Ο ουρανός σταμάτησε να είναι συννεφιασμένος, σταμάτησαν και οι πολλές βροχές. Και τώρα που μπήκε για τα καλά η άνοιξη, υπάρχει το συναίσθημα της ευτυχίας που πλανιέται παντού. Βλέπεις, οι άνθρωποι νιώθουν ωραία αυτή την εποχή. Λες να ‘ναι τα χρώματα; Λες να ‘ναι οι μυρωδιές; Λες να ‘ναι η ωραία ζεστασιά του ήλιου; Ίσως είναι και το ότι η μέρα είναι μεγαλύτερη, περισσότερες ώρες φωτός παρά νύκτας.
Τα βλέπεις τόσο καιρό στις φωτογραφίες, στις ταινίες, και λες θα προσπαθήσεις φέτος να πας πιο κοντά στην φύση, να νιώσεις την χαρά της άνοιξης όπως όλοι.
Αλλά, είμαστε κι εμείς που μας πιάνουν οι αλλεργίες μας αυτή την εποχή και ταλαιπωρούμαστε.
Έχεις αυτό τον πανέμορφο κήπο με κρινάκια, κυκλάμινα, ανεμώνες, κρίνους και άλλα πολλά εποχιακά λουλούδια. Κι όμως, δεν μπορείς να τα χαζεύεις εύκολα, παρά μόνο μέσα από το τζάμι, έτσι για ασφάλεια. Δεν μπορείς να βγεις να τα ποτίσεις, να βγάλεις τα πράσινα χορταράκια που βλάστησαν ακάλεστα. Δεν μπορείς να τα φροντίσεις, κι όμως αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά. Όταν θες να ζωγραφίσεις, λουλουδάκια ανθισμένα σου ‘ρχονται πρώτα στο νου. Μα λογικό είναι, οι ομορφιές της φύσης είναι υπέροχες.
Δύσκολο είναι να πας για περπάτημα έξω, σ’ ένα πάρκο. Δύσκολο είναι και να απολαύσεις όλες εκείνες τις μυρωδιές, που αντιλαμβάνεσαι ότι είναι υπέροχες, αλλά τελικά τις φαντάζεσαι απο περιγραφές. Κι εύχεσαι να μπορούσες να νιώσεις την άνοιξη, όπως οι άλλοι που βγαίνουν στα πάρκα, στους δρόμους και είναι ξέγνοιαστοι. Νιώθοντας τον ήλιο και βλέποντας όλα εκείνα τα ωραία λουλούδια και τους ανθούς των δέντρων.
Να προσπαθείς να κοιμηθείς και να σε πονούν τα μάτια σου που τρέχουν γιατί λίγο πριν, φυσούσε και μυρίστηκες την άνοιξη από τον κήπο του γείτονα. Κι αναρωτιέσαι γιατί, αφού μοιάζει τόσο όμορφη η άνοιξη παντού, μέσα από τα πουλιά, τα λουλούδια, τον ουρανό, τους ανθρώπους. Πώς γίνεται να σε ταλαιπωρεί έτσι εσένα η άνοιξη;
Να προσπαθείς να βαφτείς, να ετοιμαστείς για να πας έξω με φίλους, και να μην μπορείς. Φτερνίζεσαι. Μια, δυο, τρεις. Πας να ηρεμήσεις και το πιστεύεις πως τέλειωσε. Nιώθεις πως ξανάρχεται. «Αποκλείεται» λες. Συνεχίζεις να ετοιμάζεσαι. Και μόλις τελειώνεις… Φτερνίζεσαι πάλι. Και βγαίνει η κόκκινη μυτούλα λες κι είσαι ο Ρούντολφ.
Να προσπαθείς να φορέσεις του φακούς επαφής για να πας στη δουλειά, ή στα καταστήματα ή να πας για ποτό κι αυτό να είναι αδύνατο. Τα μάτια σου τρέχουν συνεχώς και δε σε αφήνουν.
Ταλαιπωρείσαι και είναι δύσκολο, όχι μόνο γιατί χάνεις ομορφιές της φύσης, αλλά κι επειδή έχεις αυτά τα μικροπροβλήματα. Φτερνίσματα, η μύτη μπουκωμένη, τα μάτια είναι συνεχώς «βουρκωμένα» και τρέχουν. Και δε φτάνουν όλα αυτά, έχεις και την έντονη φαγούρα που σε ταλαιπωρεί κι αυτή.
Δε βαριέσαι, συνηθίσαμε. Μακάρι να ήταν μόνο αυτά τα προβλήματα μας. Κι απ’ την άλλη, έρχεται καλοκαίρι, αυτό και μόνο σε κάνει να ξεχνάς κάθε ταλαιπωρία που σου φέρνουν οι αλλεργίες σου.
Αλλά τι πειράζει; Η ομορφιά γύρω σου συνεχίζεται κι αυτό φαίνεται. Φαίνεται στους ανθρώπους που χαμογελούν πιο συχνά, που φαίνονται πιο ανέμελοι. Όλα φαίνονται πιο όμορφα τώρα, δεν αξίζει να χάνεις όλη την ομορφιά της γι’ αυτές τις μικρές ταλαιπωρίες.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χρυσοστόμου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Χρυσοστόμου
