Να σ' αγαπάνε σαν τον Γρηγόρη και να τους φέρεσαι σαν τη Βίκυ (Στέλλα);

Όταν αναπολούμε σειρές επικά γραμμένες, που μέχρι και σήμερα αναγνωρίζουμε ατάκες τους, θα πρέπει να βάλουμε ψηλά στη λίστα το “Είσαι το ταίρι μου”.  Μια ιστορία που, αν και γράφτηκε στη βάση της κωμωδίας, μας πέρασε πολύ ισχυρά μηνύματα για το εστί έρωτας, τι ανθρώπινες σχέσεις, και τι δυναμικές έχει το “φαίνεσθαι” και το “είναι” πάνω σε αυτά. Μέσα από τα κεντρικά ζευγάρια της σειράς, ίσως να διχαζόμαστε ακόμα για το αν μας ικανοποίησε η κατάληξή τους, μα την τιμητική της σήμερα έχει η πληγή εκείνη του Γρηγόρη και της Βίκυς. Οι λόγοι, αυτονόητοι.

Το story τους ξεκινά όταν εκείνη εμφανίζεται στην πόρτα του ως Στέλλα, κι εκείνος χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του αντικρίζοντάς την. Η γνωριμία προχωρά στην εικόνα ενός άντρα που δείχνει την αγάπη του και τη θέλησή του διασχίζοντας τρία τετράγωνα τρέχοντας για μισό λεμόνι και μια σόδα, δίπλα σε μια γυναίκα που στην κυριολεξία παίζει με τα συναισθήματά του.

Η Βίκυ, αν κι έμενε κοντά του με βασικό της κίνητρο να γλιτώσει την επαφή με την οικογένεια του καλού της και να ζήσει για λίγο ελεύθερη, στην πορεία είδε πως μπορούσε να ξυπνά χωρίς να βάφεται για να είναι φρέσκια, να μπορεί να φάει με τα χέρια χωρίς να ντραπεί, να μαγειρέψει για να δείξει την αγάπη της και να ανεχτεί έναν Λάζαρο που της κρύβεται στο καλάθι με τα άπλυτα. Έζησε για λίγο πιο μποέμικα, χωρίς την ανάγκη να εντυπωσιάσει για να πάρει επιβεβαίωση. Κι εκεί ίσως φάνηκαν ψήγματα αυθεντικότητας αυτού του χαρακτήρα.

Αν με ρωτάς, όσο απολαυστικό ήταν να βλέπεις να χτίζεται ένα love story ανάμεσα σε δυο ανθρώπους πέρα για πέρα αντίθετους, τόσο πιο εξοργιστικό γινόταν κάθε που εκείνη έλεγε ψέματα συνεχώς για να καλύψει την πραγματική της ζωή και ταυτότητα. Όταν η Βίκυ άφησε τον Γρηγόρη με ένα γράμμα λέγοντάς του πως ένας άντρας την αγαπά και την περιμένει πίσω στη Μελβούρνη, λες εντάξει, ξηγιέται η κοπέλα. Βέβαια, στο επόμενο επεισόδιο, γυρίζει με δάκρυα στην αγκαλιά του, αφού ο Νίκος με μαεστρία και χάρη την κεράτωσε. Στη μια άκρη, λοιπόν, έχουμε έναν χαρακτήρα σαν τον Γρηγόρη που σκιαγραφείται ως καλόκαρδος, ανασφαλής για τον εαυτό του, μα ντόμπρος και δοτικός. Μια καρδιά ανοιχτή, έτοιμη να αγαπήσει, κι ακόμα περισσότερο, να αγαπηθεί. Στην άλλη, μια Βίκυ που πήρε τη ζωή της λίγο επιπόλαια κι ενώ μόνη της έχει διαλύσει τη σχέση της, τη φιλία της με τη Στέλλα, κι έχει ρημάξει και τον Γρηγόρη, στο τέλος ζητάει τα ρέστα για την τύχη της.

Η σχέση αυτών των δύο, με τον τρόπο που την έχτισε ο Παπαπέτρου στη σειρά, αλλά κι η χημεία που τελικά έβγαλε το δίδυμο Λέχου-Χαραλαμπόπουλος, δημιουργούν συμπεράσματα διφορούμενα. Αρχικά, βλέπεις πως όσο η ανασφάλεια κι η αβεβαιότητα φωλιάζει σε μια σχέση, τόσο εύκολο είναι να πληγωθείς και να θεοποιήσεις τον άλλον, νομίζοντας πως έπεσες πάνω σε λαχείο, που δεν πρέπει να χάσεις. ‘Οταν ο Γρηγόρης μετέτρεψε το φαστφουντάδικο σε ρομαντικό σκηνικό για τανγκό, η Βίκυ τα είδε όλα και με το δίκιο της, αν σκεφτείς πως το starter pack για να πει “ναι” σε άντρα, ήταν το κάμπριο, η φινέτσα και το καλοσιδερωμένο κουστούμι. Η ένωση αυτή, μέσα στην αδικία της, ήταν πετυχημένη γιατί κατάφερε να μας δείξει πως η εικόνα της άτρωτης γυναίκας, μπορεί να γκρεμιστεί, όπως κι ο αφανής γλυκούλης να σε κερδίσει μια κι έξω, γιατί στην τελική όλοι αγνό ενδιαφέρον ψάχνουμε, μετά τα γαμάτα κι επιφανειακά ραντεβού.

Η κατάληξη αυτού του ζευγαριού γίνεται ζόρικη όταν η Βίκυ αναγκάζεται να πει στα μούτρα του Γρηγόρη και πως του είπε ψέματα και πως είναι μια άλλη γυναίκα από αυτή που του παρουσιάστηκε και πως τον χρησιμοποίησε για να καλύψει το ψέμα της. Όλα αυτά, λίγες ώρες μετά την επιστροφή του Γρηγόρη από την άλλη άκρη της γης, ψάχνοντας να βρει μια γυναίκα που νόμιζε πως τον αγαπούσε. Κι είναι η στιγμή που ο Λάζαρος δε θα μπορούσε να σχολιάσει πιο εύστοχα την κατάσταση: “Ούτ’ εγώ με τους κολλητούς μου δεν κάνουμε τέτοιες μαλ@κίες!” Σε μια πιο κυνική τους αξιολόγηση, αυτός την αγαπάει σαν τρελός γιατί είναι το άπιαστο και το φανταστικό για εκείνον κι εκείνη ναι μεν τον αγάπησε στην πορεία, αλλά ποτέ δεν ήταν με όλο της το είναι δική του.

Το τέλος της σειράς βρίσκει τον Γρηγόρη ναι μεν συμφιλιωμένο με τη θλίψη του, μα βαθιά απογοητευμένο από τους ανθρώπους και με έναν σάκο στο χέρι για να φύγει μακριά. Η Βίκυ, επίσης, καταλήγει κάπου μακριά από τη μοίρα που ονειρευόταν δίπλα στον Νίκο, πλάι στον Λάζαρο. Το ζευγάρι αυτό δικαιωματικά, αν μπορούσαμε να φτιάξουμε λίστα με τα do’s και dont’s στις σχέσεις, θα έμπαινε στη δεύτερη κατηγορία. Όπως και να ‘χει, τους αγαπήσαμε για τις ζήλιες τους, για τον αμήχανο έρωτά τους που μετέτρεψαν σε παιδικό ρομάντζο και τους μισήσαμε για το γ@μώτο που άφησε αυτή η ιστορία στον απόηχό της. Άντε, βάλτε να δείτε κάνα επεισόδιο, μόνη θα τα λέω;

Πηγή φωτογραφίας: newsbomb