Ντάλια κι Αλέξης: «Θα είσαι για πάντα ο λόγος να ζω, ο λόγος να υπάρχω»

Η αλήθεια να λέγεται: πόσες φορές μας έχει κρατήσει μια σειρά μόνο και μόνο για το ειδύλλιο που υπάρχει μέσα σε αυτή; Πόσες φορές ταυτιζόμαστε με το ερωτευμένο ζευγάρι και συγκινούμαστε και τους κοιτάζουμε χαζοχαρούμενα λες και πρόκειται για προσωπική χαρά; Κι είναι τόσο ισχυρό αυτό το αίσθημα μέσα μας, με τους έρωτες της οθόνης, γιατί βλέποντάς τους και συμπάσχοντας με τους χαρακτήρες, τις ιστορίες, τα δράματα και την πολυπλοκότητα των κινήτρων τους, καθρεπτιζόμαστε κι ελπίζουμε ότι θα βρούμε κι εμείς κάτι παρόμοιο. Κάτι που θα μας συναρπάσει.

Στις λιγότερο διάσημες αναλύσεις περί ερώτων των σειρών της ελληνικής τηλεόρασης, ανήκει αυτός της Ντάλιας και του Αλέξη, από το αγαπημένο «στο παρά 5». Ένας έρωτας, που δεν επικεντρωθήκαμε σε αυτόν αφού πάντα κέρδισε η κωμωδία και η γενικότερη πλοκή, αλλά είχε τέτοιο βάθος και τέτοια αγνότητα, που μέσα μας σχημάτισε ένα ιδανικό.

Ας ξεκινήσουμε από το βασικό, που πολύ αργότερα υπήρξε και βασικό θέμα ανάλυσης ως μία καινοτομία του Καπουτζίδη, που πάντα ενδιαφέρεται να δίνει ορατότητα σε ζητήματα που ίσως, κάποιος άλλος δημιουργός να μην τολμούσε να αγγίξει. Κι ένα εξ αυτών είναι ότι ο χαρακτήρας της Ντάλιας ήταν ο πρώτος στην ελληνική τηλεόραση με αυτισμό κι είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να βλέπεις και να καταλαβαίνεις τα όμορφα και δυναμικά χαρακτηριστικά της, συνδυαστικά με την ανάγκη της να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Όπως, ομοίως, ήταν εξαιρετικά λεπτός ο χειρισμός και του χαρακτήρα του Αλέξη, ενός ανθρώπου που θέλησε να σταθεί δίπλα της και την αγάπησε για την ολότητά της.

Η πρώτη φορά που έρχονται πραγματικά κοντά, είναι τα Χριστούγεννα- πόσο μυθιστορηματικό! Ο Αλέξης της μιλά πρώτη φορά στον ενικό και τη φιλά. Δεν κρύβει τίποτα το πρόστυχο κάθε στοιχείο της επαφής τους, αντιθέτως, έχει αυτό το άγουρο κι υπέροχο συναίσθημα της πρώτης φοράς, το σχεδόν εφηβικό καρδιοχτύπι.

Εκείνος, τη ζητάει και τη θέλει στη ζωή του, χωρίς να διατηρεί ταμπού, που στα είκοσί της είχε σχέση με τον πατέρα του, μια σχέση που στάθηκε η αιτία του χωρισμού των γονιών του, πριν εκείνος πεθάνει στο αεροπλανικό δυστύχημα. Για την Ντάλια, είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται και τη ζωή της ακόμη. Ο άνθρωπός της, για τα πάντα.

Η Ντάλια με τον Αλέξη, κρύβουν βαθύ σεβασμό και νοιάξιμο ο ένας για τον άλλον. Δε θέλουν να πληγωθούν και να πληγώσουν κι αυτό φαίνεται από το πόσο καταπιέζουν τα συναισθήματά τους, επιλέγοντας συνειδητά τη μοναξιά, παρά να βάλουν σε προτεραιότητα την ανάγκη τους να φτιάξουν τη ζωή τους- ίσως χώρια. Κι όμως, χωρίζονται ξανά και ξανά. Ακόμη κι όταν η Ντάλια μένει έγκυος, δεν του το αναφέρει, γιατί δε θέλει να σταθεί εμπόδιο στην καριέρα του, γιατί δε θέλει να τον κρατήσει πίσω. Κι εκείνος, γυρίζει έτσι κι αλλιώς κοντά της, όπως κάνει κάθε μεγάλος έρωτας στο τέλος.

Δυστυχώς στο σενάριο δεν υπήρχε ιδιαίτερος χώρος για έρωτες, παρ’ όλα αυτά, από τα όσα είδαμε μεταξύ τους, διακρίναμε αληθινά συναισθήματα, από τα βλέμματα και τις πράξεις τους. Ακόμη και όταν κάνουν τη πρόβα γάμου της Μάρθας, παριστάνοντας το ζευγάρι που θα παντρευτεί την επόμενη μέρα, οι όρκοι που ανταλλάζουν -έστω και στα ψέματα- τους πονάνε, γιατί καταλαβαίνουν ότι δε θα το ζήσουν ποτέ στα αλήθεια.
Ξέρουν τις δυσκολίες και γνωρίζουν πού είναι μπλεγμένοι- ιδίως η Ντάλια. Κάθε όρκος που ανταλλάζουν, κυλάει κι από ένα δάκρυ, ενώ είναι σαν να έχουν σβήσει όλα γύρω: «Θα ‘μαι για πάντα δίπλα σου ακόμα κι αν έρθουν στιγμές που θα ‘μαι μακριά σου. Και θα είσαι για πάντα ο λόγος να ζω, ο λόγος να υπάρχω, η μέρα, η νύχτα, το φως και το σκοτάδι.»

Να αγαπάτε παιδιά, να αγαπάτε όπως ο Αλέξης την Nτάλια, όπως η Ντάλια στον Αλέξη. Η ζωή παρά είναι μικρή, για να μη ζούμε πλάι σ’ εκείνους που αποτελούν τον λόγο για να ζούμε.