«Το όνομά μου είναι λειψό: δεν είμαι ο Πέτρος μόνος του. Η ζωή μου λέγεται αλλιώς, κι αναπνέω ακόμα χάρη στην αγάπη της. Τάσος, Τάσος, Τάσος. Δυο συλλαβές, η καρδιά μου που συστέλλεται και διαστέλλεται. Πάντα και για πάντα.»
Πριν αρκετά χρόνια με αφορμή «Το βιβλίο της Κατερίνας», ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, είχα τη χαρά να έχω μια διαδικτυακή συνομιλία με τον Αύγουστο Κορτώ, εκφράζοντας τον θαυμασμό μου για το έργο του. Μου είχε απαντήσει χρησιμοποιώντας την αγαπημένη μου λέξη «γιαβρίμ». Ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με άνθρωπο αυθεντικό, όταν εκθέτει τη ζωή του με απλότητα, κι όταν συνεχίζει να μιλά, να πράττει, να αγαπά και να δημιουργεί με ειλικρίνεια, σε κάθε τομέα της ζωής του.Σήμερα, η ιστορία μας πάει στον Αύγουστο Κορτώ ή Πέτρο Χατζόπουλο και τη σχέση του με τον Τάσο Σαμουηλίδη. Για τον συγγραφέα και τον δικηγόρο που η ιστορία τους δεν έχει τυμπανοκρουσίες και φαμφαρονισμούς αλλά αγάπη και μόνο αγάπη. Μια αγάπη που ο δρόμος της δεν ήταν στρωμένος από ροδοπέταλα αλλά πέρασε από σκοτεινά μονοπάτια και δαιδαλώδεις διαδρόμους στα σοκάκια του μυαλού του Αύγουστου Κορτώ, στα οποία ο Τάσος Σαμουηλίδης, περπάτησε, μάτωσε αλλά κατάφερε να τον τραβήξει στο φως. Και πείτε μου πόσοι από μας τους απανταχού ερωτευμένους αυτού του πλανήτη θα το κάναμε αυτό;
Ο Αύγουστος Κορτώ είναι ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς στην Ελλάδα. Ο ίδιος πιστεύει πως αυτό που τραβάει τους ανθρώπους να τον διαβάσουν είναι ότι μέσα στα βιβλία του βρίσκουν μια ψυχή τελείως γυμνή ή γδαρμένη ίσως σαν και τη δική τους. Η σελίδα του στα σόσιαλ παίρνει φωτιά σε κάθε του ανάρτηση. Λογικό, αφού ο ίδιος λέει όσα εμείς δεν τολμάμε καθώς δε χαϊδεύει τις λέξεις για να γίνει αρεστός.
Δίπλα του και συνοδοιπόρος ο Τάσος Σαμουηλίδης. Νομικός, από το Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει υπάρξει συνεργάτης σε μεγάλες δικηγορικές εταιρείες και νομικός σύμβουλος βιομηχανικού ομίλου. Από το 2014 συνεργάζεται με συλλόγους ασθενών ως πληρεξούσιος δικηγόρος ή παρέχοντας pro bono νομικές υπηρεσίες. Με τον Κορτώ, μετράει μια σχέση που κλείνει σχεδόν είκοσι χρόνια κοινής πορείας. Το 2014 επισημοποίησαν τη σχέση τους στην Αμερική, με τον Κορτώ να αναφέρει για κείνη τη μέρα πως ήταν το επισφράγισμα μιας δεκαετίας κοινού βίου, παρ’ όλο που ο γάμος δεν είχε νομική ισχύ στη χώρα μας.
Το 2016 και μετά την εφαρμογή του νόμου για τη σύναψη συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, ήταν το πρώτο ζευγάρι που υπέγραψε στην Ελλάδα. Αναφερόμενος στην ημέρα της υπογραφής του συμφώνου συμβίωσης, γράφτηκαν ορισμένα υπέροχα λόγια: «Είναι ένα όνειρο που εκπληρώθηκε και η επισφράγιση με τον πιο όμορφο τρόπο 20 χρόνων κοινής ζωής και 20 χρόνων αγάπης. Το κυνηγούσαμε, πολεμούσε και η κοινότητα εδώ γι’ αυτό χρόνια, δεν είχα πάψει να ελπίζω πως θα γινόταν και η πραγματικότητα πάντοτε, ξεπερνά τη φαντασία. […] Σήμερα, η πραγματικότητα μας ξεπέρασε σε επίπεδα συγκίνησης, σε επίπεδο χαράς.»
Σε μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της, τόλμησαν να αγγίξουν και τη δική τους ευτυχία. Ο Αύγουστος είχε αναφερθεί σ’ αυτή την κατάσταση λέγοντας πως «Εγώ κι ο Τάσος έχουμε φάει πάρα πολλή χολή και λεκτική βία γιατί ανεβάζαμε φωτογραφίες μας μαζί ως ζευγάρι. Φοβερό, δυο 25άρηδες, ανεβάζουμε φωτογραφία που είμαστε αγκαλιασμένοι. Σκανδαλώδες, προκλητικό. Ειλικρινά απορώ, μέχρι το 2014 κανένας άλλος Έλληνας ομοφυλόφιλος δεν είχε αναφερθεί στον σύντροφό του με τις τρεις συνταρακτικές λέξεις “ο άντρας μου”; Ήμασταν τόσα χρόνια μαζί, φυσικά ήταν ο άντρας μου».
Και συνεχίζει: «Η πραγματικότητα πίσω απ’ τη φράση «ο σύζυγός μου» διαθέτει τρομερή κι ουσιαστική δύναμη. Ζήσαμε όμορφες στιγμές – τους φίλους μας να γιορτάζουν στο πλευρό μας, τους πεθερούς μας να μας αντιμετωπίζουν ως αδιαίρετη μονάδα, ως οικογένεια, και να μας φέρονται με την αγάπη και τον σεβασμό που αναλογεί σε κάθε ζευγάρι – και άσχημες στιγμές, όπως τον διασυρμό μας με αφορμή το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη δημόσια σφαίρα της χώρας μας ένας άντρας αναφερόταν στον σύζυγό του με αυτή την ιδιότητα, ξεστομίζοντας τις αδιανόητες, κολάσιμες λέξεις «ο άντρας μου». Μα η ουσία, το ζουμί του τι εστί οικογένεια, φάνηκε όταν, πρώτα ο Τάσος κι εν συνεχεία εγώ, χρειάστηκε να νοσηλευτούμε έπειτα από περιπέτειες της υγείας μας: το ότι ο ένας μπορούσε να λαμβάνει αποφάσεις για τη νοσηλεία του άλλου, να συνομιλεί με θεράποντες ιατρούς και νοσηλευτές, να βρίσκεται ανά πάσα ώρα και στιγμή στο πλευρό του μισού της καρδιάς του – η δύναμη αυτή ήταν ανεκτίμητη. Στα εύκολα και στα δύσκολα, στις λύπες και στις χαρές: αυτό είναι το νόημα της επισημοποίησης κάθε σχέσης ενώπιον των νόμων και του κράτους.»
Και μπορεί από τους δυο τους ο Κορτώ να κερδίζει στης λέξεις, όμως κάνοντας μια βόλτα στο προφίλ του Τάσου, θα μπορέσεις να γίνεις μάρτυρας της αγάπης που ρέει αβίαστα, μέσα από τις εικόνες και τις φωτογραφίες, όπως εκείνες που ανέβασε για την 20η επέτειό τους.
Στα εύκολα και στα δύσκολα αλλά και στα πολύ δύσκολα άντεξαν. Μέχρι πριν λίγες μέρες που το ζευγάρι έζησε μια από τις μεγαλύτερες χαρές αυτής της επισημοποίησης της σχέσης τους με το γάμο τους να τελείται στο Δημαρχείο της Αθήνας. Η πρόταση ήρθε αμέσως μετά τη ψήφιση του Νομοσχεδίου στη Βουλή για τα ομόφυλα ζευγάρια. Νομίζω πως η φράση “Η βέρα κι η καρδιά μου γράφουν τ’ όνομά σου” θα πρέπει να μείνει στην ιστορία ως το απόφθεγμα της κατάληξης ενός έρωτα.
Ο Αναστάσιος Σαμουηλίδης, αναφέρθηκε με μια πολύ συγκινητική ανάρτηση στο ψήφισμα λέγοντας ότι: «Το βράδυ που η χώρα και η δημοκρατία μας έγινε καλύτερη. Χτες, σε μια ιστορική στιγμή για τα ανθρώπινα δικαιώματα, υπερψηφίστηκε η ισότητα στο γάμο και την τεκνοθεσια.
Οι περισσότεροι από εμάς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε τη δεκαετία του 80 και του 90, ως παιδιά ενός κατώτερου θεόυ και «ντροπή της κοινωνιάς» δεν μπορούσαμε καν να ονειρευτούμε κάτι τέτοιο. Σήμερα, παρά τις χυδαιότητες που ακούσαμε και διαβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες ανασαίνουμε πιο ελεύθερα και βλέπουμε το μέλλον πιο αισιόδοξα.»
Ο Αύγουστος Κορτώ περιγράφοντας τα συναισθήματα εκείνης της μέρας έγραψε: «Όσο κρατούσε η τελετή, όσο φιλούσα κι αγκάλιαζα τον άντρα μου, μέσα στους φίλους έστεκε, αόρατο σχεδόν, ένα παιδί δεκάξι χρόνων. Με κοίταζε με κατάπληξη, δυσπιστία, κι άπληστη λαχτάρα. Τον σκέφτομαι συχνά, μα ο νέος ποτέ του δεν είχε τολμήσει να με ονειρευτεί. Κανείς δε μ’ άκουσε όταν του είπα να πλησιάσει, και να βολευτεί – άλλωστε, τόσα χρόνια, ζει μέσα μου. Αγόρι αλαφροΐσκιωτο, που έλεγε κι ο Γκάτσος, Πετρή της ξεχασμένης μοναξιάς, τα καταφέραμε. Η ζωή μας επεφύλασσε τον Τάσο.»
Ξέρετε, είναι κάποιοι έρωτες σε περνούν δια πυρός και σιδήρου, αλλά ο στόχος τους είναι να σε κάνουν να αθάνατο, άτρωτο. Η δύναμή τους είναι τόσο μεγάλη που αλλοίμονο σ’ αυτούς που θα τα βάλουν μαζί τους. Κι όπως είπε και ο συγγραφέας «Η ίδια η ευτυχία περιέχει τη δεισιδαιμονία του αφανισμού της, όλοι φοβόμαστε ότι δε μας αξίζει η χαρά. Ποιο είναι το αντίδοτο στη δυστυχία; Να σε αγαπούν τόσο εντατικά, που να είσαι -κατά περιόδους – άτρωτος στη λύπη».
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
