Στίβεν Χόκινγ-Τζέιν Γουάιλντ∙ αρμονία μες στο χάος

Παράξενο πράγμα ο έρωτας. Ιδιαίτερος, σκληρός και μοναδικός. Ξεκινάει με ένα ασυνείδητο δόσιμο. Με χαμόγελα τόσο ελευθέριας όσο και παράδοσης. Νομίζω όλοι μας έχουμε ακούσει για τη θεωρία που θέλει τα ετερώνυμα να έλκονται. Και σίγουρα σε μια τέτοια περίπτωση, αν δε μιλάμε για μια ιστορία αιώνιας αγάπης, μιλάμε σαφώς για μια τεράστια έκρηξη. Μια έκρηξη που συμβαίνει ακαριαία, δίνοντας φωτιά σε κάθε συναίσθημά μας. Κι όταν η φωτιά αυτή σβήσει με κάποιον βίαιο τρόπο, πίσω τις αφήνει συντρίμμια ξεγυμνώνοντας, έτσι, κάθε ανασφάλειά μας.

Και σίγουρα μέσα στο βιβλίο της ζωής με τίτλο «έρωτες», υπάρχει κάπου χωμένη μια ιστορία αγάπης. Μία ιστορία αγάπης για δύο άτομα, που η φουρτούνα του έρωτα τους γέμισε, αλλά στο τέλος άφησε μονάχα ωραία συναισθήματα και καλοκαιρινές μυρωδιές, αφού ο σεβασμός ποτέ δε χάθηκε. Και νομίζω όλοι την έχουμε ακούσει αυτήν την ιστορία. Την ιστορία αυτού του παράφορου έρωτα. Την ιστορία αγάπης του Στίβεν Χόκινγκ με την Τζέιν Γουαίλντ.

Δύο ατίθασες, τόσο διαφορετικές κι ευφυείς φύσεις βρίσκουν την ένωσή τους. Κι όταν ένας απίθανα λογικός άνθρωπος, χαμένος στην κλίμακα των αριθμών και στο φάσμα του χωροχρόνου, χάνεται στο συναίσθημα και στον κόσμο του ρομαντικού φανταστικού μίας φοιτήτριας λογοτεχνίας, μια τεράστια ένωση λαμβάνει μέρος. Κι ενώ ο ένας κοιτώντας τον ουρανό λύνει εξισώσεις, η άλλη γράφει ποιήματα, καταφέρνουν να ζωγραφίσουν και πάνω σε αυτόν τον καμβά.

Και κάπως έτσι συνέβη στην περίπτωσή τους. Δυο παιδιά που γνωρίστηκαν και μέσα σε μόλις ένα μήνα ξεκίνησαν να χάνονται στα λημέρια του έρωτα. Τόσο απόλυτα που η λογική του Στίβεν και το συχνό συναίσθημα του ενθουσιασμού της Τζέιν δεν έφτασαν για να πούνε «όχι» και να βάλουν μια τελεία όταν ήρθε στην επιφάνεια η σπάνια νόσος του.

Και μια σπάνια ιστορία αγάπης ξεκινάει. Μια ιστορία εξέλιξης κι ίσως λίγο αυτοκαταστροφής. Όπου δυο παιδιά ξεκινάνε να μεγαλώνουν μαζί. Ξεκινάν να μεγαλώνουν και να παρακολουθούν ο ένας την πρόοδο του άλλου, καθώς γεμάτοι αμοιβαίο πάθος και θαυμασμό ξεδιπλώνονται κι απορροφώνται στα πεδία τους. Όμως οι δυσκολίες χτυπάνε συνεχώς την πόρτα τους. Βλέπετε, είναι λίγο δύσκολο να θέλεις να δώσεις και να μην μπορείς.

Έστω, αυτή τη σκέψη κάνω κι αιτιολογώ τα λόγια του Στίβεν κάπου στην αρχή τους. «Φύγε και μην ξαναγυρίσεις.» Λόγια που από πίσω κρύβουν μονάχα έρωτα. Έναν έρωτα τόσο τεράστιο που δεν αντέχει να στερήσει τίποτα απ’ τον άλλον. Σε φτάνει σε αυτό το απόλυτο δόσιμο, που όταν φοβάσαι ότι δεν έχεις να του δώσεις, θες να τον δεις να γεμίζει ακόμα κι άλλου. Ο Στίβεν υπήρξε τρομερά γενναίος και δεν είδε ποτέ τη νόσο του σαν πρόβλημα ή ελάττωμα. Ήξερε, όμως, τις δυσκολίες που μπορούσε να προκαλέσει σε ‘κείνη και γεμίζοντας έτσι τα πνευμόνια του με δύναμη προσπάθησε να την απομακρύνει.

Ο έρωτας της Τζέιν, όμως, υπήρξε εξίσου αληθινός κι ισχυρός. Τόσο που όχι μόνο δεν έφυγε, αλλά έμεινε δίπλα του ως γυναίκα του, μητέρα των παιδιών του και σύμβουλος της ζωής του. Έκρηξη τόσο μεγάλη και φωτιά τόσο έντονη που γέμισαν τα παιδιά τους αγάπη κι ελπίδα. Και πέρασαν πολλές δύσκολες στιγμές, ίσως με κορύφωση το χειρουργείο του Στίβεν και την αδυναμία του να μιλήσει ξανά.

Κι ίσως ο έρωτάς τους να έληξε για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Έζησαν τόσο μεγάλες κι έντονες εμπειρίες στα 30 χρόνια της κοινής τους πορείας, μα ακόμα κι αν κάποτε χώρισαν οι δρόμοι, πριν το τέλος ενώθηκαν πάλι. Και μάλλον πρώτη φόρα ένα ερωτικό μυθιστόρημα γράφτηκε με τόση μαθηματική ακρίβεια. Μια απόλυτη αρμονία μέσα στο χάος.

Η Τζέιν ερωτεύτηκε ξανά κι ας της ευχηθούμε άλλο έναν αληθινό έρωτα και Στίβεν, ένα καλό ταξίδι. Ευχαριστούμε που μας διδάξατε τι σημαίνει αγάπη, δόσιμο κι αφοσίωση.