Ο βασιλιάς των Λιονταριών είναι μια ταινία που έχει χαρίσει αμέτρητα κλάματα και χαμόγελα. Μας έχει κρατήσει συντροφιά ως παιδιά κι εφήβους και σίγουρα μας έχει διδάξει τι σημαίνει ν’ ανήκεις σε μια ομάδα, πώς να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα, την αξία της οικογένειας και της φιλίας. Μας χάρισε αριστουργηματικές μουσικές και μια πιστή αναπαράσταση των ήχων των ζώων στην Αφρική. Άσε που η σκηνή με Μουφάσα και Σκαρ, στον μεγάλο βράχο με τον μικρό Σίμπα έπειτα να χώνει το σωματάκι του κάτω από την άψυχη πατούσα του Μουφάσα, είναι πιθανότατα το πρώτο τραύμα που μας άφησε η Disney.
Ο Σίμπα, το πιο γλυκό λιοντάρι που έχει δημιουργηθεί ως animation, ζει διάφορες περιπέτειες και μεγαλώνει μακριά από την οικογένειά του και το βασίλειό του, μαζί με το Τιμόν και Πούμπα. Τρέφεται με ζωύφια, καθώς οι δυο του φίλοι τού έμαθαν ότι είναι κακό πράγμα να τρως κρέας- και ας μιλάμε για λιοντάρι. Μέχρι που ξαφνικά κι ενώ κυλάει η ζωή του ήρεμα, μαθαίνει για τον έρωτα. Τον έρωτα και πώς νιώθεις όταν κάποιος ξαφνικά μπαίνει στη ζωή σου, δίνοντάς της νόημα και χρώμα απλόχερα. Κι, έτσι, όλα αλλάζουν μαγικά. Ωραίο πράγμα ο έρωτας, ειδικά όταν είναι αγνός κι υπάρχει αγάπη και μόνο αγάπη, που μπορεί και τα νικά όλα. Όπως στην περίπτωση του Simba της Nala, που αποτελούν παμψηφεί το πιο healthy ζευγάρι της Disney κι ας μην αντιπροσωπεύουν ανθρώπινους χαρακτήρες.
Όσο μεγαλώνω, δυο εικόνες έχω κρατήσει από τόσες ταινίες της Disney: τον Πήτερ Παν να πετά πάνω από το Λονδίνο και τον Σίμπα με τη Νάλα, να τρίβουν τα κεφάλια τους μεταξύ τους ως ένδειξη αγάπης. Μεγάλωσα με την ιδέα ότι μια μέρα θα βρω κι εγώ τον δικό μου Σίμπα. Ένα «λιοντάρι» που σέβεται ένα άλλο και το αγαπά τόσο, που βλέποντάς το χρόνια μετά, κατακλύζεται από τον ενθουσιασμό της επανασύνδεσης. Που ζουν έναν έρωτα εφηβικό, που όμως στην ενήλικη πια ζωή, έχει κρατήσει την ουσία του. Που είναι πιστοί ο ένας στον άλλον. Που αλληλοϋποστηρίζονται. Που όταν πέφτει ο ένας, ο άλλος είναι εκεί για να τον τραβήξει κι αντιστρόφως. Που ο θυμός είναι εχθρός κι όσα νεύρα και να έχεις, το να ξεσπάς στο ταίρι σου δε βοηθά. Πρέπει να είστε μια ομάδα ενωμένη κι όχι χώρια. Η αγκαλιά, πάλι, κι ας είναι κεφάλι με κεφάλι και μουσούδα με μουσούδα, κάνει θαύματα.
Χαράσσουν μια δική τους πορεία (όταν ξαναβρίσκονται μετά από καιρό) και δεν το βάζουν κάτω, παρά τις όσες δυσκολίες είχαν να αντιμετωπίσουν. Παίζουν και χαίρονται σαν να είναι ακόμη στην παιδική τους φάση. Ίσως αυτό να είναι ένα από τα μυστικά για μια υγιή σχέση: να μην κρύβεις το παιδί που έχεις μέσα σου, γιατί αυτό ξέρει πάντα τη σωστή κατεύθυνση. Δεν υπάρχει άρρωστη διεκδίκηση ή ανάγκη για κυριαρχία ανάμεσά τους. Πόσες σχέσεις δεν καταστράφηκαν επειδή αντί ν’ αγαπήσουμε το «λιοντάρι» μας θέλαμε να το βάλουμε σ’ ένα χρυσό κελί για να μη μας φύγει; Ο εγωισμός, στην περίπτωση της Νάλα και του Σίμπα, είναι άγνωστη λέξη, αφού με αυταπάρνηση δίνουν ως και τη ζωή τους ο ένας για τον άλλον. Κι ίσως σε κάποιους να φαίνεται σαχλό κι εκτός πραγματικότητας το ότι ασχολούμαστε με δυο καθ’ ομοίωση ανθρώπου λιοντάρια να ερωτεύονται και ν’ αγαπιούνται, όμως αποτελεί σημειολογία που για ένα παιδί είναι φοβερά σημαντική όταν θ’ αναρωτηθεί για πρώτη φορά «τι σημαίνει αγάπη;».
Αν βρεις τον Σίμπα ή τη Νάλα της ζωής σου, μην κάνεις το λάθος και τους πληγώσεις ή τους γυρίσεις τη πλάτη. Καλύτερα γύρνα τη μουσούδα σου για ν’ ακουμπήσει τη δική τους, γιατί βρήκες αυτό που μερικοί ψάχνουν για μια ζωή.
Πηγή φωτογραφίας: Disney
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου