Συχνά, μέσα στην καθημερινότητα και τα αντικειμενικά προβλήματά της, βάζουμε τα συναισθήματά μας σε δεύτερη μοίρα. Από δειλία κι αναβλητικότητα τα καταπιέζουμε και τα κρατάμε μέσα μας, κι αυτό το λουκέτο που μόνοι μας τους βάζουμε, σφραγίζοντάς τα στα ανείπωτα, έχει, φυσικά, άσχημες συνέπειες για την υγεία μας -επηρεάζοντάς μας τόσο ψυχικά όσο και σωματικά.
Οι περισσότεροι από μας έχουμε περάσει από ‘κείνο το πικρό στάδιο να νιώθουμε πως είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον, πως τον αγαπάμε, ή έστω απλά τον θέλουμε πολύ (στο χειρότερο σενάριο να αισθανόμαστε και τα τρία μαζί) και να ξέρουμε πως δεν μπορούμε να τον έχουμε, για τον οποιονδήποτε λόγο.
Κι αυτό, το απαγορευμένο ή απλώς αδιέξοδο, μας κάνει να αποσιωπούμε και να μην εκφράζουμε τα συναισθήματά μας σε εκείνο το πρόσωπο, με αποτέλεσμα να τα κρύβουμε κι εν τέλει να τα θάβουμε μέσα μας. Δυστυχώς, δεν επιλέγουμε τον άνθρωπο που ερωτευόμαστε και δεν υπάρχει ένα μαγικό κουμπί να το πατήσουμε και να σταματήσουμε να ενδιαφερόμαστε για ‘κείνον.
Κάθε συναίσθημα, κι ειδικά το ερωτικό, επιδρά ποικιλοτρόπως στον οργανισμό μας, γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να το εκφράζουμε. Τα κρυμμένα συναισθήματα μπορεί να γίνουν τοξικά για μας. Όταν καταπιέζουμε αυτό που νιώθουμε και κρύβουμε τα συναισθήματά μας, καταλήγουμε να αρρωσταίνουμε. Γινόμαστε πιο νευρικοί, έχουμε συνέχεια πεσμένη ψυχολογία, νιώθουμε ένα σφίξιμο στο στομάχι και στο στέρνο μας, πονάμε μέσα μας κι ο πόνος αυτός μεταφέρεται στο σώμα μας, σε ακραίες περιπτώσεις ίσως καταλήξουμε να πέσουμε και σε κατάθλιψη στο τέλος.
Το μυαλό κι η σάρκα μας υποφέρουν όταν δεν εκφράζουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Όμως αν δεν ξαλαφρώσουμε το φορτίο μας, απελευθερώνοντας τις συναισθηματικές μας αποσκευές, θα παραμένουμε ένα ηφαίστειο, που η καυτή λάβα του κάποια στιγμή θα εκραγεί και θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά της, ξεκινώντας απ’ τον εαυτό μας. Γι’ όλους αυτούς τους λόγους αλλά και γιατί είναι άδικο να μη γνωρίζει κάποιος πώς νιώθεις γι’ αυτόν, είναι πολύ σημαντικό να ανοίγουμε την καρδιά μας, ακόμη κι αν δεν έχουμε καμιά ελπίδα, ακόμα κι αν δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε.
Μπορεί να φοβόμαστε την απόρριψη, την αλλαγή της συμπεριφοράς του απέναντί μας, ειδικά αν το πρόσωπο αυτό βρίσκεται ενεργά στην καθημερινότητά μας και, φυσικά, την πιθανότητα να χάσουμε οριστικά αυτόν τον άνθρωπο απ’ τη ζωή μας. Μπορεί να ‘χουμε βιώσει κάποιες άσχημες εμπειρίες και να φοβόμαστε μην την ξαναπατήσουμε. Είμαστε άνθρωποι, όμως, και θα ξαναδοκιμάσουμε, θα απογοητευτούμε ξανά και θα τα ξαναβάλουμε με τον εαυτό μας, γιατί νομίζαμε ότι ήμασταν αλάνθαστοι. Κανείς μας, όμως, δεν είναι κι ούτε θα γίνει ποτέ.
Ίσως το βρίσκεις εξαιρετικά δύσκολο να εκφράζεις την αγάπη σου και την αφοσίωσή σου ανοικτά. Αλλά σκέψου πως μία ζωή την έχουμε. Στο κάτω-κάτω, είναι καλύτερα να μετανιώνουμε για πράγματα που κάνουμε, παρά να πνιγόμαστε στα ερωτηματικά και τις αμφιβολίες γι’ αυτά που δεν κάνουμε. Τουλάχιστον, ακόμη κι αν απορριφθούμε, δε θα βασανιζόμαστε και δε θα δημιουργούμε πιθανά σενάρια για την αντίδραση του άλλου και για τις συνέπειες που ίσως να ακολουθούσαν.
Πόσες φορές έχουμε νιώσει ενοχές, επειδή δεν ήμασταν αρκετά γενναίοι να επιτρέψουμε στις λέξεις να βγουν από μέσα μας; Πόσο έχουμε μετανιώσει που δεν αφήσαμε να βγει προς τα έξω αυτό που φωνάζει κι επιθυμεί τρελά η καρδιά μας;
Μη φοβάσαι να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Άφησε τα πράγματα να εξελιχτούν, χωρίς υπερβολές, χωρίς περίεργες συμπεριφορές και σπασμωδικές κινήσεις. Μη βιάζεσαι να δώσεις εξηγήσεις, μην έχεις ενοχές για κάτι τόσο υπέροχο, όπως είναι ο έρωτας, και μη φοβάσαι να ζήσεις τα συναισθήματά σου!
Άνοιξε την καρδιά σου πριν να ‘ναι αργά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Τουλάχιστον, θα ξέρεις πως προσπάθησες, πως δε δείλιασες. Ξεπέρασες τους φόβους και τις ανασφάλειές σου κι αυτό από μόνο του είναι πολύ μεγάλο κατόρθωμα.
Συντάκτης: Στέλλα Δημητρίου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
