Φρίντα Κάλο-Ντιέγκο Ριβέρα: πάθος αυτοκαταστροφικό

Αν κάποιος μπορούσε να βάλει πρόσωπο στις παθιασμένες σχέσεις και να μας δείξει ένα ζευγάρι που κατάφερε να περάσει στην αιωνιότητα, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, τους καβγάδες και τις απιστίες, αυτό θα ήταν σίγουρα εκείνο της Φρίντα Κάλο και του Ντιέγκο Ριβέρα. Καλλιτέχνες κι οι δύο, βίωναν αμφότεροι μια μόνιμη εφηβεία σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Αταίριαστο ζευγάρι στα μάτια των άλλων κι η διαφορά ηλικίας, που ήταν μεγάλη, έφερε την αντίδραση απ’ τους γονείς της Φρίντα όταν ανακοίνωσαν ότι θα παντρευτούν. Μια κόντρα που χαρακτηρίστηκε από άσχημες περιγραφές προς τον Ντιέγκο, που όμως δεν πτόησαν τη ζωγράφο απ’ το να ζήσει μαζί του έναν έρωτα θυελλώδη και παντοτινό, με έναν δικό τους πολύ ιδιαίτερο τρόπο.

Ανίκανοι κι οι δύο να αντιταχθούν στα πρωτόγονα συναισθήματα της σαρκικής επαφής, παρ’ όλο που αγαπούσαν ο ένας τον άλλον βαθιά και με πάθος, σύναψαν σχέσεις –όσο ήταν μαζί– με άντρες και γυναίκες στους οποίους αποζητούσαν την επιβεβαίωση, αφού η καλλιτεχνική τους φύση δεν τους επέτρεπε να εφησυχάσουν τις εσωτερικές τους ανασφάλειες αλλά και τον υπέρμετρο ναρκισσισμό που τους διακατείχε.

Το «μαζί» τους χαρακτηρίστηκε από πολλά σκαμπανεβάσματα, χωρισμούς, απιστίες κι επανασυνδέσεις. Θα ‘λεγε κανείς πως ενώ δεν μπορούσαν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον, έκαναν κι οι δύο ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για να μποϋκοτάρουν αυτόν τον έρωτα, ώστε να καταφέρει να βιωθεί με ηρεμία και ψυχική ανάταση.

Τα προβλήματα υγείας της Κάλο αλλά κι η ανάγκη του Ριβέρα για επιβεβαίωση τους έφερε σε ρήξη πολλές φορές αλλά κι άλλες τόσες το πάθος που είχε ο ένας  για τον άλλον τους ξαναέφερνε κοντά. Αν τους παρατηρήσει κανείς στις φωτογραφίες τους που έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς, θα δει την τρυφερότητα, την αγάπη, τον έρωτα και τον θυμό να πρωταγωνιστούν σε όποια φάση της ζωής τους κι αν τραβήχτηκαν.

Έμαθαν, με βάναυσο τρόπο ομολογουμένως, ότι η αγάπη κι ο έρωτας δεν έχουν πρόγραμμα, ορισμό και κανόνες. Έμαθαν να υπομένουν στο όνομα της μεγάλης αγάπης κι η ίδια η Κάλο είχε γράψει στο ημερολόγιό της πως ο μόνος λόγος που συνεχίζει να ζει είναι ο Ντιέγκο κι η ματαιοδοξία της πως κάποια στιγμή θα του λείψει. Ανασφάλεια, μεγαλείο ψυχής; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα τι ήταν αυτό που έκανε αυτούς τους δύο ανθρώπους να απωθούνται, αλλά και να μαγνητίζουν ο ένας τον άλλον με τόσο μεγάλη ισχύ.

Το σίγουρο είναι ότι έμειναν στην ιστορία όχι μόνο για τα καλλιτεχνικά τους ταλέντα –τα οποία ήταν και παραμένουν άξια θαυμασμού και τροφή για πολλές σκέψεις– αλλά και για τον θυελλώδη έρωτά τους, ο οποίος στα όρια της αυτοκαταστροφής τους έδωσε πολλές φορές φτερά για να πετάξουν, αλλά κι άλλες τόσες τους τσάκιζε σε σημείο να περνάνε στην κατάθλιψη κάθε λίγο και λιγάκι.

Μια αγάπη που θυμόμαστε για την επιμονή της να υπάρχει. Ένας έρωτας που βιώθηκε απόλυτα, ολοκληρωτικά αλλά κι ελεύθερα. Δύο άνθρωποι που η ζωή τους  έφερε κοντά κι αυτοί τη γνώρισαν με πάθη, λάθη και χωρίς ενοχές!

Πέρασαν στην αιωνιότητα όχι τόσο γιατί ερωτεύτηκαν, αλλά γιατί το πείσμα τους να ‘ναι μαζί ήταν μεγαλύτερο από οποιοδήποτε ελάττωμά τους!