Αν έχεις πρώην όπως ο Καρβέλας τη Βίσση, πώς να ξεκολλήσεις;

Φωτογραφία από: Ανδρέας Νικολαρεας

Τι δεν έχει γραφτεί γι’ αυτούς τους δυο, και πόσα μπορούν να χωρέσουν μέσα σε μόνο ένα κείμενο. Από τραγούδια, ολόκληρα άλμπουμ, τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ελληνική μουσικοβιομηχανία που μετράνε δεκαετίες και μια σχέση που κρατά μισό αιώνα. Κι όλα αυτά, γιατί όταν μιλάμε για πάθος, τότε μιλάμε για την Άννα Βίσση και τον Νίκο Καρβέλα. Μιλάμε για το «Εμείς», την «Αντιστροφή μέτρηση», τον «Τελευταίο χορό», τους «Δαίμονες», το «BOOM», και το «Ξανά να σε ερωτευόμουνα». Και ναι, όταν μιλάμε για τη Βίσση, δεν μπορεί να μας έρθει άλλο όνομα στον νου, εκτός από του Καρβέλα και το αντίθετο, αφού οι δυο τους αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους και πιο θυελλώδεις έρωτες στην ελληνική showbiz.

Η γνωριμία τους άρχισε κάπου στο 1973, όταν μια απλή συνεργασία οδήγησε σε μια σχέση ζωής, τόσο δυνατή, που κάνεις και τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει. Μια σχέση καρμική. Το σημείο μηδέν τους, υπήρξε όταν ακόμα ο Νίκος ήταν ένας πρωτοεμφανιζόμενος συνθέτης στα 30 του και η Άννα μια νεαρή τραγουδίστρια που μόλις είχε μετακομίσει στην Ελλάδα, για να κυνηγήσει το όνειρό της. Αυτός, απογοητευμένος πριν καν αρχίσει η συνεργασία τους, είχε δηλώσει: «Ποια είναι αυτή η Βίσση η Κύπρια; Να μου στείλεις διάσημη. Είναι τουλάχιστον όμορφη;», και κάπως έτσι ξεκίνησε μια σχέση που ευτυχώς, δεν τελείωσε ποτέ. Όπως έχει δηλώσει κι η ίδια η Βίσση, χωρίζεται σε δεκαετίες, ίσως και σε άλμπουμ, ανάλογα με την εποχή που διένυαν.

Η αγάπη τους απέκτησε μια γερή βάση το 1981, ενώ το 1983 απέκτησαν μαζί κι ένα παιδί. Παντρεύτηκαν και κάπου εκεί ξεκίνησε μια πολλά υποσχόμενη πορεία, με τις πρώτες μουσικές επιτυχίες με την υπογραφή του Νίκου Καρβέλα. «Ήμασταν μαζί σε όλα, στη ζωή, στο τραγούδι, στην επιτυχία. Ο Νίκος ήταν ο πιο διαφορετικός γκόμενος που είχα στη ζωή μου». Εννέα χρονιά μετά, το 1992, το ζευγάρι έβαλε ένα οριστικό τέλος στον γάμο τους, γεγονός όμως που δεν τους απέτρεψε από το να συνεργάζονται, καθώς συνέχισαν να συγκατοικούν τον πρώτο καιρό μετά το τέλος της σχέσης τους. Τότε, ήταν που ήρθε κι ένα από τα καλύτερα ντουέτα τους, το «Εμείς».

Ένα τέλος που πρακτικά δεν μπήκε ποτέ, μόνο υπήρχαν κάποια χρονικά διαλείμματα τα πρώτα χρονιά του χωρισμού, αν θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κάνεις ως τέτοια, σε αυτή την πορεία τον 50 χρόνων. Η Βίσση, από πλευράς της, έχει δηλώσει πολλές φορές ότι δεν ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά, ενώ γι’ αυτόν ήταν εξαρχής. Οι δυο τους, έχουν τοποθετηθεί ανοιχτά πολλές φορές για το πάθος και τον έρωτά τους, ενώ ο Καρβέλας έχει δηλώσει πρόσφατα: «Πόσο μ@λάκας πρέπει να είμαι που άφησα αυτή τη γυναίκα. Βασικά, αυτή με άφησε.» «Με τον Νίκο Καρβέλα, νομίζω θα είμαστε αιώνια ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο. Απλώς, μας είχε τελειώσει το πρακτικό μέρος του έρωτα, το σ3ξ δηλαδή. Η φύση στο παίρνει κάποια στιγμή κι αυτό. Έρχεται και σου λέει, μπάστα, πάει αυτό. Και δεν είναι κακό.», έχει πει η Άννα Βίσση.

Πολλοί έχουν αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να διατηρούν μια τέτοια παράδοξη και μη συμβατική σχέση, μετά από τόσα χρόνια. Σύμφωνα με τη Βίσση, «οι άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί πρέπει να τιμούν αυτή τη σχέση για πάντα. Εύκολα είπαμε ότι πρέπει να χωρίσουμε, δύσκολα χωρίσαμε. Κλάψαμε πολύ, στεναχωρηθήκαμε πολύ, φοβηθήκαμε πολύ». Τι και αν έχει τελειώσει το πρακτικό μέρος του δεσμού τους, οι δυο τους έχουν γράψει ιστορία που κρατάει 50 χρόνια. Η πρόσφατη επανεκτέλεση του τραγουδιού «Ξανά να σ’ ερωτευόμουνα» του Ρουβά, σε στίχους Νίκου Καρβέλα, το επιβεβαιώνει, αφού είχε γραφτεί όταν οι δυο τους ήταν στα χωρίσματα κι όπως έχουν δηλώσει, εννοούν ακόμη κάθε λέξη. Κι αυτός ρε παιδιά, είναι ένας έρωτας που θέλεις στη ζωή σου κι ας σε καταπίνει ολόκληρο.

Τι και αν έχουν χωρίσει κι αν ο ένας έχει ξαναπαντρευτεί, τι κι αν έχουν κάνει δυνατές σχέσεις που κράτησαν χρόνια με άλλους, η δική τους ιστορία δεν παύει να είναι από εκείνα τα ειδύλλια, που ίσως να ζήλεψαν πολλοί. Γιατί ο έρωτας, είναι για να τον ζεις και πρέπει να έρχεται με πάθος ή καθόλου, αν με ρωτάτε. Και σίγουρα, αυτοί οι δυο ξέρουν περί έρωτος. Και να τον τραγουδούν και να τον εκφράζουν και να τον ζουν, σαν αιώνιοι έφηβοι.