Το πρώτο της αληθινό φιλί, ο πρώτος της αληθινός σύντροφος, ο πρώτος της έρωτας. «Για πάντα θα βρίσκεται στην καρδιά μου», έχει δηλώσει η Γουινόνα Ράιντερ για τον πρώτο της άνθρωπο σε όλα, τον Τζόνι Ντεπ. Γνωρίστηκαν στα γυρίσματα της ταινίας «ψαλιδοχέρης», αγαπήθηκαν, έτσι αγνά, σχεδόν εφηβικά. Αρραβωνιάστηκαν για να σφραγίσουν τον αφελή σπουδαίο ρομαντισμό της νεότητας.
Ναι, κι όμως είπε «για πάντα». Όταν μοιράζεσαι τόσα «πρώτα» κομμάτια του εαυτού σου με κάποιον, όταν αυτός ο κάποιος αποτελεί την πιο όμορφη τρέλα της ζωής σου, όταν καταλαβαίνεις πως επέλεξες να περάσεις δίπλα του μερικά απ’ τα χρόνια σου, δε γίνεται να μην το παραδεχτείς κι ας είναι αστείο. Στιγμές που διάλεξες να μείνουν μέσα σου, να βρίσκονται εκεί ό, τι κι αν συμβεί.
«Περνάει δύσκολα αυτή την περίοδο. Την αγαπάω, σχεδόν, περισσότερο απ’ όσο αγαπάω τον εαυτό μου», έχει εξομολογηθεί εκείνος. Με μια υπερβολή που ταιριάζει μονάχα σ’ αυτούς που τρελαίνονται και δε φοβούνται να το δείξουν. Μ’ έναν αυθορμητισμό της νιότης, ίσως, τον πιο ειλικρινή απ’ όλους. Θα πηδούσε στο κενό για χάρη της, θα έκανε πολλά για να εξαφανίσει τον πόνο της. Γιατί, είναι αυτή που είναι. Ενδεχομένως ασήμαντη για κάποιους, αλλά για ‘κείνον ο κόσμος όλος. Κι ας είναι ο χρόνος παρελθοντικός.
Δεν είναι απαραίτητο πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Αυτή η ιστορία, όμως, τελείωσε κι όπως ήταν αναμενόμενο πλήγωσε πολύ. Είναι απώλεια όταν καλείσαι ν’ αλλάξεις την καθημερινότητά σου, να γυρίσεις απ’ την άλλη και να συνεχίσεις. Πρόκειται για ένα βάναυσο «πρέπει» όταν καλείσαι να ζήσεις αλλιώς, ν’ αποδεχτείς ένα τέλος που μπορεί να μην ήθελες, που δεν μπόρεσες να σώσεις. Ένας κοντινός άνθρωπος του Τζόνι αναφέρει πως όταν χώρισαν οι δυο τους, εκείνος δε συμπεριφερόταν όπως παλιά, δεν ήταν ο Τζόνι. Λες και η Γουινόνα του πήρε την ψυχή, όση αγάπη είχε μέσα του.
Οι δικοί μας άνθρωποι βλέπουν πάντοτε πιο καθαρά από μας. Παρατηρούν το χαμόγελό μας όταν κάποιος εισβάλλει όμορφα στη ζωή μας, εντοπίζουν τις διαφορές απ’ τον τρόπο που λάμπουν τα μάτια μας, συγκρίνουν και βλέπουν τι πραγματικά κάνει καλό στο μέσα μας. Είχε αλλάξει ο Τζόνι, τον είχε αλλάξει εκείνη. Ό, τι φεύγει, δε φεύγει αναίμακτα, αντίθετα είναι ικανό να πάρει μαζί του πολλά, κομμάτια που αφήσαμε απροστάτευτα γιατί πραγματικά θέλαμε, λίγο απ’ το φως που κρύβαμε μέσα μας για να φωτίσουμε τα σκοτάδια του ανθρώπου που λαχταρούσαμε. Όλοι κάτι αφήνουν, κάτι παίρνουν και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν μ’ αυτό τον τρόπο είτε το θέλουμε είτε όχι.
Όταν περάσει η επίδραση, δε γιατρεύεται με το ζόρι κάτι. Άλλωστε, γιατί να ξεχάσεις κάτι που σ’ έκανε να σηκώνεσαι χαρούμενος το πρωί, κάτι που σ’ έπιασε απ’ το χέρι και σου έμαθε τον κόσμο; Αφήνει γλυκόπικρη γεύση, ύστερα. Ξέρεις, αυτή που ξεχνιέσαι και κοιτάς πίσω, μα δε βλέπεις ασχήμια. Αυτό το παράξενο συναίσθημα αφήνει, το μισό χαμόγελο που σε κάνει να εύχεσαι «ας κρατούσε λίγο ακόμη». Κι ας έκλεβε χρόνο από κάτι άλλο. Ας έπαιρνε παράταση κι ας υπήρχε τιμωρία στο τέλος.
Μερικές καταστροφές αξίζει να τις ζεις ό, τι κι αν λένε. Τα δικά τους λάθη, συχνά, είναι οι πιο όμορφες επιλογές. Έναν έρωτα σαν του Τζόνι και της Γουινόνα. Η πρώτη της αληθινή ιστορία και το καλύτερο κεφάλαιο της ζωής του.
Συντάκτης: Γωγώ Κυριακίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
