για να το αναιρέσουμε; Αν όλα τα άλλα πάνε καλά στη σχέση, το διαφορετικό γούστο στη μουσική δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα, δεν αποτελεί καν πρόβλημα αλλά μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, που δίνει πάσα για επιφανειακές κοντρίτσες.

Κάνουμε, λοιπόν, υπομονή κι όταν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, ακούμε κι εμείς τη μουσική που προτιμά μαζί του. Στην αρχή ίσως να πειράξουμε λιγάκι τον άνθρωπό μας για το γούστο του, αργότερα απλά θα το ανεχτούμε και σιγά-σιγά θα το συνηθίσουμε. Μέχρι που περνάει ο καιρός κι όσο δενόμαστε και δημιουργούμε κοινές εμπειρίες κι αναμνήσεις, ίσως με κάποια απ’ τα κομμάτια που αγαπά ως ηχητικό background, αρχίζει πια να μας αρέσει κι εμάς αυτό το είδος μουσικής, που αρχικά σιχαινόμασταν.

Είτε γιατί έχουμε ακούσει τα συγκεκριμένα τραγούδια άπειρες φορές και μας έχουν αποτυπωθεί οι στίχοι στο μυαλό, είτε γιατί η αγάπη και το ενδιαφέρον μας για αυτόν τον άνθρωπο μας έχει κάνει να αγαπήσουμε τα πάντα του, ακόμα και τα χόμπι του και τις ασχολίες του, να τα δεχτούμε όλα και να τα κάνουμε κομμάτι μας όπως κάναμε κι εκείνον.

Όταν ερωτευόμαστε, λοιπόν, τον σύντροφό μας, αρχίζουμε να ερωτευόμαστε κι εκείνες τις συνήθειές του που παλιά μπορεί να απεχθανόμασταν εντελώς ή σε κάποιον άλλον μπορεί ακόμα να τις μισούμε. Έτσι είναι ο έρωτας. Μας τρελαίνει, μας αποπροσανατολίζει και συχνά μας αποβλακώνει. Αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν. Ακόμα κι αν μπορούμε, δε ζούμε μια ολοκληρωμένη ζωή. Γιατί η ζωή χωρίς έρωτα, δεν είναι ζωή αλλά μια κακή απομίμησή της.