Αν πιστεύετε πως είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να φανερώσει τη σ3ξουαλική του ταυτότητα εν έτη 2024, τότε ίσως να μπορούμε να συλλογιστούμε πόσο πιο περίπλοκο θα ήταν τον 19ο αιώνα. Η σειρά «Μάγισσα», η οποία διαδραματίζεται το 1817, πέραν από την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα της Μάνης, δίνει φως και στη θέση της ομοφιλοφιλίας στην κοινωνία του τότε, πράγμα που σπάνια βλέπουμε σε σειρές εποχής και μάλιστα ελληνικής παραγωγής. Η σειρά μας υπενθυμίζει πόσο περίπλοκο ήταν για μια γυναίκα να παραδεχτεί πως ήταν λεσβία, πόσω μάλλον να επικοινωνήσει τον έρωτα της προς μια άλλη γυναίκα που ταξικά τις χώριζε ένα χάος.
Ο λόγος γίνεται για την Πολυξένη, την υπεύθυνη του προσωπικού της οικογένειας των Λασκαραίων, η οποία μαθαίνουμε από πολύ νωρίς στη σειρά πως δεν είναι ετεροφυλόφιλη. Ωστόσο, και να μη μας έδειχναν τις ερωτικές σκηνές της με μια άλλη γυναίκα, θα μπορούσαμε κάλλιστα να το καταλάβουμε από τον τρόπο που κοιτάει τη Δαμιανή. Η αρχόντισσα του πύργου, ερωτευμένη με έναν άνδρα που δεν είναι ερωτευμένος μαζί της, μάλλον δε θα δει ποτέ την Πολυξένη όπως εκείνη θα επιθυμούσε. Κι η ίδια το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, όμως δεν μπορεί παρά να βρίσκεται δίπλα της με όποιον τρόπο μπορεί, ακόμα κι αν αυτός είναι εμμονικός, απαιτητικός και παρεμβατικός.
Η αλήθεια είναι πως η Πολυξένη θα έκανε τα πάντα για τη Δαμιανή. Ακόμα και να δολ@φονήσει ένα αθώο βρέφος για να μην καταστραφούν τα σχέδιά της. Ακόμα και να σκοτ@ει ξανά για να την προστατεύσει. Ακόμα και να πάρει όλη την ευθύνη πάνω της και να οδηγηθεί η ίδια στον θάνατο, από το χέρι του Βρώτσου, του αρχηγού του στρατού της οικογένειας των Λασκαραίων. Θα μπορούσε, από αυτή την οπτική, να είναι μια τραγική ιστορία αγάπης: μια γυναίκα που κάνει τα πάντα για μια άλλη, για να κερδίσει λίγο από τον χρόνο της, την εύνοιά της και να δει τη χαρά στα μάτια της. Ποιος ερωτευμένος δε θα το έκανε αυτό; Αλλά όπως υπάρχει ο υγιής έρωτας, υπάρχει και η εμμονή.
Από το να την κοιτάει επίμονα, να θέλει να της βουρτσίζει τα μαλλιά, να βρίσκεται κοντά της σε βαθμό που δεν το επιτρέπει η θέση της, μέχρι και να είναι συνέταιρος σε όποια «ιδέα» έχει περί απομάκρυνσης των εχθρών της, όσο παράλογη και επικίνδυνη και εάν είναι. Η Δαμιανή, βέβαια, που ίσως να αισθάνεται άβολα μερικές φορές, δε θα έμπαινε ποτέ στη διαδικασία να σκεφτεί πως η υπηρέτριά της είναι ερωτευμένη μαζί της ή πως προσπαθεί να τη φλερτάρει, ακριβώς επειδή είναι γυναίκα.
Από την άλλη, βλέπουμε μια Πολυξένη σκληρή, αυστηρή, κτητική, εξουσιαστική. Έναν άνθρωπο που δεν έχει συμφιλιωθεί με τη σ3ξουαλικότητά του, ούτε με το γεγονός ότι ζει έναν μονόπλευρο έρωτα. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως και η στάση της απέναντι στους άλλους είναι αποτέλεσμα αυτής της καταπίεσης, καθώς προσπαθεί να προστατευτεί από όποιο «κουτσομπολιό» ή δείγμα θα φανερώσει κάτι για εκείνη. Κατά κάποιο τρόπο, αισθάνεται πως πρέπει να είναι σκληρή, για να μη φανεί ποια είναι στην πραγματικότητα και περιορίζεται στο να παρατηρεί τη γυναίκα που αγαπά στη σκιά.
Είναι από τις προσωπικότητες της σειράς που δεν μπορεί να μισήσει κάποιος. Ο χαρακτήρας που μας κάνει να αναλογιστούμε πώς θα νιώθαμε αν δεν μπορούσαμε να είμαστε αυτοί που είμαστε, ή πώς αντέχεται, τελικά, το να είμαστε ερωτευμένοι με έναν άνθρωπο που ξέρουμε πως δε θα είμαστε ποτέ μαζί του. Η Πολυξένη δείχνει την πραγματικότητα όλων των ανθρώπων που αναγκάζονται να κρύβουν ποιοι είναι, που ζουν με όλο αυτό το άγχος και την αγωνία της αποκάλυψής τους. Μόνο που σε εκείνη, αυτό συνδυάζεται και με μια φοβερά σκοτεινή πλευρά, που την ωθεί σε μια στάση μίσους κι επιφυλακτικότητας, σε μια συναισθηματική αποστασιοποίηση κι εν τέλει σε χαρακτηριστικά κοινωνιοπαθούς. Θα τους κατέστρεφε όλους, εκτός από τη Δαμιανή. Κι αυτή τελικά θα είναι κι η αιτία της καταστροφής της.
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
