Τίποτα πιο σχετικό απ’ το χρόνο

Χρόνος∙ μία τόσο μικρή λέξη, τόσο όμως αινιγματική και δυνατή. Ποιος μπορεί να ορίσει το χρόνο; Εκείνος είναι μονάχα στιγμές. Άλλοτε χαρούμενες με νόημα κι άλλοτε βαρετές ή, ακόμα χειρότερα, επίπονες.

Για κάποιους περνάει πολύ γρήγορα, τόσο που δεν τον προλαβαίνουν, δεν τον καταλαβαίνουν. Έρχεται αυτή η στιγμή στη ζωή μας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν είμαστε ευτυχισμένοι. Αν περνάμε ευχάριστες στιγμές. Αν θα θέλαμε να αλλάξουμε κάτι ή κι όλα.

Όταν περνάς καλά, όταν αισθάνεσαι πλήρης, είσαι χαρούμενος κι ευτυχισμένος, η ζωή κυλά τόσο γρήγορα. Κοιτάς το ρολόι και δεν καταλαβαίνεις πότε πέρασε η ώρα. Πότε ήρθε κιόλας η στιγμή που πρέπει να αποχωριστείς εκείνο το φίλο που είχες καιρό να δεις και τόσο σου είχε λείψει. Οι άνθρωποι που αγαπάμε και θέλουμε να είναι δίπλα μας μάς γεμίζουν. Μαζί τους δε βαριόμαστε, δεν κοιτάμε συνεχώς το ρολόι, μετρώντας τα λεπτά σκεπτόμενοι πότε θα την κοπανίσουμε. Μαζί τους οι ώρες μοιάζουν λεπτά και πάντα θέλουμε λίγο ακόμα. Λίγο ακόμη απ’ τα γέλια και τις αγκαλιές μας.

Απ’ την άλλη, πόσοι από μας κάνουμε μια δουλειά που μπορεί να μη μας ικανοποιεί, να μη μας αρέσει, αλλά συμβιβαστήκαμε για βιοποριστικούς λόγους; Κοιτάμε διαρκώς κλεφτά το ρολόι μέχρι να φτάσει η στιγμή της ελευθερίας μας. Μόνο όταν φτάσει η ώρα να σχολάσουμε χαμογελάμε. Πόσο βασανιστικά, όμως, πέρασαν όλα εκείνα τα λεπτά μέχρι να μπορέσουμε, επιτέλους, να αποχωρίσουμε από ό,τι μας ταλαιπωρεί; Πόσες ώρες, πόσους μήνες, πόσα χρόνια έχουμε σπαταλήσει απ’ τη ζωή μας για καταστάσεις κι ανθρώπους που όχι μόνο δε μας γεμίζουν, αλλά μας πνίγουν; Ανθρώπους που κολλάνε το χρόνο, που μας αφήνουν μια αίσθηση του ατελείωτου∙ πόνου, θυμού, απογοήτευσης.

Είναι σύμμαχός μας ο χρόνος ή μήπως άλλαξε στρατόπεδο κι έγινε εχθρός; Εκείνος κυνηγάει εμάς ή εμείς αυτόν; Μπορούμε να τον διαχειριστούμε αποτελεσματικά ή έχουμε καταλήξει έρμαια της ίδιας μας της επινόησης;

Αυτό το λάθος κάνουμε όλοι μας. Θεωρούμε πως έχουμε μπροστά μας απεριόριστο χρόνο να εκπληρώσουμε επιθυμίες, να πετύχουμε στόχους, ν’ αποκτήσουμε εμπειρίες. Κι αναβάλουμε τα πάντα για αύριο, μεθαύριο, από βδομάδα και του χρόνου. Εύκολα, όμως, την πατάει κανείς. Σε ξεγελάει ο χρόνος κι εσύ τον παίρνεις για δεδομένο. Κι εκείνος, με τη σειρά του, γελάει.

θα ‘ρθει η στιγμή που θα ξυπνήσουμε μια μέρα, θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη και θα ανακαλύψουμε πως χάσαμε τα καλύτερά μας χρόνια. Πως συμβιβαστήκαμε χωρίς να ήμασταν ποτέ πραγματικά ευτυχισμένοι. Πως η ζωή μας πέρασε σαν ατμός. Και τότε, τι γίνεται;

Δυστυχώς, δεν υπάρχει ένα μαγικό κουμπί, να το πατήσουμε και να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, όπως βλέπουμε καμιά φορά στις ταινίες. Δε θα μπορέσουμε να δώσουμε στον εαυτό μας μια δεύτερη ευκαιρία να αλλάξει την καθημερινότητά μας προς το καλύτερο, μήπως μπορέσουμε να τη χαρούμε πραγματικά. Η ζωή είναι στιγμές. Πρέπει να προσπαθούμε να τις ζούμε στο άπειρον, καθεμία απ’ αυτές.

Δε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε κάποια λόγια που ίσως δεν έπρεπε να είχαμε πει, κάποιες πράξεις μας ή ακόμα κι ολόκληρη τη ζωή μας. Πόσοι από μας έχουμε μετανιώσει για όσα κάναμε ή όσα δεν τολμήσαμε να κάνουμε; Πόσοι θα θέλαμε να ζούμε μια διαφορετική ζωή! Μια ζωή ευτυχισμένη. Γεμάτη καλούς φίλους, περισσότερες στιγμές με την οικογένειά μας και με έναν έρωτα που δειλιάσαμε να τον ζήσουμε και τον αφήσαμε να φύγει.

Να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν και μας γεμίζουν. Σήμερα. Τώρα. Η ζωή είναι μικρή και μας χρωστάμε να τη ζούμε όσο το δυνατόν εντονότερα. Να βγαίνουμε, να περνάμε καλά, να γελάμε πολύ. Οι άσχημες κι οι βαρετές στιγμές είναι κι αυτές μέσα στο πρόγραμμα, αλλά είναι στο χέρι μας να μην τις αφήσουμε να μας πάρουν από κάτω. Η ζωή μας όλη είναι στα χέρια μας και μόνο εμείς ξέρουμε πώς να την εκμεταλλευτούμε σωστά, κανείς άλλος.