Ωραίο είναι να φαίνεται από πού είσαι. Ωραίο είναι να τιμάς τον τόπο σου μ’ όποιο δυνατό τρόπο. Nα κρατάς όμως την προφορά του τόπου σου, αυτό είναι απ’ τα καλύτερα. Γιατί δεν αφήνεις να χαθεί ένα παρακλάδι της γλώσσας σου. Μιας και απ’ ό,τι φαίνεται είναι σημαντικό παρακλάδι. Για να ‘χει δημιουργηθεί ολόκληρη προφορά, σημαίνει ότι από πίσω κρύβεται ένας ολόκληρος λαός που ‘χει μια ιστορία. Ίσως οι προγόνοί τους να μιλούσαν τραγουδιστά, ίσως σπαστά, ίσως γρήγορα και να μπερδεύονταν οι λέξεις. Όλο και κάτι σημαντικό κρύβεται από πίσω.
Όλο αυτό είναι χαριτωμένο. Γιατί άλλο είναι να ‘χεις την αυτοπεποίθηση του τόπου σου μ’ αυτόν το τρόπο. Προς τα έξω βγαίνει και χαριτωμένο και ντόμπρο. Αυτοί οι οποίοι κρατάνε την ντοπιολαλιά τους είναι πιο αληθινοί, το λέει η ψυχή τους! Και κάτσε να δεις που το χαριτωμένο γίνεται και γοητευτικό στο τέλος.
Τα δήθεν και τα καθώς πρέπει έρχεται μια φάση που τα βαριέσαι, εκτός πια αν δεν τ’ ανέχεσαι απ’ την αρχή. Η ντοπιολαλιά είναι ένα τοπικό ιδίωμα, που αν το υποστηρίζεις ο άλλος θα γουστάρει απ’ την αρχή, επειδή μέσα απ’ αυτό θα βγαίνει η αυθεντικότητα που έχεις.
Κι είναι, βλέπεις, ο φόβος της μη αποδοχής, εγώ το καταλαβαίνω. Νιώθεις κάπως καμιά φορά, γιατί δεν είσαι σαν τους άλλους, σου βγαίνει αυθόρμητη η προφορά σου. Ε μα, μην το σκέφτεσαι τόσο, αφού όμορφο είναι. Αν πας να τ’ αλλάξεις δε θα ‘σαι ο ίδιος, δε θα μοιάζεις τόσο χαριτωμένος, όσο ο αληθινός εαυτός σου με την ντοπιολαλιά σου. Άλλοτε πάλι, νιώθεις πως είναι κι άσχημο. Ότι δε γίνεται οι άλλοι να μιλάνε «σωστά» κι εσύ έτσι.
Μόνο περήφανος κι ιδιαίτερος πρέπει να νιώθεις. Έτσι είναι οι άνθρωποι στον τόπο σου, έτσι είναι η κουλτούρα σας κι έτσι μιλάτε εκεί. Αν κάτσεις ν’ αναλύσεις ένα-ένα τα σημεία σε κάθε προφορά, θα βρεις πολύ ωραία πράγματα. Θα βρείς λέξεις να τονίζονται αλλιώς, θ’ ακούσεις λέξεις πεζές σε τραγουδιστό επίπεδο και θα σου φανούν τόσο υπέροχες, που θα θες να τις λες ξανά και ξανά με τον τρόπο που τις άκουσες.
Και να λέμε και του στραβού το δίκιο, όποιος μάθει εξ’ αρχής μια προφορά είναι δυσκολάκι να την αλλάξει και δε θα ‘πρεπε ούτε και να το επιδιώξει ποτέ. Το ‘χεις αυτό το πράγμα κι είναι η ιδιαίτερη και μοναδική γοητεία σου, που δεν μπορεί εύκολα κανείς να μιμηθεί.
Αλήθεια, πόσες φορές προσπάθησες να μάθεις σ’ ένα νέο παιδί που ήρθε στον τόπο σου έστω δυο λέξεις και να μην του βγαίνει; Ή τους φίλους, στα φοιτητικά χρόνια. Πόσες φορές γνώρισες άτομα που δεν ήταν από κάποιο μέρος με διαφορετική προφορά και προσπάθησες να τους μάθεις τη δική σου; Τους βγήκε; Λένε τις λέξεις όπως τις λες εσύ και το χαίρεσαι; Ή μήπως οι λέξεις βγαίνουν άψυχα;
Γι’ αυτό σου λέω είναι ωραίο το συναίσθημα αυτό. Γιατί η ντοπιολαλιά είναι ένα πράγμα που βγαίνει από μέσα σου. Έτσι έμαθες, αυτά άκουγες, μ’ αυτά μεγάλωσες. Κανένας άλλος δε θα ‘χει την προφορά του τόπου σου, αν δεν είναι κ εκείνος από ‘κεί. Είσαι διαφορετικός, χώνεψέ το κι απόλαυσέ το.
Εξάλλου, ο καθένας μας είναι διαφορετικός. Κι αυτή η όμορφη προφορά σε κάνει ξεχωριστό. Κι αν το πάρουμε αλλιώς, η προφορά γοητεύει την ίδια την γλώσσα, γιατί την πολλαπλασιάει και την ομορφαίνει, της δίνει απογόνους. Κι υπάρχει πάντα μια ιστορία πίσω απ’ αυτήν την τοπική χαρακτηριστικότητα. Άραγε πόσο βαρετά θα ‘ταν όλα, χωρίς αυτούς με τη διαφορετική προφορά;
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χρυσοστόμου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μαρία Χρυσοστόμου
